Algemeen
Leraar ontslagen na voorlezen dagboek Anne Frank aan groep acht
In een tijd van diepe verdeeldheid in de Amerikaanse samenleving over diverse kwesties, heeft de controverse rondom het onderwijs en de inhoud die aan leerlingen wordt gepresenteerd, een nieuw en turbulent hoofdstuk bereikt.
Het incident in Hamshire, Texas, waar een lerares werd ontslagen na het voorlezen van een geïllustreerde versie van Anne Franks dagboek aan haar klas, staat centraal in dit debat. Dit voorval belicht de bredere strijd tussen ouderlijke rechten, educatieve autonomie en de beoordeling van geschikt onderwijsmateriaal.
Door deze gebeurtenis te onderzoeken, kunnen we de nuances van dit debat analyseren en de mogelijke implicaties ervan voor de toekomst van het onderwijs in Amerika begrijpen.
Op een doorsnee schooldag in september escaleerde een schijnbaar alledaagse les over Anne Franks “Het Dagboek van een Jong Meisje” tot een nationale controverse toen een leraar van het Hamshire-Fannett Independent School District het middelpunt werd van een heftig debat over educatieve inhoud.
Dit voorval is slechts een voorbeeld van hoe snel
onderwijspraktijken kunnen leiden tot publieke opschudding en hoe
diep de kloof is tussen verschillende opvattingen over
onderwijs.
Het illustreert de delicate positie waarin leraren zich bevinden wanneer zij balanceren tussen de verwachtingen van ouders, schoolbesturen en hun eigen professionele oordeel over wat educatief waardevol is.
Boekverboden hebben de laatste jaren een opmerkelijke toename gezien in de Verenigde Staten, aangewakkerd door wetgeving in verschillende staten die ouders aanzienlijke invloed geeft op schoolcurricula.
Deze wetten, zoals de Parental Rights in Education Act in Florida, hebben ouders in staat gesteld om boeken en leermaterialen die zij ongepast achten voor hun kinderen, aan te vechten.
Deze beweging heeft geleid tot een golf van censuur die niet
alleen werken betreft die kritisch zijn over onderwerpen als ras,
geslacht en seksuele identiteit, maar nu ook literaire werken met
Joodse thema’s, zoals het dagboek van Anne Frank.
De vraag welke boeken leerlingen mogen lezen in scholen gaat verder dan alleen de inhoud van deze werken. Het raakt aan de kern van ons begrip van onderwijs en zijn rol in de samenleving.
Anne Franks dagboek biedt niet alleen een inkijk in het leven van een jong meisje tijdens de Holocaust, maar dient ook als een venster op de universele ervaringen van angst, hoop en menselijkheid onder extreme omstandigheden.
Het beperken van toegang tot dergelijke literaire werken stelt
serieuze vragen over de doelstellingen van onderwijs in het
bevorderen van een dieper begrip van historische gebeurtenissen,
empathie en kritisch denken.
In het digitale tijdperk spelen sociale media een cruciale rol in de verspreiding van informatie, maar ook van desinformatie.
Het incident in Texas laat zien hoe snel onderwijsthema’s kunnen verworden tot polariserende onderwerpen op platforms zoals Twitter en Facebook, waar ongefundeerde beweringen en politieke agenda’s vaak meer aandacht krijgen dan feitelijke analyses of pedagogische overwegingen.
Deze ontwikkelingen compliceren de taak van onderwijzers en
benadrukken de noodzaak voor zowel leraren als ouders om kritisch
om te gaan met de informatie die zij online tegenkomen.
Deze analyse toont aan dat de discussies rond onderwijs en censuur diepere vragen oproepen over de soort samenleving die we willen opbouwen en de rol die onderwijs speelt in het bereiken van dat doel.
Het vinden van het juiste evenwicht tussen de bescherming van jongeren en het vrijelijk verkennen van complexe historische en sociale thema’s is essentieel voor het behoud van een gezond democratisch en educatief systeem.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.