Algemeen
Ouders ontroostbaar nadat vaak voorkomend virus leven neemt van 4-jarige
Slechts enkele dagen nadat artsen zeiden dat hun vierjarige dochter een “gewone verkoudheid” had, is een stel uit Ohio nu bezig met het plannen van de begrafenis van het kleine meisje, dat alleen maar wilde dat “iedereen van haar hield, net zoals zij van iedereen houdt”.
Maisie Schmidt – die een veelvoorkomend virus had dat dodelijk werd toen het zijn strakke greep niet wilde loslaten – werd in een kunstmatige coma gebracht terwijl artsen tegen de klok werkten om haar leven te redden. Maar toen kreeg de kleuter een zware beroerte en overleed op 26 maart.
“Er was simpelweg niets meer dat kon worden gedaan,” zeiden haar ouders over hun hartverscheurende beslissing om hun dochter te laten gaan. Blijf lezen om meer te weten te komen over het tragische einde van dit mooie meisje.
Eind maart haastten Maisie’s ouders – Christin Brigadier en Patric Schmidt – zich naar de dokter toen ze begon te sniffen en te hoesten.
Haar vader Patric, uit Strongsville, Ohio, vertelde aan Cleveland 19: “We kregen te horen dat het gewoon een gewone verkoudheid was, neem haar gewoon mee naar huis, veel vocht en dat soort dingen.”
Omdat ze geloofden in de medische deskundigen die adviseerden dat haar ziekte niet ernstig was, namen de ouders haar mee naar huis. Maar tegen 23 maart was Maisie lusteloos, haar gezondheid dramatisch achteruitgaand, wat haar bezorgde moeder en vader ertoe aanzette haar naar de spoedeisende hulp te brengen.
” Maisie maakte een reis naar het ziekenhuis waarvan iedereen dacht dat het een snelle bezoek zou zijn,” schrijft haar oom Michael Brigadier in een GoFundMe, opgericht om Maisie, haar grote broer en haar ouders te ondersteunen.
‘Het heeft Maisie in zijn greep’
Maar dingen namen al snel een slechte wending en het kleine meisje was “aan het vechten voor haar leven” op “meerdere vormen van levensondersteuning om haar lichaam een vechtkans te geven om terug te komen van het humane metapneumovirus [hMPV].”
De Cleveland Clinic beschrijft hMPV als een virus, vergelijkbaar met het respiratoir syncytieel virus (RSV) en de griep, “dat meestal symptomen veroorzaakt die lijken op de gewone verkoudheid.”
Gemeenlijk treedt de infectie op tegen de leeftijd van vijf jaar en vermoedelijk herstellen patiënten volledig, wat helaas niet het geval was voor de kleine Maisie. “Het heeft Maisie in zijn greep en laat niet los,” schrijft Brigadier.
‘Verscheurd’
Maisie werd vervolgens naar het Rainbow Babies and Children’s Hospital gebracht waar ze in een kunstmatige coma werd gebracht.
“Het is niet wat je verwacht,” zei haar vader. “We dachten gewoon dat het een gewone verkoudheid was en dat we haar dezelfde dag nog naar huis zouden brengen, nooit gedacht dat we hier zouden zijn.”
Tegen 24 maart was Maisie geïntubeerd en artsen gingen door met levensreddende maatregelen om haar te helpen “de oorlog” te winnen die “in haar lichaam begon.”
“[Ouders] zijn verscheurd,” schrijft Tammy McConnaughy op Facebook. Smekend om steun van de gemeenschap, gaat McConnaughy – die haar kleindochter “Pocket” noemt – verder: “Alsjeblieft iedereen gebeden gebeden gebeden Voor onze Maisie om stabiel te blijven en we goede resultaten krijgen voor alle tests en haar lichaam heeft gewoon meer tijd nodig om te genezen en terug te komen naar ons.”
‘Een van de meest liefdevolle mensen’
En toen op 25 maart ontdekten artsen dat de kleuter een beroerte had gehad. “Ze ging voor een CT-scan en ze zeiden dat er wat bloeding was in de hersenen, dus ze wilden een scan van dat maken en tijdens dat proces ontdekten ze dat ze eigenlijk een zeer grote beroerte aan de rechterkant van haar hersenen had,” zei haar vader.
Het kleintje werd toen geopereerd aan de hersenen en volgens Patric was een deel van haar hersenen zo opgezwollen dat het moest worden verwijderd om hopelijk het leven van Maisie te redden.
Haar ouders kregen destijds te horen dat Maisie aangesloten zou blijven op levensondersteunende machines en in een medisch geïnduceerde coma zou blijven voor “verschillende maanden”, wat een gewenste uitkomst was.
“Ze is een van de meest liefdevolle mensen die je ooit zult ontmoeten,” deelde Patric, hopend haar binnenkort mee naar huis te nemen. “Ze is zo slim en zo bereid om iedereen te helpen en ze wil dat iedereen van haar houdt, net zoals zij van iedereen houdt.”
