Algemeen
Eindelijk goed nieuws voor Joost Klein na mislukking bij Eurovisie
De laatste dagen stond Joost Klein voornamelijk in de schijnwerpers, en helaas was het nieuws grotendeels negatief.
Gelukkig is er eindelijk een lichtpuntje voor de Europapa-zanger: zijn nummer breekt alle records.
Recordbrekend Europapa
Toen Joost op 29 februari zijn nummer “Europapa” lanceerde, ging
het meteen viraal. Binnen enkele dagen had het al miljoenen
luisteraars bereikt.
Op YouTube heeft het nummer op dit moment meer dan 27 miljoen weergaven, en het is een van de meest afgespeelde liedjes op Spotify.
Europapa prijkt zelfs in de wereldwijde Viral 50, wat betekent dat miljoenen mensen het hebben beluisterd.
Een bijzondere prestatie
Het is een buitengewone prestatie om in de wereldwijde Viral 50 te
komen.
Hierbij spelen drie factoren een rol: de stijging in streams, het aantal keren dat het nummer gedeeld wordt, en het aantal nieuwe luisteraars dat het nummer voor het eerst ontdekt.
Europapa voldoet aan al deze criteria en gaat momenteel hard.
Wie is de echte winnaar?
Hoewel het Eurovisie Songfestival uiteindelijk werd gewonnen door
Nemo uit Zwitserland met het nummer “The Code”, denken velen dat
deze overwinning te maken heeft met het feit dat Nemo non-binair
is, iets wat nog niet eerder in de geschiedenis van het
Songfestival was voorgekomen.
De reactie van deelnemer uit Ierland sprak boekdelen. Toen haar werd gevraagd wat ze vond van de overwinning van Nemo, antwoordde ze: “Geweldig dat een non-binair persoon heeft gewonnen!” Of dit een bewuste strategie was, valt niet te bewijzen.
Opmerkelijk is echter dat luisteraars wereldwijd minder interesse lijken te hebben in de winnaar van het Songfestival.
Het contrast tussen de populariteit van “The Code” en “Europapa”
is opmerkelijk. Terwijl de winnaar van het Eurovisie Songfestival
bescheiden streamcijfers heeft behaald, blijft “Europapa” enorme
aantallen luisteraars trekken.
Dit roept de vraag op wie nu eigenlijk de echte winnaar is van het muziekspektakel.
Sommigen beweren dat de overwinning van Nemo een belangrijk moment markeert voor de diversiteit en inclusie binnen de muziekwereld.
Het feit dat een non-binair persoon het Eurovisie Songfestival heeft gewonnen, wordt gezien als een stap in de goede richting voor acceptatie en erkenning van diverse genderidentiteiten.
Aan de andere kant wijzen de indrukwekkende streamcijfers van “Europapa” erop dat Joost Klein een aanzienlijke invloed heeft gehad op het publiek, ondanks zijn diskwalificatie van het Songfestival.
Zijn muziek heeft een krachtige connectie gemaakt met luisteraars over de hele wereld, wat resulteert in een ongekende populariteit op streamingplatforms.
Het succes van “Europapa” benadrukt het potentieel van online platforms als een alternatieve route naar roem en erkenning voor artiesten.
Zelfs zonder deelname aan grote evenementen zoals het Eurovisie
Songfestival, kunnen artiesten hun muziek direct aan een wereldwijd
publiek presenteren en een immense impact hebben.
In plaats van zich te concentreren op de formele titel van “winnaar” van het Songfestival, kunnen we misschien beter kijken naar de bredere impact en het bereik van muziek in de moderne wereld.
Het succes van “Europapa” en de groeiende steun voor diversiteit binnen de muziekindustrie zijn beide belangrijke indicatoren van de evolutie van de popcultuur en de maatschappij als geheel.
“The Code” heeft “slechts” 8,5 miljoen streams op Spotify, terwijl “Europapa” inmiddels is gestegen tot 52 miljoen streams. Wie is hier nu eigenlijk de grote winnaar?
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.