Algemeen
Dries Roelvink verschijnt na 17 jaar weer in gele zwembroek tijdens Toppers-concert!
Dries Roelvink wordt nog dagelijks herinnerd aan de iconische reclame die hij ooit maakte voor de ANWB, waarin hij een knalgele zwembroek droeg. Deze opvallende keuze heeft hem sindsdien achtervolgd, met regelmatige verzoeken om de beruchte zwembroek weer aan te trekken. Dries heeft herhaaldelijk aangegeven dat hij deze vraag beu is.
Bedrijven wilden alleen nog met hem samenwerken als hij de gele zwembroek droeg: “Als ik had geweten dat dit ervoor zou zorgen dat ik als zanger én als mens niet meer serieus genomen zou worden, weet ik niet of ik het had gedaan.
Ik heb een paar fouten gemaakt.” Ondanks deze hindernis is het Dries gelukt om succesvol te blijven zonder zijn gele zwembroek.
Gisteravond was een bijzonder moment voor Dries Roelvink. Voor het eerst mocht hij meedoen met de Toppers, en wat er toen gebeurde, verraste iedereen…
Dries Roelvink trekt gele zwembroek na 17 jaar weer aan!
Dries, inmiddels 65 jaar oud en bekend om zijn meezingers en zijn uitgebreide wijnkennis, besloot zijn imago rondom de gele zwembroek opnieuw te omarmen.
Voor een publiek van 60.000 fans van de Toppers, verscheen Dries in zijn iconische gele zwembroek op het podium van de ArenA. Het publiek ging uit zijn dak en de sfeer was uitgelaten.
Dries deelde zelf de beelden online met de woorden: “Ik dacht, de Toppers is toch ook een grote verkleedpartij, dus ik trek hem nog eens aan.”
De reactie van het publiek was overweldigend positief. De gele
zwembroek, die ooit als een last werd gezien, werd nu omarmd als
een symbool van nostalgie en plezier.
Fans waardeerden het gebaar en vierden het moment als een herinnering aan de goede oude tijd. Dries liet zien dat hij niet bang is om zichzelf en zijn verleden te omarmen, zelfs als dat betekent dat hij teruggrijpt naar een imago dat hij ooit probeerde te ontvluchten.
Deze onverwachte zet laat zien dat Dries Roelvink zich niet laat beperken door zijn verleden. In plaats daarvan gebruikt hij het als een manier om zijn publiek te vermaken en te verbinden.
Zijn optreden in de gele zwembroek toont zijn bereidheid om plezier te maken en zichzelf niet te serieus te nemen, iets wat zijn fans enorm waarderen.
Dries’ optreden met de Toppers zal zeker de geschiedenis ingaan als een van de hoogtepunten van zijn carrière. Het bewijst dat hij, ondanks eerdere twijfels, nog steeds in staat is om het publiek te verrassen en te vermaken.
De gele zwembroek, ooit een symbool van zijn frustratie, is nu
een onderdeel van zijn erfenis die zijn carrière nieuw leven
inblaast.
We kunnen niet anders dan Dries Roelvink feliciteren met deze gewaagde en succesvolle stap. Zijn optreden toont aan dat hij een artiest is die zijn publiek begrijpt en weet hoe hij hen moet betrekken.
Het bewijst ook dat hij, ondanks de ups en downs, altijd zijn weg weet te vinden naar succes en waardering.
Met deze daad heeft Dries Roelvink opnieuw laten zien dat hij een blijvende kracht is in de Nederlandse entertainmentwereld.
Zijn vermogen om zichzelf opnieuw uit te vinden en zijn bereidheid om risico’s te nemen, zorgen ervoor dat hij nog vele jaren relevant zal blijven.
De legendarische beelden van zijn optreden in de ArenA zullen nog lang in de herinnering van zijn fans blijven.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.