Algemeen
Vrouw zegt dat ze te knap is om te werken – niet iedereen is blij met deze uitspraak
Een influencer zette de online gemeenschap in vuur en vlam toen ze een TikTok-bericht deelde waarin ze zei dat ze gewoon “te mooi” is voor de dagelijkse sleur van werk.
Netizens waren furieus over de suggestie dat werk is voorbehouden aan een bevolking van onaantrekkelijke mensen en noemden haar “oppervlakkig” en “verwend”.
Lucy Welcher, een social media influencer met bijna 20 miljoen likes, heeft onlangs een clip uitgezonden die een virale storm veroorzaakte. De jonge blondine, die toegeeft dat ze “het ergste type persoon is… die niet kan omgaan met het krijgen van haar zin”, is vaak te zien in video’s waarin ze in haar auto zit, nippend aan een ijzige koffie of opschept over een buit van een van haar favoriete winkels.
Op 8 november 2022 deelde de nu 20-jarige een TikTok-bericht waarin ze schreef: “Niet mijn ding [lachende emoji] #werken #oplichterij.” “Ik wil niet voor de rest van mijn leven werken. Ziet het eruit alsof ik elke f**king dag om 6 uur ’s ochtends wil opstaan voor de komende 60 jaar? Nee! Ik ben daar te mooi voor!” zei ze in de negen seconden durende clip.
Dit bericht op Instagram bekijken
Kijkers waren snel met hun commentaar, waarbij velen de content creator veroordeelden omdat ze “lui” en “verwend” was. “Man, ik wou dat ik jouw zelfvertrouwen had, hetzelfde zelfvertrouwen om te denken dat ik er beter uitzie dan ik eigenlijk ben. God, jullie mensen zijn zo oppervlakkig en verliefd op jezelf,” schrijft een TikTokker.
Dit bericht op Instagram bekijken
“Iemand is verwend,” blast een ander. “Ik hoop dat je bescheiden wordt, meisje, dat heb je nodig. Uiterlijk heeft niets te maken met werken en het is triest dat je die mentaliteit hebt.” Een derde cybernaut snauwde, “Hoe zit het met proberen een volwassene te zijn in plaats van een bevoorrechte prinses die verwacht dat het leven je wordt aangereikt?”
@lucywelcher I appreciate you guys for being so nice to me tho💗 ##greenscreen##ratingthings##starbucks ♬ Monkeys Spinning Monkeys – Kevin MacLeod & Kevin The Monkey
‘Remake’ Dagen later, op 14 november, deelde Welcher – die de aandacht vermakelijk vond – een nieuwe clip, waarin ze weer te zien was terwijl ze aan haar ijzige koffie nipte. Onderschrift, “Remake van de meest gehate video die ik ooit heb gemaakt,” herhaalt Welcher het script van haar verwijderde “Ik ben te mooi” video.
@lucywelcher Remake of the most hated video I’ve ever made😍💗 #SephoraGiveOrKeep #relatable #working #joke ♬ original sound – LUCY
Deze keer kwam de meerderheid van de online gebruikers achter haar, begrijpend dat haar eerdere boodschap bedoeld was als humor. “Wat denk je van dit bericht van de influencer? Deel alstublieft uw gedachten met ons en deel vervolgens dit bericht zodat we kunnen horen wat anderen te zeggen hebben!”
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.