Algemeen
‘Ik weiger mijn zwangere dochter van 19 te helpen met de opvoeding van haar baby’
Wanneer je jong ouder wordt, moet je je ervan bewust zijn dat je soms met extra uitdagingen te maken krijgt waar niet iedereen mee om kan gaan. Het opvoeden van een kind is een enorme verantwoordelijkheid, en niet iedereen is bereid of in staat om deze taak op zich te nemen, vooral als het onverwachts komt.
Een moeder wendde zich tot Reddit en vroeg of ze ongelijk had nadat ze haar tienerdochter had verteld dat ze haar niet zou helpen bij het opvoeden van de baby die ze verwachtte. Dit is haar verhaal.
Mijn 19-jarige dochter, Rose, was altijd een slimme meid. Ze deed het goed op school en kreeg een volledige beurs naar een geweldige plaatselijke school.
Dit was een enorme prestatie en een teken van haar intelligentie en toewijding. Ze woont bij mij en doet het goed met haar studie, en alles leek in orde te zijn in haar leven.
Ze had een mooie toekomst voor zich met tal van mogelijkheden die op haar wachtten. Een paar maanden geleden kreeg ze een nieuw vriendje, iemand die ik niet leuk vind. Hij laat haar voortdurend in de steek, maar verdoezelt het met een grote glimlach en grootse beloften.
Dit soort gedrag baart me zorgen, omdat het duidelijk is dat hij niet betrouwbaar is. Ondanks mijn waarschuwingen zijn ze nog steeds aan het daten, en nu is ze zwanger. Deze situatie heeft alles veranderd en heeft enorme implicaties voor haar toekomst.
Zelfstandigheid
Toen ik hoorde dat Rose zwanger was, bood ik aan om de @bortus te betalen en een paar dagen vrij te nemen om haar op te nemen en haar te helpen herstellen.
Dit was mijn manier om haar te ondersteunen en haar te helpen deze moeilijke situatie te overwinnen. Ze zei echter nee. Ze gaat met haar vriend trouwen, en ze zullen één grote, gelukkige familie zijn.
Dit klinkt als een mooi plan, maar ik heb mijn twijfels over de realiteit ervan. Hij wil bij mij intrekken, en zij stopt met school terwijl hij werkt om hen te onderhouden.
Hij is een barman die niet naar de universiteit gaat. Ik lachte om dit idee, wat haar boos maakte, omdat ik het niet als een realistisch of stabiel plan zie.
Grenzen
Ze vertelde me dat ik, omdat hij niet kan intrekken, meer moet helpen met de baby. Dit kwam als een schok voor mij, omdat ik haar altijd als een heel verstandig kind heb gezien.
Ik weet niet waar dit allemaal vandaan komt. Ik vertelde haar ronduit dat als ze denkt dat ze volwassen genoeg is om een kind te krijgen en op te voeden en te trouwen, ze snel moet verhuizen en erin moet slagen volwassen te worden met de vader van het kind.
Dit is een harde waarheid, maar ik geloof dat ze het moet horen. Ik heb het enige kind opgevoed dat ik wilde.Ik wil niet dat er nog meer kinderen in mijn huis wonen.
Ik vertelde haar dat ik hier en daar voor luiers zou betalen, en dat ik haar nog steeds zou bezoeken, maar deze baby is voor 0% mijn verantwoordelijkheid.
Als ze voor adoptie kiest, wat ik vrij zeker weet dat ze dat niet zal doen, zou ik bereid zijn haar daarbij te helpen. Dit is mijn manier om mijn grenzen te stellen en duidelijk te maken dat ik mijn leven en verantwoordelijkheden niet opnieuw wil herzien.
Familie
Ze wil niet met me praten. Mijn man (haar stiefvader) houdt zich hierbuiten, maar denkt dat ik meer kan helpen. Dit heeft spanning in ons huis veroorzaakt, omdat hij een andere kijk heeft op de situatie.
Ik vertelde hem dat hij welkom was om op haar te passen en dat hij zijn mond hield. Dit is niet de meest diplomatieke manier om met zijn zorgen om te gaan, maar ik voel me sterk over mijn beslissing.
Ik kreeg mijn dochter toen ik 19 was. Ik was getrouwd met haar vader, die in het leger zat. Dit was een andere tijd en een andere situatie. Ik studeerde op 22-jarige leeftijd nog steeds op tijd af van de universiteit en alles verliep goed voor ons totdat hij stierf in dienst.
