Algemeen
Man met 240 tattoos wordt slechte vader genoemd – nu vertelt zijn vrouw de waarheid
Oordeel een boek niet op zijn kaft is een zeer bekende uitspraak, maar af en toe hebben mensen een herinnering nodig hieraan. Als een ouder er niet uitziet zoals je typisch zou verwachten, kan hen beoordelen op hun uiterlijk soms enorm oneerlijk zijn.
Toen mensen zijn gezichtstatoeages zagen, vertelden ze hem dat hij een slechte vader was. Maar toen onthulde zijn vrouw iets waar niemand op was voorbereid. Blijf lezen om meer te weten te komen…
Dit bericht op Instagram bekijken
Zelfexpressie is een fundamenteel onderdeel van jezelf zijn. Tatoeages zijn een prachtige manier voor mensen om zichzelf uit te drukken door middel van kunst. De 51-jarige Richard Huff heeft tatoeages gekozen als zijn manier om zichzelf uit te drukken en heeft er meer dan 240.
Dit bericht op Instagram bekijken
De zelfbenoemde inktverslaafde heeft een gezin met vijf kinderen en zijn vrouw. Zijn vrouw plaatst vaak video’s en foto’s van hem met hun kinderen, die niet altijd goed worden ontvangen door kijkers.
Dit bericht op Instagram bekijken
51-jarige Huff wil duidelijk maken dat hun gezin “niet anders” is dan elk ander gezin daarbuiten. Maar hij heeft gedeeld dat vreemden online hem voortdurend bespotten vanwege zijn uiterlijk.
Hij deelde hoe het allemaal voor hem begon. “Het werd een verslaving, ik begon met mijn benen en werkte zo omhoog,” zei Huff. Hij deelde dat 85% van zijn lichaam nu bedekt is met tatoeages. Onder de tatoeages staan de namen van zijn kinderen en de lippen van zijn dochter.
Dit bericht op Instagram bekijken
“Ik wil waarschijnlijk binnen de komende vier jaar voor 100% bedekt zijn met tatoeages,” deelde Richard. “Ik weet niet of het de pijn is of de kunst die je op jezelf zet, maar het wordt gewoon fascinerend als je dit kunt doen.”
Hij deelde dat het hebben van zoveel tatoeages zijn eigen set problemen met zich meebrengt. Hij deelde hoe kinderen op de school van zijn kinderen hem eng vonden. Zijn dochter deelde: “Ze zeggen, ‘ah, het is een beetje eng’ en ik zeg ‘nee, mijn vader is niet eng, hij is goed met tatoeages.'”
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat zijn vrouw Marita betreft, zij onthulde dat zij ook bang was voor Richard. Ze zei: “Ik heb Richard in het begin wel beoordeeld op zijn uiterlijk, maar toen ik hem een beetje leerde kennen, is hij eigenlijk een groot hartig persoon.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Ze plaatst vaak over haar man en hoe hij haar op een manier liefheeft die niemand voor hem heeft gedaan. Ze praat vaak over alle positieve dingen en hoe hij een geweldige echtgenoot en vader is. Marita had drie kinderen uit eerdere relaties en heeft gedeeld hoe Richard meer dan een echte vader is voor zijn kinderen, omdat hij enorm voor hen is opgekomen.
Richard deelde: “Ik neem deel aan de oudervereniging, ik ga naar alle activiteiten van mijn kinderen.” Maar zelfs met al deze informatie over zijn zachte ziel, bekritiseren mensen hem nog steeds. Een opmerking luidde: “Ik ben niet tegen tatoeages, maar ik bedoel eerlijk gezegd, heeft hij echt tatoeages op zijn gezicht nodig zoals dat?”
Dit bericht op Instagram bekijken
Maar er zijn ook anderen die Richard verdedigen. Een zei: “Iedereen blijft praten over zijn gezichtstatoeage. Hij vindt het leuk. Hij heeft het gekregen. Hij is een goede vader. Laat hem zijn wie hij is.”
