Algemeen
Man met 240 tattoos wordt slechte vader genoemd – nu vertelt zijn vrouw de waarheid
Oordeel een boek niet op zijn kaft is een zeer bekende uitspraak, maar af en toe hebben mensen een herinnering nodig hieraan. Als een ouder er niet uitziet zoals je typisch zou verwachten, kan hen beoordelen op hun uiterlijk soms enorm oneerlijk zijn.
Toen mensen zijn gezichtstatoeages zagen, vertelden ze hem dat hij een slechte vader was. Maar toen onthulde zijn vrouw iets waar niemand op was voorbereid. Blijf lezen om meer te weten te komen…
Dit bericht op Instagram bekijken
Zelfexpressie is een fundamenteel onderdeel van jezelf zijn. Tatoeages zijn een prachtige manier voor mensen om zichzelf uit te drukken door middel van kunst. De 51-jarige Richard Huff heeft tatoeages gekozen als zijn manier om zichzelf uit te drukken en heeft er meer dan 240.
Dit bericht op Instagram bekijken
De zelfbenoemde inktverslaafde heeft een gezin met vijf kinderen en zijn vrouw. Zijn vrouw plaatst vaak video’s en foto’s van hem met hun kinderen, die niet altijd goed worden ontvangen door kijkers.
Dit bericht op Instagram bekijken
51-jarige Huff wil duidelijk maken dat hun gezin “niet anders” is dan elk ander gezin daarbuiten. Maar hij heeft gedeeld dat vreemden online hem voortdurend bespotten vanwege zijn uiterlijk.
Hij deelde hoe het allemaal voor hem begon. “Het werd een verslaving, ik begon met mijn benen en werkte zo omhoog,” zei Huff. Hij deelde dat 85% van zijn lichaam nu bedekt is met tatoeages. Onder de tatoeages staan de namen van zijn kinderen en de lippen van zijn dochter.
Dit bericht op Instagram bekijken
“Ik wil waarschijnlijk binnen de komende vier jaar voor 100% bedekt zijn met tatoeages,” deelde Richard. “Ik weet niet of het de pijn is of de kunst die je op jezelf zet, maar het wordt gewoon fascinerend als je dit kunt doen.”
Hij deelde dat het hebben van zoveel tatoeages zijn eigen set problemen met zich meebrengt. Hij deelde hoe kinderen op de school van zijn kinderen hem eng vonden. Zijn dochter deelde: “Ze zeggen, ‘ah, het is een beetje eng’ en ik zeg ‘nee, mijn vader is niet eng, hij is goed met tatoeages.'”
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat zijn vrouw Marita betreft, zij onthulde dat zij ook bang was voor Richard. Ze zei: “Ik heb Richard in het begin wel beoordeeld op zijn uiterlijk, maar toen ik hem een beetje leerde kennen, is hij eigenlijk een groot hartig persoon.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Ze plaatst vaak over haar man en hoe hij haar op een manier liefheeft die niemand voor hem heeft gedaan. Ze praat vaak over alle positieve dingen en hoe hij een geweldige echtgenoot en vader is. Marita had drie kinderen uit eerdere relaties en heeft gedeeld hoe Richard meer dan een echte vader is voor zijn kinderen, omdat hij enorm voor hen is opgekomen.
Richard deelde: “Ik neem deel aan de oudervereniging, ik ga naar alle activiteiten van mijn kinderen.” Maar zelfs met al deze informatie over zijn zachte ziel, bekritiseren mensen hem nog steeds. Een opmerking luidde: “Ik ben niet tegen tatoeages, maar ik bedoel eerlijk gezegd, heeft hij echt tatoeages op zijn gezicht nodig zoals dat?”
Dit bericht op Instagram bekijken
Maar er zijn ook anderen die Richard verdedigen. Een zei: “Iedereen blijft praten over zijn gezichtstatoeage. Hij vindt het leuk. Hij heeft het gekregen. Hij is een goede vader. Laat hem zijn wie hij is.”
Richard zelf heeft gesproken over de negatieve opmerkingen, hij zei: “Als iemand negatieve opmerkingen kan maken zoals die, is er iets mis met hen zelf dat ze iemand anders zouden moeten beoordelen.” Hij voegde eraan toe: “Dit is wat we deden en we zijn gelukkig. We zijn zes jaar samen en onze kinderen zijn gelukkig en voor ons is dat het enige dat telt.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Richard voegt eraan toe dat hoewel negatieve opmerkingen soms wat veel kunnen zijn, dit niet verandert hoeveel hij van zijn familie houdt of andersom. “Het hebben van tatoeages jaagt mijn kinderen niet angst aan, het maakt me geen slechte vader, het zorgt ervoor dat mijn kinderen een ander perspectief op het leven krijgen,” zei hij.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.