Deze ervaring heeft mij gevormd en ik geloof dat het feit dat het voor mij goed is gelukt, het oordeel van mijn dochter vertroebelt. Haar vriend kan haar of haar kind niet eens een ziektekostenverzekering aanbieden. Het is een heel ander scenario, en ik wil niet dat ze dezelfde fouten maakt als ik.
Besluit
Velen van jullie suggereren dat ik haar nog steeds bij mij laat wonen en de baby houd. Dit gebeurt niet! Ik wil geen baby in huis, punt uit – en ik pas ook niet op.
Dit is een harde grens voor mij en iets waar ik niet van af zal wijken. Ik doe normale grootouderdingen, zoals op verjaardagsfeestjes verschijnen en hier en daar cadeautjes kopen, maar dat is het dan. Wat vind je van deze situatie?
Felle woordenwisseling in de Kamer: debat over verkiezingsuitslag en migratiebeleid krijgt onverwachte wending
Tijdens een verder technisch debat over de verkiezingsuitslag kreeg de Tweede Kamer te maken met een opvallend moment. FvD-Kamerlid Lidewij de Vos nam het woord tijdens een interruptie en richtte zich fel tot Rob Jette, die zij aansprak op uitspraken die hij tijdens de campagne had gedaan. Het moment veranderde de sfeer in de Kamer en zorgde voor een debat dat nog lang na resonantie veroorzaakte.
Campagnebeloften onder de loep
Volgens De Vos had Jette in de campagne een duidelijke belofte gedaan: de instroom van migranten terugbrengen en op termijn beter beheersbaar maken. In haar optiek was die belofte onvoldoende waargemaakt. Ze hield hem nauwkeurig passages uit interviews en speeches voor waarin hij sprak over het “beperken van de instroom”, en stelde dat het gevoerde beleid volgens haar eerder het tegenovergestelde resultaat had opgeleverd.
Het was duidelijk dat haar woorden impact hadden. De spanning in de zaal liep merkbaar op, vooral toen een aantal andere Kamerleden aandachtig begon mee te luisteren. Wat eerder klonk als een gebruikelijke interruptie, groeide uit tot een centraal moment in het debat.
Rob Jette verdedigt zijn standpunt
Rob Jette reageerde zichtbaar behoedzaam op de kritiek. Hij benadrukte dat Nederland gebonden is aan internationale afspraken, en dat veranderingen op het gebied van migratie niet met één nationaal besluit kunnen worden afgedwongen. Volgens hem vraagt het migratiedossier om Europese samenwerking, zorgvuldigheid en realisme.
De Vos vond die uitleg ontoereikend. In haar ogen werd al jaren verwezen naar Europese verplichtingen, waardoor echte stappen uitbleven. Ze vroeg zich hardop af welke partij nog verantwoordelijkheid neemt wanneer het telkens blijft bij verwijzen naar regels, verdragen of procedures. De stilte die na haar woorden viel, liet zien dat haar opmerkingen breed binnenkwamen.
Een verschuiving in de Tweede Kamer
De Vos wees vervolgens op een groeiende beweging binnen de Kamer. Waar een strenger migratiebeleid eerder vooral door rechtse partijen werd uitgedragen, wordt die koers volgens haar inmiddels door meerdere partijen onderschreven. Ze verwees naar de verkiezingsprogramma’s van onder meer VVD, CDA, D66 en GroenLinks-PvdA, waarin allemaal varianten staan van het streven om de totale instroom te beperken.
Volgens haar is de verkiezingsuitslag een duidelijk signaal van de kiezer. “De samenleving heeft gesproken,” benadrukte ze, “en van partijen wordt nu verwacht dat zij die woorden omzetten in concrete besluiten.” Ze noemde daarbij dat ongeveer 117 zetels in de Kamer vertegenwoordigd worden door partijen die in hun programma’s spreken over het terugbrengen van de instroom.
Druk op gemeenten en woningmarkt
In haar betoog verwijst De Vos ook naar maatschappelijke zorgen die steeds vaker naar voren komen. Gemeenten geven al langer aan dat zij moeite hebben met het vinden van opvanglocaties. Daarnaast speelt de woningmarkt een belangrijke rol in de discussie: starters kunnen moeilijk aan een betaalbare woning komen en sommige regio’s ervaren extra druk op voorzieningen.
