Algemeen
MAFS-Jeffrey is eindelijk eerlijk: ”Hierom wilde ik niet meer verder met Jerney”
In het afgelopen seizoen van Married at First Sight (MAFS) werden talloze mismatches getoond, waaronder die tussen Jeffrey en Jerney.
Hoewel kijkers aanvankelijk hoopvol waren over dit paar, bleek hun huwelijk helaas geen stand te houden. Maar wat heeft er precies plaatsgevonden?
Verliefdheid leek aanvankelijk in de lucht te hangen tijdens het koppelsdiner, waar Jerney het huwelijk een waardering van 9,5 gaf.
Dit raakte iets bij Jeffrey, die vervolgens naar Jerney’s huis reed om zijn gevoelens voor haar te uiten.
“Alles leek te kloppen, we hadden een klik, en dan begin je haar op een gegeven moment ook nog te missen,” verklaarde Jeffrey.
Jeffrey ging zelfs zo ver om te zeggen dat hij verliefd was op
Jerney, wat haar duidelijk deed blozen.
“Eigenlijk voel ik me ook zo. Ik voel me echt heel goed bij je. Ik vind het leuk om te horen en heb die kriebels ook voor jou,” deelde Jerney mee.
Helaas bleek dit niet genoeg te zijn en eindigde het huwelijk in een scheiding.
Achteraf blijkt dat Jeffrey eigenlijk weinig meende van wat hij zei. In een interview met RTL Boulevard legt hij uit waarom hij zijn interesse in Jerney verloor.
“Er was niet genoeg aantrekkingskracht om fysiek contact aan te gaan,” bekent hij. “Dat was geen gemakkelijke beslissing.”
Hij vond het uiterlijk van Jerney dus niet aantrekkelijk genoeg
om intiem met haar te zijn.
Een pijnlijke onthulling nadat hij eerder vol enthousiasme zijn liefde verklaarde.
Desondanks is Jeffrey van mening dat hij alles heeft geprobeerd. “Maar helaas.”
De scheiding kwam voor Jerney snel na de opnames, slechts twee weken later. “We trouwden in oktober en in november waren we al gescheiden,” onthult ze.
Ze is diep teleurgesteld, niet zozeer vanwege de scheiding zelf, maar vooral vanwege de opmerkingen die Jeffrey achteraf heeft gemaakt.
“Ik hoorde later, via via, dat hij tegen anderen heeft gezegd dat hij me vanaf het begin al onaantrekkelijk vond. Dat heeft me natuurlijk gekwetst,” concludeert Jerney.
Ondanks de teleurstelling en de pijnlijke onthullingen, blijft Jerney moedig en veerkrachtig in haar reactie op de situatie.
Ze laat zien dat ze zich bewust is van haar eigen waarde en niet bereid is om zich te laten kwetsen door de ondoordachte opmerkingen van anderen.
Het verhaal van Jeffrey en Jerney is een voorbeeld van de complexiteit van menselijke relaties en de onvoorspelbaarheid van liefde en aantrekkingskracht.
Hoewel het huwelijk aanvankelijk veelbelovend leek, onthulden de
latere onthullingen de diepgewortelde problemen en misverstanden
die uiteindelijk tot hun scheiding leidden.
Voor velen die het programma hebben gevolgd, dient dit als een herinnering aan de kwetsbaarheid van relaties en de noodzaak om eerlijk te zijn over verwachtingen en gevoelens.
Het benadrukt ook het belang van respect en mededogen, zelfs in situaties waarin emoties hoog oplopen.
Voor Jeffrey en Jerney betekent dit hoofdstuk misschien wel het einde van hun huwelijk, maar het opent ook de deur naar nieuwe kansen en groei.
Het is een les in zelfontdekking en het vermogen om door te gaan, zelfs wanneer de weg vooruit onzeker lijkt.
Terwijl het verhaal van Jeffrey en Jerney eindigt, zullen nieuwe verhalen zich blijven ontvouwen in de wereld van Married at First Sight en daarbuiten.
Het is een voortdurende herinnering aan de complexiteit en de schoonheid van menselijke relaties, en de hoop die we koesteren voor liefde en geluk.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.