Algemeen
”Een man moest om 05:00 opstaan, maar dat liep heel anders af.”
In veel huwelijken komen periodes van stilzwijgen voor. Soms ontstaat er een soort onuitgesproken competitie, waarbij geen van beide partners wil toegeven. Dit verhaal gaat over een man en zijn vrouw die in zo’n situatie belandden en hoe een simpele miscommunicatie leidde tot een onverwacht resultaat. Het laat zien hoe een ogenschijnlijk eenvoudige situatie kan escaleren en hoe belangrijk het is om duidelijke en open communicatie te handhaven, zelfs in tijden van conflict.
Het Begin van de Stilte
Het echtpaar had thuis problemen en besloot elkaar de stilte op te leggen. Geen van beiden wilde de eerste zijn om de stilte te doorbreken, uit angst om te ‘verliezen’. Deze stilzwijgende strijd ging enkele dagen door, waarbij elke interactie zorgvuldig werd vermeden. Zelfs de meest basale vormen van communicatie, zoals oogcontact of een simpele glimlach, werden uit de weg gegaan.
De spanning in huis nam toe en de sfeer werd steeds ongemakkelijker. Dit conflict werd een test van wilskracht en koppigheid, waarbij beiden vastberaden waren om niet de eerste te zijn die zou toegeven.
De Slimme Oplossing
Omdat hij niet de eerste wilde zijn die de stilte zou verbreken, bedacht de man een creatieve oplossing. Hij schreef een briefje: “Maak me alsjeblieft om 05.00 uur wakker.” Hij legde het briefje op een plaats waar hij zeker van was dat zijn vrouw het zou vinden. Hij koos een plek die ze dagelijks bezocht, een strategische zet om ervoor te zorgen dat het briefje niet over het hoofd zou worden gezien.
Door deze actie dacht hij slim om de stilte heen te werken zonder direct te hoeven praten. Hij voelde een zekere voldoening over zijn bedachtzaamheid en ging met een gerust hart slapen, ervan overtuigd dat zijn plan zou slagen.
De Verrassing
De volgende ochtend werd de man wakker, keek op de klok en
realiseerde zich dat het al 9.00 uur was. Hij had zijn vlucht
gemist! Woedend en verward stond hij op, klaar om zijn vrouw te
vragen waarom ze hem niet had gewekt.
Zijn hart klopte in zijn keel en hij voelde een golf van frustratie en paniek. Hoe kon dit gebeuren? Hij liep door het huis, zijn gedachten over wat hij zou zeggen als een wervelwind in zijn hoofd. Hij voelde zich verraden en teleurgesteld, zeker van het feit dat zijn zorgvuldig geplande zakelijke reis nu volledig verpest was.
De Onverwachte Wending
Tot zijn verbazing zag hij een briefje naast zijn bed liggen. Op
het briefje stond: “Het is vijf uur ’s ochtends. Wakker worden.” De
man realiseerde zich dat zijn vrouw hem op exact dezelfde manier
had geantwoord als hij haar had gevraagd.
Dit besef maakte hem duidelijk dat mannen misschien niet uitgerust zijn voor dit soort subtiele competities. Hij moest lachen om de ironie van de situatie. Zijn vrouw had niet alleen zijn plan doorzien, maar had ook dezelfde tactiek toegepast.
Het was een briljante, maar tegelijkertijd frustrerende reactie. De man kon niet anders dan toegeven dat ze gelijk had gehandeld en dat het hele incident een les was in de zinloosheid van hun strijd.
Reflectie en Humor
Dit verhaal, hoewel humoristisch, benadrukt het belang van
duidelijke communicatie in relaties. Stilzwijgen en
passief-agressieve acties kunnen leiden tot misverstanden en
ongewenste resultaten. In plaats van te proberen te ‘winnen’ in een
conflict, is het beter om open en eerlijk te communiceren. De
ironie van het verhaal biedt een lichte en humoristische kijk op
een veelvoorkomend probleem in relaties.
Het laat zien hoe eenvoudig een situatie kan escaleren wanneer communicatie ontbreekt. Het is een herinnering dat conflicten vaak beter worden opgelost door dialoog en begrip in plaats van door koppigheid en stilzwijgen.
Belangrijkste Punten
- Miscommunicatie: Het stille gevecht tussen het echtpaar leidde tot een grote miscommunicatie, wat resulteerde in een gemiste vlucht en verhoogde spanningen.
- Creatieve Oplossing: De man probeerde de stilte te behouden door een briefje achter te laten, in de hoop zijn vrouw indirect te laten communiceren.
- Onverwachte Wending: De vrouw antwoordde op dezelfde manier, wat leidde tot een hilarisch en ironisch resultaat, waarbij de man zijn eigen tactiek tegen zich gebruikt zag.
- Les in Communicatie: Het verhaal benadrukt het belang van open en eerlijke communicatie in relaties en toont aan dat passief-agressieve acties vaak contraproductief zijn.
Dit verhaal, hoewel grappig, dient als een waardevolle
herinnering aan hoe belangrijk het is om te communiceren en niet te
verzanden in stilzwijgende conflicten. Het biedt een leerzame les
over de kracht van woorden en de noodzaak om misverstanden te
vermijden door openhartigheid en directe communicatie.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.