De Vos haalde rapportages aan waarin wordt beschreven dat migratie een van de factoren is die bijdraagt aan de druk op de woningmarkt. Tegelijkertijd benadrukte ze dat gemeenten financiële uitdagingen ervaren als zij noodopvang moeten organiseren, wat zorgt voor extra spanning tussen het Rijk en lokale overheden.
Een samenleving op zoek naar duidelijkheid
In haar bijdrage ging De Vos ook in op het bredere maatschappelijke debat. Ze stelde dat veel Nederlanders behoefte hebben aan duidelijke grenzen, heldere afspraken en een gevoel van overzicht. Volgens haar heeft de publieke opinie in de afgelopen periode een versnelde verschuiving doorgemaakt, mede door incidenten die veel aandacht kregen in de media.
Hoewel Kamerleden doorgaans terughoudend zijn om op emotionele gebeurtenissen in te gaan, wees De Vos erop dat maatschappelijke gebeurtenissen de toon van het gesprek onvermijdelijk beïnvloeden. Het publiek wil volgens haar dat de politiek verantwoordelijkheid neemt en transparant is over de keuzes die worden gemaakt.
Kiezersvertrouwen en geloofwaardigheid
Een belangrijk deel van haar betoog richtte zich op vertrouwen. De Vos stelde dat de geloofwaardigheid van meerdere partijen nu ter discussie staat. Tijdens de campagnes spraken zij zich uit voor een beperking van de instroom, en volgens haar is het nu aan diezelfde partijen om die woorden in de praktijk te brengen.
Ze waarschuwde dat het vertrouwen van kiezers verder zal afnemen als er opnieuw grote plannen worden gemaakt zonder zichtbare resultaten. “De kiezer kijkt mee,” zei ze, “en beoordeelt op daden, niet op goede bedoelingen.”
Concrete maatregelen versus nieuwe commissies
De Vos riep het kabinet en de Kamer op om niet opnieuw te vervallen in het instellen van werkgroepen of commissies die maandenlang onderzoek doen. Volgens haar is dat in het verleden vaak gebeurd, terwijl de situatie in de tussentijd nauwelijks veranderde.
Als mogelijke maatregelen noemde ze onder meer tijdelijke beperkingen op het aantal aanvragen en het opnieuw bespreken van internationale afspraken. Voor sommige partijen gaan die voorstellen te ver; andere fracties willen juist dat de Kamer alle opties onderzoekt. Het leidde tot verhitte reacties, maar ook tot nieuwe allianties tussen partijen die zich eerder minder fel mengden in het debat.
Remigratie als onderwerp van gesprek
De Vos bracht ook remigratie ter sprake — een onderwerp dat al sinds de jaren tachtig onderdeel is van het beleid. Zij vindt dat bestaande regelingen meer onder de aandacht moeten komen en dat er gekeken moet worden naar verbeteringen voor mensen die vrijwillig willen terugkeren.
Hoewel dit deel van haar betoog op tegenstand stuitte, kreeg zij opvallend genoeg ook steun van enkele lokale bestuurders die meepraten over de praktische uitvoering van migratiebeleid in hun gemeenten.
Politiek op een kruispunt
Het debat liet zien dat migratie allang geen randthema meer is, maar een centraal onderdeel van de politieke agenda. Steeds meer partijen zien dat de samenleving om duidelijkheid vraagt. Tegelijkertijd is het een dossier waar juridische, internationale en morele aspecten elkaar raken — wat tot complexe afwegingen leidt.
De Vos benadrukte dat de Kamer op een cruciaal moment staat. “Wie nu blijft wachten,” sprak ze, “riskeert niet alleen verlies van vertrouwen, maar ook verlies van verbinding met de mensen voor wie wij hier zitten.”
Wat gebeurt er nu?
De komende weken staan nieuwe overleggen gepland waarin partijen verder praten over migratie, opvang en instroom. De vraag is of er daadwerkelijk een gezamenlijke koers ontstaat, of dat politieke verschillen opnieuw leiden tot vertraging en langdurige onderhandelingen.
Wat duidelijk is: het debat van vandaag zette het onderwerp opnieuw op scherp. De Vos maakte haar standpunt helder, en meerdere partijen zullen de komende tijd moeten laten zien of ze de uitgesproken ambities uit hun verkiezingsprogramma’s waarmaken.