Algemeen
Susan Boyle renoveert haar ouderlijk huis en nu laat ze ons mee binnenkijken
Susan Boyle veroverde de harten van muziekliefhebbers over de hele wereld toen ze meer dan tien jaar geleden voor het eerst verscheen in het derde seizoen van “Britain’s Got Talent”.
Dit bericht op Instagram bekijken
De video van haar eerste auditie, waar ze voor Simon Cowell stond, verlegen en bescheiden, en vervolgens iedereen wegblies met haar vertolking van “I Dreamed a Dream” uit Les Misérables, is door miljoenen mensen bekeken.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ze verwierf roem en verdiende miljoenen dollars met de verkoop van albums. Haar reis is echter niet altijd over rozen gegaan, en het liefdesleven van de zangeres is lange tijd het onderwerp geweest van geruchten en speculaties. Dus, is Susan Boyle ooit getrouwd geweest? Heeft ze een partner? En waar woont ze nu?
Dit bericht op Instagram bekijken
Het is heel natuurlijk om terug te kijken als je ouder wordt – en Susan Boyle kan zeker terugkijken op een opmerkelijk leven. In 2008 woonde de werkloze liefdadigheidswerker alleen met haar kat, Pebbles, en wilde ze zien of ze het kon maken in de showbusiness. Na het vertolken van I Dreamed a Dream uit Les Misérables voor Simon Cowell en de rest van de juryleden van Britain’s Got Talent, werd de destijds 47-jarige een ster.
Dit bericht op Instagram bekijken
Deze onwaarschijnlijke auditie van de underdog leverde haar direct wereldwijde erkenning op. Zelfs vandaag de dag is haar reis inspirerend voor miljoenen.
“In het verleden was ik een soort toeschouwer die naar de wereld keek. Maar nu maak ik deel uit van die wereld en, hoewel het beangstigend is, ga ik het omarmen,” zei Boyle na haar doorbraak. In haar eerste jaar als superster verdiende ze $6,8 miljoen. Haar succes zette door en na de release van haar tweede studioalbum werd ze de derde artiest die in hetzelfde jaar de hitlijsten in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten aanvoerde.
Overnacht werd deze bescheiden en verlegen Schotse van destijds 47 jaar een internationale superster en miljonair. Hoewel haar carrière haar over de hele wereld heeft gebracht en haar multimiljonair heeft gemaakt, is Susan Boyle altijd eerlijk, down-to-earth en oprecht zorgzaam gebleven.
Dit bericht op Instagram bekijken
In tegenstelling tot veel andere beroemdheden heeft ze nooit met haar geld gesmeten; de bescheiden zangeres woont nog steeds in haar ouderlijk huis in Blackburn, Schotland.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ze kocht het bescheiden huis in 2010. “Het is het beste om met beide benen op de grond te blijven staan. Het houdt je met beide benen op de grond en voorkomt dat je dingen zegt die je misschien niet zou moeten zeggen,” vertelde ze aan OK!.
Susan Boyle is geboren op 1 april 1961. Haar ouders – Patrick Boyle, een mijnwerker, oorlogsveteraan en zanger, en Bridget, een stenotypiste – waren beiden immigranten uit County Donegal, Ierland. Boyle groeide op als jongste van vier broers en zes zussen. Het gezin woonde in een huurhuis in West Lothian, Schotland. Tot op de dag van vandaag woont Susan nog steeds in dat huis. Ze had alles kunnen doen, overal heen kunnen gaan, een landhuis kunnen kopen in Beverly Hills, maar in plaats daarvan keerde ze terug naar haar ouderlijk huis, een vier slaapkamers tellend voormalig raadshuis in Blackburn, Schotland, kocht het, en veranderde het in het huis van haar dromen.
Dit bericht op Instagram bekijken
In een rondleiding door haar pas gerenoveerde woning, waar ze nu al 60 jaar woont, laat ze haar prachtige nieuwe pianokamer zien die het eerste is wat je ziet als je haar huis binnenkomt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ze maakte een grapje over haar pianokamer toen ze zei dat ze pas net begonnen was met lessen. “Dat is een lachertje, want ik kan nog niet eens toonladders spelen,” grapte ze. De nieuw gerenoveerde keuken was eerst klein en karig met een tafel in het midden bij de oven, wat volgens haar gevaarlijk was, maar de renovatie geeft haar veel meer ruimte en veel updates. Het heeft zelfs een ingelijste foto van Susan die paus Franciscus ontmoet.
Dit bericht op Instagram bekijken
Haar woonkamer is licht en gezellig en staat vol met foto’s van haar familie. Susan is het jongste kind van 7 broers en zussen, dus oorspronkelijk woonde haar huis met 9 mensen. Het moet nu veel ruimer aanvoelen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Terwijl je door het huis loopt, zie je haar carrière gedocumenteerd in verschillende ingelijste prijzen en onderscheidingen, samen met veel schattige dierenornamenten, een bewijs van haar zachtaardige aard en down-to-earth persoonlijkheid. Boven laat Susan ons zien wat vroeger de kamer was die ze deelde met haar twee zussen, die daarna van haar werd nadat haar zussen het huis verlieten. Ze herinnert zich de platenspeler die vroeger in de hoek stond en hoe ze een grote fan was van The Osmonds.
Haar vader stierf in de jaren 1990, tegen die tijd waren haar broers en zussen allemaal het huis uit. Susan bleef thuis en zorgde voor haar bejaarde moeder tot haar dood in 2007, dus de kostbare herinneringen van het huishouden zijn kostbaar voor de superster. “Sommige mensen lijken verbaasd dat ik ervoor kies om in mijn ouderlijk huis te blijven. Waarom zou ik dat niet doen? Ik voel dat mama hier nog is en er zijn zoveel goede herinneringen… Ik heb het grootste deel van mijn leven in dit huis doorgebracht en ik zal nu niet verhuizen, omdat ik het als onderdeel van mijn nieuwe geschiedenis beschouw,” zei ze.
Dit bericht op Instagram bekijken
Susan heeft altijd openlijk gezegd dat ze de liefde van haar leven wil ontmoeten en een langdurige partner wil vinden. Die persoon zal natuurlijk bij haar intrekken – want Susan vertrekt niet.
Dit bericht op Instagram bekijken
Hoewel SuBo geduldig wacht om “Mr. Right” te ontmoeten, is er iets anders dat haar al een tijdje dwarszit. Susan heeft altijd al moeder willen worden en zelf kinderen willen krijgen. “Ik heb er nooit een gehad, dat is mijn grootste spijt, maar ik hou van kinderen. Ze zijn leuk om bij te zijn,” vertelde ze The Sun.
Dit bericht op Instagram bekijken
Als 60-jarige vrouw staat de tijd niet bepaald aan haar zijde. Maar Susan heeft gesproken over het misschien adopteren of pleegouder worden voor kinderen die een veilig en liefdevol thuis nodig hebben. “Ik heb een prachtig huis, waarom zou ik het niet delen?” zei ze.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.