Algemeen
Moeder geeft baby voeding in supermarkt en daar worden mensen niet vrolijk van
In onze voortdurend veranderende samenleving worden we vaak geconfronteerd met levendige discussies over maatschappelijke normen en waarden.
Een onderwerp dat consequent sterke emoties en meningsverschillen oproept, is borstvoeding in openbare ruimtes. Een recent voorbeeld dat veel aandacht trok, was de foto van een moeder genaamd Trinati die haar baby borstvoeding gaf in een Costco.
Deze handeling leidde tot een breed scala aan reacties en toonde de polariserende meningen over dit onderwerp. Trinati, een Instagram-gebruiker met meer dan 7.000 volgers, besloot haar moederschap publiekelijk te tonen door in 2017 een foto te plaatsen waarop ze haar 17 maanden oude dochter borstvoeding gaf tijdens het winkelen.
Dit was niet alleen een persoonlijke keuze, maar ook een daad van sociaal activisme gericht op het normaliseren van borstvoeding in het openbaar.
De foto die Trinati’s zoon nam, was bedoeld om meer te zijn dan alleen een afbeelding; het was een blijvende herinnering aan de lengtes waartoe een moeder zal gaan om voor haar kind te zorgen, ongeacht de tijd en plaats.
Deze herinnering dient als een krachtig symbool en educatief moment voor haar dochter en anderen, om te laten zien dat moederschap vereist dat grenzen worden overschreden en dat openbare ruimtes kunnen dienen als podia voor het uiten van natuurlijke menselijke gedragingen.
De reacties op Trinati’s foto waren uiteenlopend en intens, variërend van hartelijke steun tot strenge afkeuring en kritiek. Sommige tegenstanders beweerden dat haar handelen in het openbaar seksualiserend kon werken, een kritiek die de seksuele objectivering van vrouwelijke lichamen in de samenleving belicht.
Trinati confronteerde deze kritieken met humor en openheid, door de belachelijkheid van de seksualisering van een voedende moeder te benadrukken. Ze benadrukte dat haar borsten in deze context functioneel waren, bedoeld voor de voeding van haar kind, en niet als objecten van verlangen.
Deze episode legt een diepere laag van culturele misverstanden en ongemak bloot die nog steeds bestaan rond natuurlijke lichamelijke processen zoals borstvoeding.
Ondanks spot en weerstand van zelfs haar naaste verwanten, blijft Trinati vastberaden om borstvoeding te geven zolang zij en haar dochter dat nodig achten. Haar strijd en vastberadenheid belichten de behoefte aan een grotere acceptatie en ondersteuning van openbare borstvoeding, als een normaal en respectabel deel van het moederschap.
Borstvoeding brengt talrijke gezondheidsvoordelen met zich mee, niet alleen voor het kind, maar ook voor de moeder. Wetenschappelijk onderzoek, waaronder studies van de Centers for Disease Control and Prevention (CDC), toont aan dat borstvoeding bijdraagt aan de vermindering van het risico op bepaalde ziekten bij moeders, zoals eierstok- en borstkanker, evenals diabetes type 2.
Voor het kind biedt het essentiële voedingsstoffen en bevordert het een gezonde ontwikkeling. De emotionele verbondenheid die tijdens het voeden wordt gevormd, is essentieel voor de emotionele en psychologische ontwikkeling van het kind.
Het belang van openbare steun en erkenning kan niet worden onderschat. Publieke figuren en beroemdheden, zoals Chrissy Teigen, Olivia Munn en anderen, hebben hun platforms gebruikt om solidariteit te tonen met moeders zoals Trinati. Deze acties zijn cruciaal voor het doorbreken van stigma’s en het bevorderen van een meer inclusieve benadering van moederschap in de publieke sfeer.
Frans Timmermans open over jeugdtrauma: “Vergeven was de weg naar bevrijding”
In het NPO1-programma Een buitengewoon gesprek heeft Frans Timmermans zich van een zeldzaam persoonlijke kant laten zien. De GroenLinks-PvdA-leider vertelde openhartig over een ingrijpende ervaring uit zijn jeugd en over de manier waarop hij leerde omgaan met woede, vergeving en zelfbescherming.
De aflevering, waarin Timmermans samen met Mirjam Bikker (ChristenUnie) en Rob Jetten (D66) te gast was, werd gevoerd met een groep van 32 mensen met autisme. De gesprekken waren oprecht en soms confronterend, maar vooral menselijk.
Een moeilijke vraag over vergeving
Tijdens het programma kreeg Timmermans de vraag of hij ooit iemand heeft moeten vergeven, en of dat moeilijk was. Wat volgde, was een stilte — gevolgd door een bekentenis die zichtbaar indruk maakte op de hele groep.
