Algemeen
Grootste wens Rob de Nijs eindelijk uitgekomen
De grootste wens van Rob de Nijs is werkelijkheid geworden. Zijn oudste zoon, Robbert, is getrouwd met zijn grote liefde Sharon. En Rob was erbij om dit bijzondere moment te delen!
Het huwelijk
Robbert en zijn verloofde Sharon hebben elkaar het jawoord gegeven op een bijzondere locatie, namelijk Burgers’ Zoo in Arnhem. De ceremonie werd geleid door musicalster Mariska van Kolck, die de twee in het echt verbond.
Grootste wens
Voor Robbert was het extra speciaal dat zijn vader Rob aanwezig kon zijn bij de bruiloft, ondanks zijn strijd tegen de z!ekte van Parkinson. Vorig jaar leek het er even op dat Rob niet in staat zou zijn om de bruiloft bij te wonen, maar de zanger wist boven alle verwachtingen uit een diep dal te klimmen en kon de bijzondere dag van zijn zoon meemaken.
“Het was gewoon een wonder”, vertelt Robbert aan De Telegraaf. “Je wilt niet weten hoe het voelt om nog wat langer van je vader te kunnen genieten. Dat je nog dingen tegen elkaar kunt zeggen.”
Aanzoek en voorpret
Robbert vroeg Sharon ten huwelijk tijdens een vakantie in Zuid-Afrika. “Met een groep pinguïns om ons heen als getuigen heb ik mijn lieve vriendin Sharon Schets ten huwelijk gevraagd”, schreef Robbert destijds op Facebook. Henriëtte en Rob de Nijs waren dolgelukkig toen ze het nieuws hoorden. “Rob en ik raakten behoorlijk emotioneel toen Robbert ons het grote nieuws vertelde”, vertelde Henriëtte aan weekblad Story. “We zijn er zo blij mee en ik ben dol op bruiloften. We kunnen niet wachten tot die dag aanbreekt.”
Een onvergetelijke dag
De bruiloft in Burgers’ Zoo was een magisch en onvergetelijk
evenement. De locatie, met zijn weelderige natuur en bijzondere
dieren, zorgde voor een unieke en sfeervolle achtergrond voor het
huwelijksfeest. Gasten konden genieten van de prachtige omgeving
terwijl ze het geluk van Robbert en Sharon vierden.
Rob, ondanks zijn ziekte, was in staat om de dag ten volle te beleven. Zijn aanwezigheid was een bron van vreugde en ontroering voor alle aanwezigen. Het was een dag vol liefde, emotie en onvergetelijke momenten.
De impact van Parkinson
Rob de Nijs heeft de afgelopen jaren openlijk gesproken over zijn strijd tegen Parkinson. De z!ekte heeft een grote impact gehad op zijn leven en carrière, maar Rob heeft altijd geprobeerd positief te blijven en door te gaan met wat hij het liefste doet: muziek maken. Dat hij nu in staat was om de bruiloft van zijn zoon bij te wonen, ondanks zijn gezondheidsproblemen, is een getuigenis van zijn doorzettingsvermogen en liefde voor zijn familie.
De steun van familie
Henriëtte, Robs echtgenote, heeft een grote rol gespeeld in het ondersteunen van Rob tijdens zijn z!ekte. Haar liefde en zorg hebben bijgedragen aan zijn vermogen om dit moeilijke pad te bewandelen. De aanwezigheid van Rob bij de bruiloft van Robbert en Sharon is ook een bewijs van de sterke familiebanden en de steun die zij elkaar geven.
Toekomstplannen
Voor Robbert en Sharon is de toekomst nu officieel begonnen als
echtpaar. Hun bruiloft markeert het begin van een nieuw hoofdstuk
in hun leven. Met de steun van hun families en de bijzondere
herinneringen aan hun trouwdag, hebben zij een stevige basis om hun
leven samen op te bouwen.
Voor Rob de Nijs betekent het meemaken van deze bijzondere dag waarschijnlijk een van de hoogtepunten in zijn leven. Zijn aanwezigheid heeft de dag nog specialer gemaakt voor zijn zoon en schoondochter, en het is een herinnering die ze voor altijd zullen koesteren.
Conclusie
De bruiloft van Robbert en Sharon in Burgers’ Zoo was niet alleen een viering van liefde, maar ook een viering van familie, doorzettingsvermogen en de kracht van menselijke verbindingen. Rob de Nijs’ aanwezigheid, ondanks zijn strijd tegen Parkinson, gaf een extra dimensie aan deze prachtige dag. Het was een viering van het leven en de onverbrekelijke banden tussen geliefden.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.