Algemeen
31-jarige lerares weigert wenkbrauwen te onderhouden en snor te epileren
In een wereld waarin schoonheidsnormen vaak dicteren hoe vrouwen zich moeten presenteren, heeft Eldina Jaganjac, een 31-jarige lerares uit Kopenhagen, de moed om conventies uit te dagen.
Haar weigering om haar snor te scheren is een krachtige illustratie van haar vastberadenheid om haar eigen identiteit te omarmen, ongeacht de verwachtingen van de samenleving.
Eldina’s reis naar zelfacceptatie begon lang voordat ze besloot haar snor te behouden. Als jonge vrouw voelde ze de constante druk om te voldoen aan een onrealistisch schoonheidsideaal dat haar individualiteit onderdrukte. Na jaren van zelfreflectie koos ze ervoor om los te breken van deze verstikkende normen en haar ware zelf te omarmen, inclusief haar gezichtshaar.
In maart 2020 besloot Eldina om haar snor te behouden, ondanks de druk om te conformeren aan traditionele schoonheidsnormen. Voor haar was dit een daad van zelfacceptatie, een statement dat haar identiteit niet wordt bepaald door conventionele opvattingen van vrouwelijkheid.
Haar beslissing was niet alleen gebaseerd op een afkeer van conformiteit, maar ook op een diep gevoel van zelfrespect. Ondanks interne strijd koos ze ervoor trouw te blijven aan zichzelf, zelfs als dat inging tegen de normen van de samenleving.
De reactie van de samenleving op Eldina’s keuze was gemengd. Terwijl sommigen haar moed bewonderden, werden anderen geconfronteerd met hun eigen vooroordelen en ongemak.
Mannen leken in het bijzonder verward door haar ongebruikelijke uiterlijk. Voor Eldina was deze reactie echter een bevestiging van haar overtuiging dat schoonheid niet gelijk staat aan conformiteit. Haar beslissing leidde ook tot gesprekken over bredere kwesties zoals gendergelijkheid en de druk op vrouwen om aan onrealistische schoonheidsnormen te voldoen.
Door haar authenticiteit heeft Eldina anderen aangemoedigd om hun eigen unieke kenmerken te omarmen en zich niet te laten beperken door oppervlakkige verwachtingen.
Voor Eldina is het behouden van haar snor meer dan alleen een uiterlijke keuze; het is een stap naar zelfliefde en authenticiteit. Door te weigeren zich te conformeren aan de verwachtingen van anderen, heeft ze een krachtig statement gemaakt over het belang van zelfacceptatie en het omarmen van individualiteit.
Deze keuze heeft haar geholpen om een dieper gevoel van zelfvertrouwen te vinden en haar in staat gesteld om zich te richten op wat echt belangrijk is in het leven.
Ze is niet langer gebonden aan de beperkingen van externe oordelen en heeft in plaats daarvan de vrijheid gevonden om haar eigen weg te gaan, ongeacht wat anderen denken.
Voor miljoenen Nederlanders is Robert ten Brink al decennia lang het gezicht van de liefde op televisie. Maar achter de schermen van All You Need Is Love speelt zich nu een veel pijnlijker verhaal af. Robert en zijn gezin rouwen om het verlies van Ike Cialona-Janszen, zijn geliefde schoonmoeder, die op 11 april overleed in haar geboortestad Amsterdam. Haar overlijden laat een groot gat achter in het leven van de familie.
Een bijzonder familielid
Ike Cialona-Janszen was de moeder van Roos Cialona, Roberts echtgenote met wie hij al meer dan 44 jaar samen is. Samen kregen ze vijf dochters: Nina, Emma, Charlotte, Isabel en Suus. De rouwadvertentie waarin haar overlijden werd aangekondigd spreekt boekdelen: “Onze unieke, levenslustige, briljante, geestige, eigenzinnige en lieve (oma) Ike heeft ons verlaten.” Woorden die de warmte en het karakter van Ike onderstrepen, en die de leegte voelbaar maken die zij achterlaat.
Afscheid in intieme kring
Op 22 april heeft de familie afscheid genomen van Ike. Een dag die in het teken stond van herinneringen, liefde en het samen herdenken van een vrouw die voor velen een baken was. De impact van haar overlijden is groot. Niet alleen voor Robert en Roos, maar ook voor hun dochters en de rest van de familie. Ike speelde een centrale rol in hun leven en was zichtbaar geliefd bij jong en oud.
Een huwelijk dat lief en leed deelt
Hoewel het verdriet momenteel overheerst, kunnen Robert en Roos elkaar tot steun zijn. Hun huwelijk, dat al ruim vier decennia standhoudt, staat bekend om zijn stabiliteit en diepe verbondenheid. In een recent interview met De Telegraaf liet Robert zich daar nog over uit: “Waar ik niet in geloof, is dat mensen zeggen: ‘Je moet er wel aan blijven werken.’ Ik denk echt dat het vanzelf moet gaan.” Die vanzelfsprekende liefde blijkt nu onmisbaar in tijden van verlies.
Televisiecarrière even op de achtergrond
De timing van het verdrietige nieuws is extra wrang: juist nu stond er weer een nieuwe, veelbelovende uitzending van All You Need Is Love gepland. De Australië-special, een aflevering waar Robert doorgaans reikhalzend naar uitkijkt, moet nu plaatsmaken voor rouw en bezinning. Hoewel hij gewend is liefde te vieren op televisie, dringt het besef zich op dat ook liefde verliezen onderdeel is van het leven.
Een voorbeeld voor velen
Robert ten Brink wordt vaak ‘Dr. Love’ genoemd, maar deze periode laat zien dat zelfs de grootmeester van romantiek wordt geconfronteerd met het harde verdriet van afscheid. Toch blijft zijn houding bewonderenswaardig: in stilte en met waardigheid zoekt hij steun bij zijn gezin, en vindt hij kracht in de liefde die hem met Roos verbindt.
Liefde kent vele gezichten
Het overlijden van Ike herinnert ons eraan dat liefde niet alleen te vinden is in rozenblaadjes en verrassingsreizen, maar ook in gedeelde stilte, een arm om de schouder en het gezamenlijk verwerken van verlies. Voor Robert, Roos en hun dochters is het nu vooral dat laatste wat telt: samen rouwen, samen herinneren, en samen doorgaan.