Richard zelf heeft gesproken over de negatieve opmerkingen, hij zei: “Als iemand negatieve opmerkingen kan maken zoals die, is er iets mis met hen zelf dat ze iemand anders zouden moeten beoordelen.” Hij voegde eraan toe: “Dit is wat we deden en we zijn gelukkig. We zijn zes jaar samen en onze kinderen zijn gelukkig en voor ons is dat het enige dat telt.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Richard voegt eraan toe dat hoewel negatieve opmerkingen soms wat veel kunnen zijn, dit niet verandert hoeveel hij van zijn familie houdt of andersom. “Het hebben van tatoeages jaagt mijn kinderen niet angst aan, het maakt me geen slechte vader, het zorgt ervoor dat mijn kinderen een ander perspectief op het leven krijgen,” zei hij.
Angela de Jong reageert fel op vrijspraak Marco Borsato: “Ik zet zijn muziek niet meer op”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in heel Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Waar sommigen opgelucht ademhaalden, klonken er ook veel kritische geluiden. Een van de meest uitgesproken reacties kwam van Angela de Jong, die in RTL Tonight uitgebreid stilstond bij de uitspraak én bij haar persoonlijke gevoel bij de zaak.
De Jong, die de laatste tijd opvallend vaak aanschuift bij het programma, gebruikte de studio opnieuw als plek om haar scherpe analyses en stevige standpunten te delen. Dat is opvallend, omdat ze RTL Tonight in eerdere jaren juist geregeld kritisch beoordeelde in haar columns. Toch lijkt ze in deze fase de talkshow bewust te gebruiken om haar visie op gevoelige maatschappelijke thema’s te duiden.
“Geen bewijs, maar dat maakt het niet minder pijnlijk”
Angela de Jong opende haar betoog met een duidelijke nuancering: zij respecteert de uitspraak en het functioneren van de Nederlandse rechtsstaat.
“Natuurlijk, we hebben een rechtsstaat en die functioneert,” zei ze. “Dat moeten we altijd vooropstellen.”
Maar onmiddellijk daarna maakte ze duidelijk dat het juridische oordeel volgens haar niet betekent dat de zaak emotioneel of moreel ineens eenvoudig wordt.
Ze wijst op een bredere zorg die zij al langer heeft: slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag lopen vaak vast in het juridische systeem.
“Uiteindelijk is het netto uitlekgewicht dat je als vermeend slacht0ffer, man of vrouw, altijd aan het kortste eind trekt. Je hebt gewoon geen poot om op te staan.”
De Jong benadrukt dat dit probleem niet uniek is voor deze zaak, maar structureel is binnen situaties waarin bewijs ontbreekt.
Volgens haar komen veel incidenten voor in omstandigheden waar geen getuigen aanwezig zijn en waar communicatie via berichten of mondeling contact plaatsvindt.
“Het komt altijd neer op jouw woord tegen dat van de ander,” stelt ze. Dat maakt de drempel voor slacht0ffers hoog, en de kans op juridische erkenning laag.
“De verklaring ging door merg en been”
De opiniedeskundige verwijst vervolgens naar de inhoud van de aangifte en de verklaring van de aangeefster, die tijdens de rechtszaak voorgelezen werd.
“Het ging door merg en been, vond ik,” zegt ze.
Volgens Angela legde de jonge vrouw helder, consistent en indringend uit welke emotionele gevolgen grensoverschrijdend gedrag kan hebben.
“Ze legt precies uit wat een slacht0ffer van zulk gedrag allemaal doormaakt. Die schaamte, dat schuldgevoel, die angst… dat kwam allemaal heel dichtbij.”
De Jong benadrukt dat een vrijspraak níet automatisch betekent dat iemand fantasie heeft, overdrijft of niets heeft meegemaakt.
“Zij wilde erkenning,” zegt Angela, “en ze staat nu weer met lege handen.”
Hoewel de uitspraak juridisch gezien helder is, laat ze zien dat morele en emotionele perspectieven veel ingewikkelder kunnen zijn.
Muziek van Borsato? “Voor mij niet meer”
Toen presentator Humberto Tan haar vroeg of zij na de vrijspraak nog naar de muziek van Marco Borsato kan luisteren, kwam er geen moment van twijfel.
“Nee.”
