Algemeen
Susan Boyle renoveert haar ouderlijk huis en nu laat ze ons mee binnenkijken
Susan Boyle veroverde de harten van muziekliefhebbers over de hele wereld toen ze meer dan tien jaar geleden voor het eerst verscheen in het derde seizoen van “Britain’s Got Talent”.
Dit bericht op Instagram bekijken
De video van haar eerste auditie, waar ze voor Simon Cowell stond, verlegen en bescheiden, en vervolgens iedereen wegblies met haar vertolking van “I Dreamed a Dream” uit Les Misérables, is door miljoenen mensen bekeken.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ze verwierf roem en verdiende miljoenen dollars met de verkoop van albums. Haar reis is echter niet altijd over rozen gegaan, en het liefdesleven van de zangeres is lange tijd het onderwerp geweest van geruchten en speculaties. Dus, is Susan Boyle ooit getrouwd geweest? Heeft ze een partner? En waar woont ze nu?
Dit bericht op Instagram bekijken
Het is heel natuurlijk om terug te kijken als je ouder wordt – en Susan Boyle kan zeker terugkijken op een opmerkelijk leven. In 2008 woonde de werkloze liefdadigheidswerker alleen met haar kat, Pebbles, en wilde ze zien of ze het kon maken in de showbusiness. Na het vertolken van I Dreamed a Dream uit Les Misérables voor Simon Cowell en de rest van de juryleden van Britain’s Got Talent, werd de destijds 47-jarige een ster.
Dit bericht op Instagram bekijken
Deze onwaarschijnlijke auditie van de underdog leverde haar direct wereldwijde erkenning op. Zelfs vandaag de dag is haar reis inspirerend voor miljoenen.
“In het verleden was ik een soort toeschouwer die naar de wereld keek. Maar nu maak ik deel uit van die wereld en, hoewel het beangstigend is, ga ik het omarmen,” zei Boyle na haar doorbraak. In haar eerste jaar als superster verdiende ze $6,8 miljoen. Haar succes zette door en na de release van haar tweede studioalbum werd ze de derde artiest die in hetzelfde jaar de hitlijsten in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten aanvoerde.
Overnacht werd deze bescheiden en verlegen Schotse van destijds 47 jaar een internationale superster en miljonair. Hoewel haar carrière haar over de hele wereld heeft gebracht en haar multimiljonair heeft gemaakt, is Susan Boyle altijd eerlijk, down-to-earth en oprecht zorgzaam gebleven.
Dit bericht op Instagram bekijken
In tegenstelling tot veel andere beroemdheden heeft ze nooit met haar geld gesmeten; de bescheiden zangeres woont nog steeds in haar ouderlijk huis in Blackburn, Schotland.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ze kocht het bescheiden huis in 2010. “Het is het beste om met beide benen op de grond te blijven staan. Het houdt je met beide benen op de grond en voorkomt dat je dingen zegt die je misschien niet zou moeten zeggen,” vertelde ze aan OK!.
Susan Boyle is geboren op 1 april 1961. Haar ouders – Patrick Boyle, een mijnwerker, oorlogsveteraan en zanger, en Bridget, een stenotypiste – waren beiden immigranten uit County Donegal, Ierland. Boyle groeide op als jongste van vier broers en zes zussen. Het gezin woonde in een huurhuis in West Lothian, Schotland. Tot op de dag van vandaag woont Susan nog steeds in dat huis. Ze had alles kunnen doen, overal heen kunnen gaan, een landhuis kunnen kopen in Beverly Hills, maar in plaats daarvan keerde ze terug naar haar ouderlijk huis, een vier slaapkamers tellend voormalig raadshuis in Blackburn, Schotland, kocht het, en veranderde het in het huis van haar dromen.
Dit bericht op Instagram bekijken
In een rondleiding door haar pas gerenoveerde woning, waar ze nu al 60 jaar woont, laat ze haar prachtige nieuwe pianokamer zien die het eerste is wat je ziet als je haar huis binnenkomt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ze maakte een grapje over haar pianokamer toen ze zei dat ze pas net begonnen was met lessen. “Dat is een lachertje, want ik kan nog niet eens toonladders spelen,” grapte ze. De nieuw gerenoveerde keuken was eerst klein en karig met een tafel in het midden bij de oven, wat volgens haar gevaarlijk was, maar de renovatie geeft haar veel meer ruimte en veel updates. Het heeft zelfs een ingelijste foto van Susan die paus Franciscus ontmoet.
Dit bericht op Instagram bekijken
Haar woonkamer is licht en gezellig en staat vol met foto’s van haar familie. Susan is het jongste kind van 7 broers en zussen, dus oorspronkelijk woonde haar huis met 9 mensen. Het moet nu veel ruimer aanvoelen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Terwijl je door het huis loopt, zie je haar carrière gedocumenteerd in verschillende ingelijste prijzen en onderscheidingen, samen met veel schattige dierenornamenten, een bewijs van haar zachtaardige aard en down-to-earth persoonlijkheid. Boven laat Susan ons zien wat vroeger de kamer was die ze deelde met haar twee zussen, die daarna van haar werd nadat haar zussen het huis verlieten. Ze herinnert zich de platenspeler die vroeger in de hoek stond en hoe ze een grote fan was van The Osmonds.
Haar vader stierf in de jaren 1990, tegen die tijd waren haar broers en zussen allemaal het huis uit. Susan bleef thuis en zorgde voor haar bejaarde moeder tot haar dood in 2007, dus de kostbare herinneringen van het huishouden zijn kostbaar voor de superster. “Sommige mensen lijken verbaasd dat ik ervoor kies om in mijn ouderlijk huis te blijven. Waarom zou ik dat niet doen? Ik voel dat mama hier nog is en er zijn zoveel goede herinneringen… Ik heb het grootste deel van mijn leven in dit huis doorgebracht en ik zal nu niet verhuizen, omdat ik het als onderdeel van mijn nieuwe geschiedenis beschouw,” zei ze.
Dit bericht op Instagram bekijken
Susan heeft altijd openlijk gezegd dat ze de liefde van haar leven wil ontmoeten en een langdurige partner wil vinden. Die persoon zal natuurlijk bij haar intrekken – want Susan vertrekt niet.
Dit bericht op Instagram bekijken
Hoewel SuBo geduldig wacht om “Mr. Right” te ontmoeten, is er iets anders dat haar al een tijdje dwarszit. Susan heeft altijd al moeder willen worden en zelf kinderen willen krijgen. “Ik heb er nooit een gehad, dat is mijn grootste spijt, maar ik hou van kinderen. Ze zijn leuk om bij te zijn,” vertelde ze The Sun.
Dit bericht op Instagram bekijken
Als 60-jarige vrouw staat de tijd niet bepaald aan haar zijde. Maar Susan heeft gesproken over het misschien adopteren of pleegouder worden voor kinderen die een veilig en liefdevol thuis nodig hebben. “Ik heb een prachtig huis, waarom zou ik het niet delen?” zei ze.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.