“Ik denk dat jouw vraag over vergeving te maken heeft met wat mij als kind is overkomen,” begon hij. “Toen ik dertien was, ben ik misbruikt door een priester. Ik heb dat heel lang weggestopt. Je brein beschermt je op een vreemde manier. Ik was het totaal vergeten.”
Hij vertelde dat de herinneringen pas terugkwamen toen de misbruikschandalen binnen de kerk in de media verschenen. “Toen kwam het als een golf over me heen,” zei hij. “Ik kon ineens begrijpen waar mijn boosheid vandaan kwam. Er was iets dat ik jarenlang had weggedrukt.”
De zoektocht naar de waarheid
Volgens Timmermans kwam de gebeurtenis pas echt in een ander licht te staan toen een journalist van NRC de betreffende priester wist op te sporen. Uit dat onderzoek bleek dat de man meerdere keren grensoverschrijdend gedrag had vertoond.
“Het bleek dat hij zeven keer in de fout was gegaan met kinderen,” vertelt Timmermans. “Toen men mij vroeg of ik hem wilde ontmoeten, moest ik daar heel lang over nadenken.”
Dat denkproces leidde uiteindelijk tot een keuze die hem, naar eigen zeggen, innerlijke rust bracht.
“Ik besloot dat ik hem moest vergeven. Aanvankelijk dacht ik dat ik dat voor hem deed, maar uiteindelijk deed ik het voor mezelf. Het moment dat ik hem vergeven had, voelde ik me bevrijd.”
Zijn woorden raakten zichtbaar veel mensen in het publiek. Enkelen veegden tranen weg terwijl Timmermans vertelde hoe die stap hem hielp om vrede te vinden met zijn verleden.
De kracht van vergeving
De politicus benadrukte dat vergeving niet betekent dat je goedpraat wat er is gebeurd, maar dat het een manier kan zijn om jezelf los te maken van pijn.
“Vergeven is niet iets wat je voor een ander doet, maar voor jezelf,” zei hij. “Je bevrijdt jezelf van iets wat je vasthoudt. Dat heb ik toen echt ervaren. En ik hoop dat jij dat, op jouw manier, ook kunt doen.”
Het moment werd gezien als een van de meest eerlijke televisiemomenten van het jaar. Niet alleen omdat Timmermans iets zeer persoonlijks deelde, maar omdat hij liet zien hoe veerkracht eruit kan zien na verdriet en onrecht.
Jeugd vol strijdlust
Naast de moeilijke herinneringen sprak Timmermans ook met humor en zelfspot over zijn schooltijd. Hij vertelde dat hij “niet altijd de makkelijkste” was en regelmatig in vechtpartijen terechtkwam.
“Ik kwam iets te vaak in knokpartijen terecht,” lachte hij. “Als je als puber op een nieuwe school komt, moet je soms letterlijk je plek bevechten. Er waren jongens die je op het schoolplein angst wilden aanjagen.”
Die ervaringen leerde hem hoe belangrijk het is om voor jezelf op te komen.
“Pestkoppen zijn helemaal niet moedig,” zei hij. “Als ze merken dat je je niet laat intimideren, dan stopt het vaak vanzelf. En soms moest ik dat laten zien. Daar had ik later spijt van, maar het hielp me wel mijn plek te vinden.”
Volgens hem was die les belangrijk voor zijn verdere leven — ook in de politiek. “Als je laat zien waar je voor staat, krijg je respect. Niet door te schreeuwen, maar door duidelijk te zijn.”
Een moment van menselijkheid
De uitzending van Een buitengewoon gesprek werd geprezen om zijn openheid en empathie. Op sociale media schreven kijkers dat ze geraakt waren door de eerlijkheid van Timmermans. “Wat een moed om dit zo te delen,” klonk het veelvuldig.
Ook anderen wezen op het belang van zulke gesprekken in de politiek: “Dit laat zien dat politici ook mensen zijn, met littekens, maar ook met veerkracht.”
Een voorbeeld van kracht en kwetsbaarheid
Met zijn verhaal liet Frans Timmermans zien dat zelfs diepe wonden niet hoeven te bepalen wie je bent. Zijn woorden over vergeving en loslaten raakten een gevoelige snaar bij velen.
“Het moment dat ik hem vergeven had, voelde ik me bevrijd,” herhaalde hij aan het einde van het gesprek. “Dat is wat vergeving uiteindelijk doet: het maakt je vrij.”
De aflevering eindigde in stilte, gevolgd door applaus van het publiek — niet voor de politicus, maar voor de mens achter het publieke gezicht.
