Algemeen
Henny Huisman vindt dat Joost Klein zich aanstelt: ‘Ouders al 15 jaar geleden overleden!’
Henny Huisman heeft scherpe kritiek geuit op Joost Klein, die recentelijk in het nieuws kwam vanwege zijn diskwalificatie tijdens het Eurovisie Songfestival.
De diskwalificatie volgde op een incident waarbij Klein een dreigende beweging zou hebben gemaakt naar een cameravrouw, waardoor haar camera beschadigd raakte.
Klein had om privacy gevraagd na zijn emotionele optreden van het lied ‘Europapa’, dat eindigt met een eerbetoon aan zijn 0verleden ouders. Huisman vindt echter dat dit geen excuus is voor Kleins gedrag.
Joost Klein en het Verlies van Zijn Ouders
Joost Klein verloor zijn ouders op jonge leeftijd, een tragedie die diepe sporen heeft nagelaten. Zijn vader 0verleed aan k*nker toen Joost in de brugklas zat, en minder dan een jaar later st!erf zijn moeder aan een hartst!lstand.
Na deze verlieservaringen werd Joost opgevangen door zijn oudere broer en zus. Deze gebeurtenissen hebben onmiskenbaar invloed gehad op zijn leven en carrière.
Henny Huisman Niet Onder de Indruk
In een interview met De Nieuwe Revu uitte Henny Huisman zijn
ongenoegen over hoe Klein met zijn verleden omgaat.
“Het verliezen van zijn ouders schijnt hem nog parten te spelen. Niet dat het minder erg is, maar dat is al wel vijftien jaar geleden. Mijn moeder 0verleed vorige maand om 16.45 uur en ik stond om 20.30 uur op het podium. Je bent of artiest, of je bent het niet. Met dat soort dingen moet je om kunnen gaan,” aldus Huisman.
Huisman ziet geen ruimte voor mededogen of een tweede kans voor Klein binnen de strikte regels en verwachtingen van het Eurovisie Songfestival.
“Als je aan zo’n circus meedoet, moet je ook aan alles meedoen. Hij komt aanzetten met een Stuntkabouter en een blauwe vogel, dat is allemaal prima, maar je kunt binnen zo’n internationale evenement niet zeggen: dit wil ik wel en dat niet.
Je hebt niet de volledige regie over je eigen act als je binnen de gelederen van het Songfestival werkt. Wat ik heb begrepen, is dat Joost daar niet zo goed tegen kan en dat hij moeite heeft met gezag,” voegde hij eraan toe.
Geen Tweede Kans voor Joost
Henny Huisman sloot zijn betoog af met een vergelijking die de ernst van de situatie onderstreepte: “Mensen zeggen: ‘Dat is typisch Joost.’ Maar als Jantje wekelijks iets steelt bij de Albert Heijn kun je het toch ook niet weg laten komen met: ‘Dat is typisch Jantje’?
Wat Joost ermee doet, dat hoort niet zo. Ik zie enkele
gedragingen en karaktertrekken bij hem, waardoor ik denk: hij is
niet geschikt om aan dit circus mee te doen.”
Huisman benadrukt hiermee dat professionaliteit en het vermogen om met tegenslagen om te gaan, cruciaal zijn voor artiesten die deelnemen aan een grootschalig evenement als het Eurovisie Songfestival.
De Toekomst van Joost Klein
Wat de toekomst voor Joost Klein in petto heeft, blijft onzeker. Hoewel zijn diskwalificatie een zware klap was, heeft Klein via zijn advocaat laten weten dat hij geen str*fbare feiten heeft gepleegd en direct na het incident berouw heeft getoond en zijn excuses heeft aangeboden.
Of dit voldoende zal zijn om zijn reputatie te herstellen en een eventuele terugkeer naar het Eurovisie Songfestival mogelijk te maken, moet nog blijken.
Conclusie
Het incident met Joost Klein en de daaropvolgende kritiek van Henny Huisman benadrukken de hoge verwachtingen en strikte regels die gelden binnen de wereld van het Eurovisie Songfestival.
Huisman’s opmerkingen laten zien dat er weinig ruimte is voor persoonlijke problemen of afwijkend gedrag binnen dit professionele kader.
Voor Klein betekent dit dat hij, ondanks zijn talent en populariteit, nog een lange weg te gaan heeft om zijn plaats in de muziekwereld te heroveren.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.