‘Maisie is 0verleden’
Op 26 maart leverde haar familie een verklaring af aan Cleveland 19, waarin staat “Er was simpelweg niets meer dat kon worden gedaan.” Maisie werd van de levensondersteuning gehaald. Ondertussen bood Brigadier een update van het kleine meisje dat hij beschrijft als “zorgzaam, slim, leuk en liefdevol.”
Hij schrijft op de GoFundMe-pagina, dat vanaf 27 maart meer dan $ 26.500 van zijn doel van $ 15.000 is opgehaald: “Ik wou dat ik een gelukkig einde aan dit verhaal kon brengen. Ik wou dat ik de juiste woorden wist te zeggen om het verdriet van mijn dierbaren en al diegenen die door Maisie zijn geraakt, te verzachten.” Hij vervolgt: “Rond 11 uur vanochtend is Maisie overleden. Het typen van deze woorden uren later is nog steeds zo surrealistisch. Ik kan niet geloven dat dit met zo’n lieve familie kon gebeuren.”
Brigadier voegt eraan toe: “Ik ben zo trots om je oom Maisie te zijn en ik zal nooit vergeten wat ik van je heb geleerd.” Rust in vrede, kleine Maisie. We wensen familie en geliefden het allerbeste in hun tijd van genezing na dit tragische verlies.
Algemeen
Heb ik ongelijk dat ik boos ben omdat mijn 71-jarige moeder haar geld aan reizen uitgeeft in plaats van mij met mijn reizen te helpen?
Een onverwacht gesprek met mijn moeder veranderde mijn kijk op geld, groei en verbinding
Wat begon als een kort WhatsApp-bericht groeide onverwacht uit tot een van de meest betekenisvolle gesprekken die ik ooit met mijn moeder heb gevoerd. We zaten samen aan de keukentafel, elk met een kop dampende thee, toen ik de woorden uitsprak die al dagen in mijn hoofd rondspookten. Het ging financieel niet goed met me, en ik begreep niet waarom mijn moeder — die het duidelijk beter voor elkaar had — haar spaargeld gebruikte voor reizen, in plaats van mij te helpen.
“Waarom geef je je geld uit aan vakanties, terwijl ik moeite heb om mijn rekeningen te betalen?” vroeg ik, met meer emotie in mijn stem dan ik van tevoren had gepland.
Mijn moeder, Helen, inmiddels 71, keek me rustig aan, glimlachte zacht en zei:
“Lieve schat, ik begrijp dat je het moeilijk hebt. Maar waarom denk je dat ik dat voor je moet oplossen?”
Haar woorden kwamen binnen. Niet omdat ze hard waren, maar omdat ze eerlijk waren — en ze zetten me aan het denken.
Verschillende paden, andere prioriteiten
Als kind geloof je vaak dat je ouders er altijd voor je zullen zijn. Niet alleen emotioneel, maar ook praktisch. Zelfs als je volwassen bent, blijft dat gevoel soms hangen. In mijn hoofd had ik het plaatje al ingevuld: mijn moeder had financiële ruimte, dus waarom zou ze me niet ondersteunen in deze lastige fase?
Maar mijn moeder had andere plannen. Ze had jarenlang gespaard voor iets waar ze haar hart aan had verpand: de wereld ontdekken. Ze vertelde over de geur van versgebakken brood in een klein Italiaans dorp, de zonsondergangen die ze vanaf een balkon in Spanje had bekeken, en de gesprekken die ze voerde met locals in Griekenland. Voor haar betekenden die reizen vrijheid, rust en levensvreugde.
Voor mij voelde het echter als afstand. Waarom koos ze voor zichzelf, terwijl ik haar zo hard nodig had?
Sparen om te leven, niet om alleen maar opzij te zetten
Helen vertelde dat haar reizen allesbehalve impulsief waren. Ze had jarenlang kleine bedragen opzijgezet, hier en daar iets gelaten, om haar droom waar te maken zodra ze met pensioen zou gaan.
“Ik wil niet blijven sparen tot ik oud ben en het niet meer kan,” zei ze. “Ik wil nú leven, nú ontdekken, terwijl mijn lichaam en geest het nog toelaten.”
Haar woorden verrasten me. Ik had sparen altijd gezien als iets waarmee je toekomstige problemen voorkomt. Maar zij liet me zien dat sparen óók bedoeld kan zijn om op het juiste moment van het leven te genieten.
Volgens het Nibud is structureel sparen belangrijk voor financiële rust, maar ook voor persoonlijke voldoening. Het geeft ruimte om dromen waar te maken — op je eigen voorwaarden.
