Algemeen
Agent breekt in auto in om baby te redden, maar ontdekt dan zijn grote vergissing
In het rustige stadje Keene zorgde een misverstand voor grote opschudding toen een politieagent het raam van een auto insl0eg om een ogenschijnlijk in n0od verkerende baby te redden uit de verst1kkende hitte van een gesloten auto.
Deze dr@matische gebeurtenis nam echter een onverwachte wending toen bleek dat het niet om een echte baby ging, maar om een uitzonderlijk realistisch uitziende pop.
Dit voorval heeft lokale en nationale media bereikt, wat leidt tot een breed scala aan reacties van verontwaardiging tot medeleven.
Reddingsactie
Op een warme dag in juli werd de politie gealarmeerd door een bezorgde voorbijganger die een baby alleen in een auto zag op een winkelplein in Keene.
De temperaturen binnen in auto’s kunnen snel stijgen tot gevaarlijke niveaus, en elke minuut telt in dergelijke situaties. Luitenant Jason Short van de politie van Keene reageerde onmiddellijk op de noodoproep.
Bij aankomst constateerde hij dat de ramen volledig gesloten waren en de zon genadeloos neerscheen op de auto. Een snelle blik door het raam onthulde een autostoeltje bedekt met een dunne deken, waar kleine voetjes zichtbaar waren, naast een halfvolle fles melk die de aanwezigheid van een jong kind suggereerde.
Ontdekking
Zonder tijd te verliezen gebruikte Short zijn wapenstok om het raam in te slaan, gedreven door het instinct om een jong leven te redden. De schrik sloeg hem om het hart toen hij het ‘lichaam’ van de baby optilde, dat koud en levenloos aanvoelde.
“De eerste aanblik was verschrikkelijk; het kind leek niet meer te ademen en volkomen levenloos,” deelde Short mee. Hij probeerde meteen reanimatietechnieken toe te passen, maar bij de poging om mond-op-mondbeademing te geven, voelde hij de onnatuurlijke hardheid van het gezicht.
“Ik wilde de beademing toepassen en mijn vinger in de mond van het kind steken, maar er was een weerstand die je bij een levend wezen niet zou voelen,” vertelde hij. “Toen ik beter keek, realiseerde ik me tot mijn verbijstering dat het geen kind was, maar een pop.”
Pop
De pop, genaamd “Ainsley”, bleek een ‘reborn pop’ te zijn, minutieus vervaardigd om de aanblik van een echte baby te evenaren. Carolynne Seiffert, de eigenaresse van de pop en een inwoonster van Brattleboro, Vermont, verklaarde dat ze de poppen verzamelt als een manier om met het verlies van haar zoon om te gaan.
Deze specifieke pop had een waarde van meer dan $2.000, een getuigenis van haar realisme en artistieke waarde. “Het was bedrieglijk echt, van het gewicht tot aan de textuur van de huid,” benadrukte Short, nog steeds onder de indruk van de gelijkenis.
Reacties
De aanvankelijke woede van Seiffert over de schade aan haar auto verminderde toen ze begreep dat de agent handelde uit een diepe bezorgdheid voor wat hij dacht dat een kind was. “Ik zou nooit aannemen dat het een pop was. In mijn beroep ga ik altijd uit van het ergste scenario,” zei Short, die verklaarde dat hij in een vergelijkbare situatie weer hetzelfde zou doen.
De politieafdeling van Keene heeft beloofd de schade aan de auto te vergoeden. Seiffert heeft vervolgens een opvallende bumpersticker aangeschaft die waarschuwt dat de inzittende geen echt kind is, bedoeld om toekomstige verwarring te voorkomen.
Leren Dit incident is een krachtige herinnering aan de gevaren van misinterpretaties, maar ook aan de menselijke drang om te helpen. Het biedt waardevolle lessen voor alle betrokkenen: Voorzorgsmaatregelen: Als je een realistische pop meeneemt, maak dan duidelijk dat het geen echt kind is.
Waakzaamheid: Hulpdiensten moeten altijd waakzaam blijven en snel handelen, ook al kunnen situaties soms bedrieglijk zijn. Empathie: Het is belangrijk om begrip te tonen voor de manieren waarop mensen met hun verlies omgaan. Zoals Luitenant Short samenvatte: “Als je de pop in de auto meeneemt, neem hem dan ook mee naar binnen of laat hem thuis.”
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.