Algemeen
Jet de Nijs deelt triest bericht: ”Hetgeen waarvan je weet dat komen gaat”
De gezondheidstoestand van Rob de Nijs is volgens zijn vrouw, Jet, in vergelijking met zo’n zes maanden geleden ‘stabiel’.
Ondanks deze stabiliteit leeft Jet echter elke ochtend in angst. In een interview met De Telegraaf vertelt ze waarom deze angst haar dagelijks bezighoudt.
Zoals eerder uitgebreid is bericht, lijdt Rob de Nijs aan de z!ekte van Parkinson. Vorig jaar werd hij met spoed naar het z!ekenhuis gebracht vanwege ademhalingsproblemen en longembolieën, wat bijna fataal werd.
Nu, iets meer dan vier maanden later, verblijft hij weer thuis. Jet deelt mee dat de z!ekte gestaag vordert en dat Rob nu de hele dag door verzorging nodig heeft.
Deze situatie veroorzaakt bij Jet een voortdurende angst. “Ik ben bang voor wat ik weet dat komen gaat.
Elke ochtend als ik wakker word, kijk ik naast me om te zien of hij nog leeft. Of zijn borstkas nog op en neer beweegt.”
Gedurende de dag blijft Jet regelmatig controleren of Rob nog in leven is. “Dan kijk ik vanuit de keuken naar Rob in zijn rolstoel en denk ik: wat zit hij er vreemd bij.
Na een paar stappen zie ik hem ademen, maar dat is toch wel heel erg confronterend. Maar hij ademt nog!”
Hoewel Rob door zijn z!ekte niet meer zo mobiel is als voorheen,
geniet hij nog steeds van bepaalde activiteiten.
Hij was bijvoorbeeld dol op lezen, maar dat is nu niet meer mogelijk. Wel kijkt hij dagelijks naar documentaires, waar hij volgens Jet erg van geniet.
Een belangrijke reden waarom Rob ondanks zijn z!ekte nog steeds vasthoudt aan het leven, is hun zoontje Julius, die volgens Jet ‘elke ochtend zijn armpjes om hem heen slaat’.
De situatie van Rob de Nijs is een aangrijpend verhaal dat laat zien hoe een ernstige z!ekte niet alleen de persoon zelf, maar ook zijn naasten diep beïnvloedt.
Jet’s voortdurende angst en zorgen weerspiegelen de moeilijke realiteit van het omgaan met de z!ekte van een geliefde.
Het gezin blijft echter vastberaden om samen door te gaan, met de liefde en steun van elkaar als hun belangrijkste krachtbron.
Hun verhaal is een herinnering aan de waarde van liefde, hoop en veerkracht in moeilijke tijden.
Terwijl de gezondheid van Rob de Nijs stabiel blijft, is het
duidelijk dat zijn vrouw Jet en hun zoontje Julius een essentiële
rol spelen in zijn strijd tegen de z!ekte van Parkinson.
Jet’s voortdurende zorgen en angst laten zien hoezeer ze betrokken is bij het welzijn van haar man, en hoe sterk de band tussen hen is.
Voor Rob biedt de steun van zijn familie en het dagelijkse genot van kleine pleziertjes, zoals het kijken naar documentaires, een bron van kracht en hoop te midden van de uitdagingen waarmee hij wordt geconfronteerd.
Zijn vastberadenheid om te blijven vechten, zelfs in het licht van de voortschrijdende z!ekte, getuigt van zijn innerlijke kracht en doorzettingsvermogen.
De openhartige getuigenis van Jet over haar angsten en zorgen benadrukt ook het belang van het delen van emoties en het zoeken naar steun in moeilijke tijden.
Het geeft anderen die in een vergelijkbare situatie verkeren
misschien ook de moed om hun gevoelens te uiten en hulp te zoeken
wanneer dat nodig is.
Terwijl Rob de Nijs en zijn gezin elke dag worden geconfronteerd met de uitdagingen van de z!ekte, straalt hun verhaal ook een boodschap van liefde, veerkracht en hoop uit.
Het herinnert ons eraan dat zelfs in de donkerste momenten van het leven, de kracht van liefde en verbondenheid ons kan helpen om door te gaan en te blijven geloven in een betere toekomst.
Het is een inspirerend verhaal dat laat zien hoe, zelfs te midden van tegenspoed, de menselijke geest veerkrachtig is en in staat is om te blijven vechten voor wat echt belangrijk is: liefde, familie en hoop.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.