Trots, schaamte en wat eronder ligt
Nadat de eerste emoties waren gezakt, begon ik mezelf af te vragen: was ik echt boos op haar, of op mezelf? Ik voelde me tekortschieten, beschaamd zelfs. Mijn frustratie kwam voort uit onmacht. En ergens had ik gehoopt dat haar hulp alles kon oplossen — of in elk geval verzachten.
Maar zoals Wijzer in geldzaken stelt: financiële groei begint bij het erkennen van je situatie. Dat had ik tot dan toe vermeden. Mijn moeder wees me daar op haar manier op, niet met verwijten, maar door me te wijzen op mijn eigen kracht. En misschien was dat wel veel waardevoller dan een geldbedrag.
Tijd voor reflectie
Na het gesprek besloot ik even afstand te nemen. Niet uit boosheid, maar om alles op een rijtje te zetten. In de dagen die volgden dacht ik veel na over onze uitwisseling. En langzaamaan begon ik haar standpunt te begrijpen.
Ze had me niet afgewezen — ze had me juist het vertrouwen gegeven dat ik dit zelf aankon. Ze liet zien dat ik het waard was om in mezelf te geloven, ook al voelde ik me kwetsbaar.
Tijdens mijn zoektocht naar helderheid stuitte ik op platforms als Geldfit en Nibud, waar ik leerde dat financiële problemen vaker voorkomen dan je denkt, en dat hulp vragen geen zwaktebod is — het is een stap vooruit.
Een nieuw begin met een oud vertrouwd iemand
Een week later belde ik haar op.
“Mam, het spijt me. Ik had beter moeten luisteren.”
Haar reactie was precies zoals ik hoopte.
“Ik weet het, lieverd. Je hebt het zwaar. Maar ik geloof echt dat jij dit kunt. Je bent sterker dan je denkt.”
In plaats van geld kwamen er andere vormen van hulp: suggesties om overzicht te creëren, het aanmoedigen om kleine stappen te zetten en bovenal haar onvoorwaardelijke vertrouwen.
Kleine stappen, grote effecten
“Echt voor jezelf zorgen betekent ook dat je jezelf serieus neemt,” zei ze tijdens een van onze gesprekken. Die zin bleef hangen. Want het ging uiteindelijk niet over geld, maar over eigenwaarde.
Ik begon met het opstellen van een maandbudget, keek kritisch naar mijn uitgaven en nam contact op met instanties zoals Schuldhulpmaatje. En wat bleek? Het probleem dat eerst als een onneembare berg voelde, werd stap voor stap overzichtelijker. Ik kreeg ademruimte. Niet alleen financieel, maar ook mentaal.
Elke keer dat ik iets afvinkte op mijn lijstje, groeide mijn vertrouwen. Niet omdat ik alles al opgelost had, maar omdat ik voelde: ik ben in beweging. Ik neem verantwoordelijkheid.
De relatie met mijn moeder veranderde mee
Sinds dat gesprek zijn onze gesprekken veranderd. We praten meer, dieper, eerlijker. Niet over wat we missen, maar over wat we wél hebben: vertrouwen, liefde en toekomstplannen.
Laatst zei ze:
“Als jij straks ruimte hebt, zou ik het heerlijk vinden als je eens met me mee gaat op reis. Niet omdat je iets moet, maar omdat het leuk is.”
Die uitnodiging raakte me. Niet omdat ik meteen mijn koffers wil pakken, maar omdat het een symbool werd. Van een gedeelde toekomst, waarin we allebei ons pad mogen volgen, en elkaar daarin vinden.
Inzichten voor het leven
Wat dit gesprek me vooral leerde, is dat hulp er in veel vormen is. En dat verschil in verwachtingen geen breuk hoeft te betekenen, maar juist kan leiden tot verdieping.
Hier zijn de belangrijkste lessen die ik meeneem:
-
Verwachtingen tussen generaties mogen verschillen — dat biedt juist ruimte voor dialoog.
-
Sparen mag ook een doel hebben dat plezier brengt, niet alleen veiligheid.
-
Boosheid is soms vermomde schaamte. Door die te herkennen, kun je eerlijker zijn naar jezelf.
-
Steun kan emotioneel zijn, niet altijd financieel. En dat is minstens zo waardevol.
-
Kleine stappen brengen grote rust. Overzicht creëert vertrouwen.
-
Een open gesprek, hoe ongemakkelijk ook, kan de basis zijn voor een sterkere band.
Vooruitkijken met vertrouwen
Vandaag de dag weet ik nog steeds niet precies waar ik uitkom. Maar ik weet wél dat ik niet langer afhankelijk hoef te zijn van de keuzes van anderen. Ik maak mijn eigen pad. En mijn moeder, die reist verder — letterlijk en figuurlijk. En ik? Ik ben onderweg. Misschien niet in het vliegtuig, maar wel in groei.
Wil jij ook sterker omgaan met geld, verwachtingen en relaties? Laat je inspireren door verhalen zoals deze. Want groei begint met een goed gesprek — met jezelf of met iemand die je liefhebt.