Algemeen
Moeder wekt enorme woede op nadat ze aan dochtertje zegt haar niet meer te knuffelen
Navigeren door het ouderschap is een uitdagende taak waarbij elke ouder zijn eigen richtlijnen, tradities en regels hanteert.
Er is geen perfecte manier om kinderen op te voeden, maar sommige keuzes kunnen tot discussie leiden. Onlangs zorgde een moeder op Reddit voor opschudding door te delen dat ze gestopt was met knuffelen met haar dochter. Laten we eens kijken naar het verhaal en de reacties.
Een 37-jarige vrouw plaatste haar verhaal op Reddit’s ‘Am I The A..h0..’ thread, waar ze uitlegde dat haar dochter, ondanks haar leeftijd, graag bij haar en haar man op schoot kroop voor knuffels.
De vrouw merkte op dat haar dochter klein van stuk was voor haar leeftijd, wat ervoor zorgde dat anderen haar behandelden alsof ze jonger was. Ze begon zich af te vragen of haar dochter misschien te oud werd voor deze knuffelsessies en of ze haar pijn deed door dit toe te staan.
Op een dag probeerde de 11-jarige dochter opnieuw bij haar op schoot te kruipen voor een knuffel, maar de moeder vertelde haar dat ze daar te oud voor was.
Dit leidde tot een uitbarsting van woede bij het meisje, die vervolgens naar haar kamer ging en de deur dichtsloeg.
Sindsdien is de relatie tussen moeder en dochter gespannen, met
het meisje dat weigert te praten en niet reageert op knuffels.
De vrouw voelde zich schuldig over de situatie en vroeg zich af of ze verkeerd had gehandeld door haar dochter af te wijzen.
De reacties op Reddit waren echter unaniem: de meeste mensen veroordeelden de moeder omdat ze kostbare momenten met haar dochter verspilde.
Ze benadrukten het belang van knuffelen en fysieke genegenheid, zelfs als kinderen ouder worden.
Sommige reacties wezen erop dat het sturen van een kind naar meer leeftijdsadequaat gedrag belangrijk is, maar dat het ook belangrijk is om liefdevol en begripvol te blijven.
Anderen deelden persoonlijke verhalen over het belang van genegenheid tussen ouders en kinderen, ongeacht de leeftijd.
Kortom, de consensus op Reddit was dat de moeder een kans had gemist om een waardevol moment met haar dochter te delen en dat ze haar benadering moest heroverwegen.
Het is nooit te laat om genegenheid en liefde te tonen, zelfs niet als kinderen ouder worden.
Het verhaal van de moeder en haar dochter roept verschillende vragen op over de dynamiek van ouder-kindrelaties en de rol van genegenheid in het opgroeien.
Terwijl sommigen begrip toonden voor de moeder en haar behoefte
om grenzen te stellen, benadrukten anderen het belang van het
koesteren van momenten van intimiteit, zelfs naarmate kinderen
ouder worden.
Het is begrijpelijk dat ouders worstelen met de overgangsfase waarin hun kinderen volwassen worden.
De behoefte aan fysieke genegenheid kan veranderen naarmate kinderen ouder worden, maar het is cruciaal om te onthouden dat affectie en knuffels een belangrijk onderdeel blijven van het opbouwen van een sterke band tussen ouder en kind.
Het incident herinnert ons eraan dat communicatie en begrip essentieel zijn in ouder-kindrelaties.
Het is belangrijk dat ouders openstaan voor de behoeften en gevoelens van hun kinderen, terwijl ze tegelijkertijd duidelijke grenzen stellen en leiden met liefde en respect.
Als advies voor de moeder zou het nuttig zijn om een open gesprek aan te gaan met haar dochter.
Door te luisteren naar haar gevoelens en zorgen, kan de moeder een beter begrip krijgen van waarom knuffels belangrijk zijn voor haar dochter.
Tegelijkertijd kan ze haar eigen gevoelens en grenzen uiten op
een respectvolle manier, waarbij ze benadrukt dat haar liefde voor
haar dochter onvoorwaardelijk is.
Het is ook aan te raden dat de moeder zoekt naar manieren om opnieuw verbinding te maken met haar dochter en momenten van genegenheid te herstellen.
Dit kan onder meer inhouden dat ze samen activiteiten onderneemt die ze allebei leuk vinden, of gewoon quality time doorbrengt waarbij ze openlijk met elkaar praten.
In het algemeen herinnert dit verhaal ons eraan dat het ouderschap een reis is die gevuld is met uitdagingen en leermomenten.
Het is belangrijk om de behoeften en gevoelens van onze kinderen te respecteren, terwijl we tegelijkertijd onze eigen grenzen handhaven en leiden met liefde en begrip.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.