Algemeen
Moeder geeft baby voeding in supermarkt en daar worden mensen niet vrolijk van
In onze voortdurend veranderende samenleving worden we vaak geconfronteerd met levendige discussies over maatschappelijke normen en waarden.
Een onderwerp dat consequent sterke emoties en meningsverschillen oproept, is borstvoeding in openbare ruimtes. Een recent voorbeeld dat veel aandacht trok, was de foto van een moeder genaamd Trinati die haar baby borstvoeding gaf in een Costco.
Deze handeling leidde tot een breed scala aan reacties en toonde de polariserende meningen over dit onderwerp. Trinati, een Instagram-gebruiker met meer dan 7.000 volgers, besloot haar moederschap publiekelijk te tonen door in 2017 een foto te plaatsen waarop ze haar 17 maanden oude dochter borstvoeding gaf tijdens het winkelen.
Dit was niet alleen een persoonlijke keuze, maar ook een daad van sociaal activisme gericht op het normaliseren van borstvoeding in het openbaar.
De foto die Trinati’s zoon nam, was bedoeld om meer te zijn dan alleen een afbeelding; het was een blijvende herinnering aan de lengtes waartoe een moeder zal gaan om voor haar kind te zorgen, ongeacht de tijd en plaats.
Deze herinnering dient als een krachtig symbool en educatief moment voor haar dochter en anderen, om te laten zien dat moederschap vereist dat grenzen worden overschreden en dat openbare ruimtes kunnen dienen als podia voor het uiten van natuurlijke menselijke gedragingen.
De reacties op Trinati’s foto waren uiteenlopend en intens, variërend van hartelijke steun tot strenge afkeuring en kritiek. Sommige tegenstanders beweerden dat haar handelen in het openbaar seksualiserend kon werken, een kritiek die de seksuele objectivering van vrouwelijke lichamen in de samenleving belicht.
Trinati confronteerde deze kritieken met humor en openheid, door de belachelijkheid van de seksualisering van een voedende moeder te benadrukken. Ze benadrukte dat haar borsten in deze context functioneel waren, bedoeld voor de voeding van haar kind, en niet als objecten van verlangen.
Deze episode legt een diepere laag van culturele misverstanden en ongemak bloot die nog steeds bestaan rond natuurlijke lichamelijke processen zoals borstvoeding.
Ondanks spot en weerstand van zelfs haar naaste verwanten, blijft Trinati vastberaden om borstvoeding te geven zolang zij en haar dochter dat nodig achten. Haar strijd en vastberadenheid belichten de behoefte aan een grotere acceptatie en ondersteuning van openbare borstvoeding, als een normaal en respectabel deel van het moederschap.
Borstvoeding brengt talrijke gezondheidsvoordelen met zich mee, niet alleen voor het kind, maar ook voor de moeder. Wetenschappelijk onderzoek, waaronder studies van de Centers for Disease Control and Prevention (CDC), toont aan dat borstvoeding bijdraagt aan de vermindering van het risico op bepaalde ziekten bij moeders, zoals eierstok- en borstkanker, evenals diabetes type 2.
Voor het kind biedt het essentiële voedingsstoffen en bevordert het een gezonde ontwikkeling. De emotionele verbondenheid die tijdens het voeden wordt gevormd, is essentieel voor de emotionele en psychologische ontwikkeling van het kind.
Het belang van openbare steun en erkenning kan niet worden onderschat. Publieke figuren en beroemdheden, zoals Chrissy Teigen, Olivia Munn en anderen, hebben hun platforms gebruikt om solidariteit te tonen met moeders zoals Trinati. Deze acties zijn cruciaal voor het doorbreken van stigma’s en het bevorderen van een meer inclusieve benadering van moederschap in de publieke sfeer.
De afgelopen dagen kreeg Jutta Leerdam te maken met een storm aan reacties. Niet alleen vanwege haar pijnlijke val op het ijs in Thialf, maar vooral door wat er daarna gebeurde. Waar de focus aanvankelijk lag op het sportieve drama, verschoof die al snel naar een randzaak: vermeend taalgebruik direct na haar crash. En juist dat zorgde voor felle discussies, verontwaardiging en uiteindelijk ook voor een reactie van Leerdam zelf.
Een dramatisch moment op het verkeerde moment
Tweede Kerstdag moest voor Jutta Leerdam een sportief hoogtepunt worden. In Thialf stond ze aan de start van haar favoriete afstand, met alles op alles gezet om zich rechtstreeks te plaatsen voor de Olympische Winterspelen in Milaan. De verwachtingen waren hoog, de druk was voelbaar, en de tribunes zaten vol.
Maar in de tweede bocht ging het mis. Leerdam verloor de controle, gleed weg en kwam hard in de kussens terecht. De klap was zichtbaar en de teleurstelling minstens zo groot. In één klap leek haar directe Olympische kwalificatie uit beeld te verdwijnen.
Na afloop verscheen ze zichtbaar aangeslagen voor de camera. Met tranen in haar ogen probeerde ze onder woorden te brengen wat er was gebeurd. Ze sprak over een gevoel alsof ze ergens op stond, alsof er iets op het ijs lag of alsof haar schaats een botte plek had. “Dit wil je gewoon niet,” zei ze. “Ik baal hier zó van.”
Het waren woorden die pasten bij een topsporter die weet wat er op het spel staat en die voelt dat een cruciaal moment haar door de vingers glipt.
