Algemeen
Onze gedachten zijn bij Henny Huisman, die niet meer kan lopen
Henny Huisman staat voor een aantal uitdagende weken. De televisiester (72) heeft een ongeluk gehad in de boksring en is daardoor tijdelijk afhankelijk van een rolstoel. Hij laat weten dat de situatie zo ernstig is dat hij ‘opnieuw zal moeten leren lopen’.
Henny wilde boksen
In een interview met De Telegraaf vertelt Henny dat hij met de kerstdagen een personal trainer cadeau kreeg van zijn dochter, die vond dat hij te weinig sportte.
Hoewel hij het maandenlang uitstelde, stond de trainer onlangs voor zijn deur. ”Waar ik zin in had, vroeg hij me. Nou, boksen leek me wel wat. Die sport heb ik vroeger weleens beoefend.” Echter, bij de eerste stoot ging het al mis. ”Ik hoorde meteen krak.”
In plaats van direct naar het z!ekenhuis te gaan, besloot Henny eerst de hond uit te laten, in de veronderstelling dat het wel meeviel.
Dit bleek niet het geval te zijn. ”Ik heb wekenlang met een gebroken voet rondgelopen. Daarmee heb ik het zelfs erger gemaakt. Mijn vijfde middenvoetsbot in mijn linkervoet is gebroken.”
Revalidatie en herstel
Henny zit nu in een gipsverband en moet over twee weken terug
naar het z!ekenhuis. ”Als dan blijkt dat het niet voldoende is
geheeld, moet er een schroef in. En dan zijn we weer terug bij
af.”
Hij voegt eraan toe dat de blessure zo ernstig is dat hij opnieuw zal moeten leren lopen. ”Er heeft wekenlang geen kracht op gestaan, dus dat zal best wennen zijn.”
In plaats van vakantie te vieren op Bonaire, zoals hij had gepland, zit Henny nu in een scootmobiel en rijdt hij door Castricum. Hij moet zich aanpassen aan zijn nieuwe realiteit en de revalidatieperiode die voor hem ligt.
Kritiek op Joost Klein
Naast zijn persoonlijke uitdagingen, haalde Henny vorige week de krantenkoppen door stevige kritiek te uiten op Joost Klein.
Volgens Henny moet Klein ophouden met het steeds opnieuw oprakelen van het overlijden van zijn ouders. ”Dat is al vijftien jaar geleden,” aldus Henny. Deze opmerkingen hebben veel reacties uitgelokt, zowel van supporters als van critici.
Een blik op de toekomst
Henny Huisman, bekend om zijn veerkracht en doorzettingsvermogen, staat voor een moeilijke periode van herstel en aanpassing.
De komende weken zullen cruciaal zijn voor zijn revalidatieproces. Het feit dat hij opnieuw moet leren lopen, is een uitdaging die hij met zijn kenmerkende vastberadenheid zal aangaan.
Zijn verhaal dient als een herinnering aan het belang van fysieke gezondheid en de kwetsbaarheid van het menselijk lichaam, zelfs voor degenen die bekend staan om hun vitaliteit en energie.
Henny’s besluit om de bokshandschoenen weer aan te trekken toont zijn avontuurlijke geest, maar ook de risico’s die gepaard gaan met fysieke activiteiten op latere leeftijd.
Ondersteuning en herstel
Het is te hopen dat Henny de nodige steun krijgt van vrienden,
familie en medische professionals tijdens zijn herstelproces.
Zijn fans en volgers zullen ongetwijfeld zijn vooruitgang nauwlettend volgen en hem aanmoedigen in deze moeilijke tijd.
Henny’s situatie onderstreept ook het belang van voorzichtigheid en het luisteren naar je lichaam, vooral wanneer je besluit om een nieuwe sport of activiteit op te pakken.
Conclusie
Henny Huisman heeft een onverwachte en zware tegenslag te verwerken gekregen. Zijn verhaal van de gebroken voet en het daaropvolgende herstelproces zal ongetwijfeld veel mensen inspireren en eraan herinneren dat veerkracht en doorzettingsvermogen essentieel zijn, ongeacht de uitdagingen die op je pad komen.
Ondanks de huidige moeilijkheden blijft Henny een voorbeeld van positiviteit en vastberadenheid. Terwijl hij zich voorbereidt op de revalidatie en het opnieuw leren lopen, blijft hij een geliefde figuur in de Nederlandse entertainmentwereld.
Zijn recente kritiek op Joost Klein toont ook dat Henny niet bang is om zijn mening te uiten, wat hem nog steeds relevant en besproken maakt in de media.
We wensen Henny Huisman veel sterkte en een spoedig herstel toe, in de hoop dat hij snel weer op de been is en zijn geplande vakantie kan hervatten.
Tot die tijd blijft hij een bron van inspiratie voor velen die te maken hebben met onverwachte tegenslagen en herstelprocessen.
Voorlopig geen tropische temperaturen en azuurblauwe zee voor Henny Huisman.https://t.co/oqrRVmJav1
— De Telegraaf (@telegraaf) May 29, 2024
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.