Algemeen
Onze gedachten zijn bij Henny Huisman, die niet meer kan lopen
Henny Huisman staat voor een aantal uitdagende weken. De televisiester (72) heeft een ongeluk gehad in de boksring en is daardoor tijdelijk afhankelijk van een rolstoel. Hij laat weten dat de situatie zo ernstig is dat hij ‘opnieuw zal moeten leren lopen’.
Henny wilde boksen
In een interview met De Telegraaf vertelt Henny dat hij met de kerstdagen een personal trainer cadeau kreeg van zijn dochter, die vond dat hij te weinig sportte.
Hoewel hij het maandenlang uitstelde, stond de trainer onlangs voor zijn deur. ”Waar ik zin in had, vroeg hij me. Nou, boksen leek me wel wat. Die sport heb ik vroeger weleens beoefend.” Echter, bij de eerste stoot ging het al mis. ”Ik hoorde meteen krak.”
In plaats van direct naar het z!ekenhuis te gaan, besloot Henny eerst de hond uit te laten, in de veronderstelling dat het wel meeviel.
Dit bleek niet het geval te zijn. ”Ik heb wekenlang met een gebroken voet rondgelopen. Daarmee heb ik het zelfs erger gemaakt. Mijn vijfde middenvoetsbot in mijn linkervoet is gebroken.”
Revalidatie en herstel
Henny zit nu in een gipsverband en moet over twee weken terug
naar het z!ekenhuis. ”Als dan blijkt dat het niet voldoende is
geheeld, moet er een schroef in. En dan zijn we weer terug bij
af.”
Hij voegt eraan toe dat de blessure zo ernstig is dat hij opnieuw zal moeten leren lopen. ”Er heeft wekenlang geen kracht op gestaan, dus dat zal best wennen zijn.”
In plaats van vakantie te vieren op Bonaire, zoals hij had gepland, zit Henny nu in een scootmobiel en rijdt hij door Castricum. Hij moet zich aanpassen aan zijn nieuwe realiteit en de revalidatieperiode die voor hem ligt.
Kritiek op Joost Klein
Naast zijn persoonlijke uitdagingen, haalde Henny vorige week de krantenkoppen door stevige kritiek te uiten op Joost Klein.
Volgens Henny moet Klein ophouden met het steeds opnieuw oprakelen van het overlijden van zijn ouders. ”Dat is al vijftien jaar geleden,” aldus Henny. Deze opmerkingen hebben veel reacties uitgelokt, zowel van supporters als van critici.
Een blik op de toekomst
Henny Huisman, bekend om zijn veerkracht en doorzettingsvermogen, staat voor een moeilijke periode van herstel en aanpassing.
De komende weken zullen cruciaal zijn voor zijn revalidatieproces. Het feit dat hij opnieuw moet leren lopen, is een uitdaging die hij met zijn kenmerkende vastberadenheid zal aangaan.
Zijn verhaal dient als een herinnering aan het belang van fysieke gezondheid en de kwetsbaarheid van het menselijk lichaam, zelfs voor degenen die bekend staan om hun vitaliteit en energie.
Henny’s besluit om de bokshandschoenen weer aan te trekken toont zijn avontuurlijke geest, maar ook de risico’s die gepaard gaan met fysieke activiteiten op latere leeftijd.
Ondersteuning en herstel
Het is te hopen dat Henny de nodige steun krijgt van vrienden,
familie en medische professionals tijdens zijn herstelproces.
Zijn fans en volgers zullen ongetwijfeld zijn vooruitgang nauwlettend volgen en hem aanmoedigen in deze moeilijke tijd.
Henny’s situatie onderstreept ook het belang van voorzichtigheid en het luisteren naar je lichaam, vooral wanneer je besluit om een nieuwe sport of activiteit op te pakken.
Conclusie
Henny Huisman heeft een onverwachte en zware tegenslag te verwerken gekregen. Zijn verhaal van de gebroken voet en het daaropvolgende herstelproces zal ongetwijfeld veel mensen inspireren en eraan herinneren dat veerkracht en doorzettingsvermogen essentieel zijn, ongeacht de uitdagingen die op je pad komen.
Ondanks de huidige moeilijkheden blijft Henny een voorbeeld van positiviteit en vastberadenheid. Terwijl hij zich voorbereidt op de revalidatie en het opnieuw leren lopen, blijft hij een geliefde figuur in de Nederlandse entertainmentwereld.
Zijn recente kritiek op Joost Klein toont ook dat Henny niet bang is om zijn mening te uiten, wat hem nog steeds relevant en besproken maakt in de media.
We wensen Henny Huisman veel sterkte en een spoedig herstel toe, in de hoop dat hij snel weer op de been is en zijn geplande vakantie kan hervatten.
Tot die tijd blijft hij een bron van inspiratie voor velen die te maken hebben met onverwachte tegenslagen en herstelprocessen.
Voorlopig geen tropische temperaturen en azuurblauwe zee voor Henny Huisman.https://t.co/oqrRVmJav1
— De Telegraaf (@telegraaf) May 29, 2024
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.