Sportieve teleurstelling raakt op de achtergrond
Opvallend genoeg ging het publieke debat al snel nauwelijks meer over de sportieve gevolgen van de val. Terwijl het voor Leerdam zelf draait om training, kwalificatie en de hoop op een aanwijsplek voor de Spelen, verlegde een deel van het publiek de aandacht naar iets heel anders.
Onder videofragmenten van de NOS ontstonden discussies over wat Leerdam direct na haar val zou hebben geroepen. Meerdere kijkers meenden een woord te herkennen dat als kwetsend wordt ervaren. Dat leidde tot beschuldigingen en stevige reacties, waarbij sommigen vonden dat haar taalgebruik “niet kon”, zeker gezien haar voorbeeldfunctie.
Binnen korte tijd ging het niet meer over ijs, schaatsen of Olympische dromen, maar over interpretaties van lipbewegingen en flarden audio in een emotioneel moment.
Sociale media als vergrootglas
De situatie illustreert opnieuw hoe sportmomenten in het huidige medialandschap worden uitvergroot. Een valpartij duurt enkele seconden, maar de nasleep kan dagenlang voortduren. Op sociale media wordt elk beeld vertraagd, elk frame geanalyseerd en elke emotionele reactie onder een vergrootglas gelegd.
In het geval van Leerdam gebeurde dat op een moment van pure frustratie. Topsporters weten dat ze in beeld zijn, maar niemand kan garanderen dat elk woord in zo’n moment zorgvuldig wordt afgewogen. Juist die spanning tussen emotie en publieke beoordeling zorgt regelmatig voor discussie.
Toch vonden veel mensen het nodig dat Leerdam zich zou verantwoorden. En opmerkelijk genoeg deed ze dat ook.
Jutta Leerdam reageert zelf
Onder de bewuste video liet Leerdam zelf een reactie achter. Kort, duidelijk en zonder omhaal. Ze schreef dat ze niet het woord had gebruikt waarover werd gespeculeerd, maar iets anders had gezegd: “kak zooi”.
Met die uitleg wilde ze duidelijkheid scheppen en het misverstand uit de wereld helpen. Of die uitleg voor iedereen voldoende was, is een andere vraag. Maar feit is dat Leerdam zich genoodzaakt voelde om zich publiekelijk te verantwoorden voor iets wat zich afspeelde in een fractie van een seconde, vlak na een harde val.
Voor sommigen was dat al te veel aandacht voor een detail. Anderen vonden het juist goed dat ze reageerde en helderheid gaf. De meningen bleven verdeeld.
De menselijke kant van topsport
Wat in de discussie soms onderbelicht bleef, is de menselijke kant van het verhaal. Topsport draait om milliseconden, om perfectie, om jarenlange voorbereiding. Een fout, een glijder of een onzichtbaar detail op het ijs kan alles veranderen.
Leerdam wist op dat moment dat haar directe Olympische route op losse schroeven stond. De frustratie, het verdriet en de boosheid die daarbij komen kijken, zijn menselijk. Dat die emoties zich soms uiten in woorden die niet vooraf zijn gefilterd, is niet uitzonderlijk.
Toch lijkt de tolerantie daarvoor kleiner te worden, zeker bij sporters met een groot bereik en een bekend privéleven.
Extra aandacht door privécontext
Dat Leerdam extra onder een vergrootglas ligt, heeft ook te maken met haar bekendheid buiten de sport. Haar relatie met Jake Paul zorgt ervoor dat internationale ogen op haar gericht zijn. Tijdens de wedstrijd was Paul aanwezig op de tribune, zichtbaar betrokken en meeleven.
Die combinatie van topsport, media-aandacht en een bekend privéleven maakt dat elk moment – sportief of emotioneel – sneller viraal gaat. Voor Leerdam betekent dat dat fouten, teleurstellingen en emoties zelden alleen van haarzelf blijven.
Sportieve toekomst blijft leidend
Ondanks alle ophef blijft voor Leerdam één ding centraal staan: haar sportieve toekomst. De valpartij betekent niet automatisch het einde van haar Olympische droom. Ze kan nog hopen op een aanwijsplek, afhankelijk van prestaties, vorm en beslissingen van de bond.
Dat perspectief vraagt focus, rust en herstel – fysiek én mentaal. De dagen na de wedstrijd zullen in het teken staan van evaluatie, training en vooruitkijken, niet van sociale media.
Een bredere discussie
Het incident roept ook een bredere vraag op: hoeveel ruimte geven we topsporters om mens te zijn? Verwachten we altijd voorbeeldgedrag, zelfs in momenten van pijn en teleurstelling? En hoe eerlijk is het om iemand te beoordelen op een vermeend woord, terwijl de sportieve prestatie en context ondergesneeuwd raken?
Steeds vaker lijken sporters zich niet alleen te moeten verantwoorden voor wat ze doen, maar ook voor hoe hun emoties eruitzien, klinken of geïnterpreteerd worden.
Tot slot
Voor Jutta Leerdam was Tweede Kerstdag vooral een sportief drama. Een val, tranen en een onzeker vervolg richting Milaan. Dat dat moment werd overschaduwd door discussie over taalgebruik, zegt misschien meer over het huidige medialandschap dan over haarzelf.
Met haar korte reactie heeft ze geprobeerd de rust te herstellen. Of dat lukt, zal de komende dagen blijken. Eén ding is duidelijk: de focus mag dan even verschoven zijn, voor Leerdam zelf draait het nog altijd om het ijs, de stopwatch en de volgende kans.