Ze licht haar antwoord toe met een duidelijke persoonlijke grens.
“Hij is vrijgesproken voor ontucht,” zegt ze, “maar alles wat hij wél heeft toegegeven over wat zich in dat gezin heeft afgespeeld, én de appjes die gestuurd werden door een man van vijftig naar een meisje van zestien of zeventien… dat vond ik echt om te kotsen.”
Ze zegt erbij dat ze jarenlang met plezier naar zijn muziek luisterde, maar dat haar gevoel nu veranderd is.
“Hoe leuk ik zijn muziek ook vind, ik zal het zelf niet meer opzetten.”
Het is een persoonlijk besluit, maar wel een dat past bij Angela’s rol: iemand die haar mening niet alleen vormt, maar ook uitspreekt, ook als die meningen kritiek oproepen.
Een bredere discussie over grensoverschrijdend gedrag
Wat Angela de Jong zegt, gaat verder dan één zaak of één artiest. Ze spreekt een bredere zorg uit die al jaren door de entertainmentwereld en de media zweeft.
De afgelopen jaren kwamen er meerdere dossiers aan het licht waarbij meldingen van ongewenst gedrag centraal stonden. Elke keer weer laait dezelfde discussie op:
-
Hoe bewijs je iets dat vaak achter gesloten deuren gebeurt?
-
Hoe werkt het rechtssysteem in situaties zonder getuigen?
-
Wat betekent een vrijspraak voor het gevoel van slacht0ffers?
-
Hoe scheidt het publiek iemands werk van iemands privégedrag?
Angela de Jong blijft een uitgesproken stem in dat debat. Niet omdat ze zichzelf boven de feiten plaatst, maar omdat ze vanuit haar perspectief spreekt namens een groep mensen die zich herkent in wat vaak verborgen blijft.
Reacties in de studio en daarbuiten
De sfeer tijdens de uitzending was voelbaar gespannen. Humberto Tan luisterde aandachtig en stelde vragen die ruimte boden voor nuance. Co-hosts keken zichtbaar alert toe hoe Angela haar verhaal deed.
Ook op sociale media leidde haar optreden tot duizenden reacties:
-
Sommigen prezen haar voor haar empathie en moed.
-
Anderen vonden dat ze te hard oordeelt over iemand die juridisch onschuldig is verklaard.
-
Weer anderen benadrukten dat beide perspectieven naast elkaar kunnen bestaan: een juridische vrijspraak én moreel ongemak.
In talkshows, podcastfragmenten en opiniestukken keerde haar uitspraak regelmatig terug. Niet alleen omdat zij een bekende naam is, maar vooral omdat haar boodschap aansluit op discussies die al langer spelen rondom machtsdynamiek, vertrouwen en veilige werkomgevingen.
De spanning tussen recht en gevoel
Angela’s woorden herinneren eraan dat het juridische systeem werkt volgens strikte regels, terwijl menselijke emoties veel complexer zijn.
In de rechtszaal draait het om
bewijs.
In het dagelijks leven draait het om vertrouwen, intuïtie en
persoonlijke grenzen.
Daarom kunnen mensen verschillend reageren op dezelfde uitspraak:
-
Voor sommigen betekent een vrijspraak letterlijk: onschuldig.
-
Voor anderen betekent een vrijspraak vooral: niet bewezen.
En in dat grijze gebied vindt Angela haar standpunt.
Een heldere conclusie: respect voor het recht, maar geen ruimte in haar playlist
Angela sluit haar betoog af zoals ze begon: met respect voor de rechterlijke beslissing, maar ook met een scherpe persoonlijke grens.
Voor haar is dit geen kwestie van muziek alleen. Het gaat over waardigheid, bescherming van kwetsbare mensen en de gevoeligheid van situaties waarin machtsverschillen een rol spelen.
“Ik zal het zelf niet meer opzetten,” zegt
ze nog eens.
Niet kwaad, niet schreeuwend, maar vastberaden.
Het gesprek dat daarop volgt, laat zien dat Nederland voorlopig nog niet klaar is met de discussie rond deze zaak — juridisch, emotioneel en maatschappelijk.