Algemeen
Jet de Nijs deelt triest bericht: ”Hetgeen waarvan je weet dat komen gaat”
De gezondheidstoestand van Rob de Nijs is volgens zijn vrouw, Jet, in vergelijking met zo’n zes maanden geleden ‘stabiel’.
Ondanks deze stabiliteit leeft Jet echter elke ochtend in angst. In een interview met De Telegraaf vertelt ze waarom deze angst haar dagelijks bezighoudt.
Zoals eerder uitgebreid is bericht, lijdt Rob de Nijs aan de z!ekte van Parkinson. Vorig jaar werd hij met spoed naar het z!ekenhuis gebracht vanwege ademhalingsproblemen en longembolieën, wat bijna fataal werd.
Nu, iets meer dan vier maanden later, verblijft hij weer thuis. Jet deelt mee dat de z!ekte gestaag vordert en dat Rob nu de hele dag door verzorging nodig heeft.
Deze situatie veroorzaakt bij Jet een voortdurende angst. “Ik ben bang voor wat ik weet dat komen gaat.
Elke ochtend als ik wakker word, kijk ik naast me om te zien of hij nog leeft. Of zijn borstkas nog op en neer beweegt.”
Gedurende de dag blijft Jet regelmatig controleren of Rob nog in leven is. “Dan kijk ik vanuit de keuken naar Rob in zijn rolstoel en denk ik: wat zit hij er vreemd bij.
Na een paar stappen zie ik hem ademen, maar dat is toch wel heel erg confronterend. Maar hij ademt nog!”
Hoewel Rob door zijn z!ekte niet meer zo mobiel is als voorheen,
geniet hij nog steeds van bepaalde activiteiten.
Hij was bijvoorbeeld dol op lezen, maar dat is nu niet meer mogelijk. Wel kijkt hij dagelijks naar documentaires, waar hij volgens Jet erg van geniet.
Een belangrijke reden waarom Rob ondanks zijn z!ekte nog steeds vasthoudt aan het leven, is hun zoontje Julius, die volgens Jet ‘elke ochtend zijn armpjes om hem heen slaat’.
De situatie van Rob de Nijs is een aangrijpend verhaal dat laat zien hoe een ernstige z!ekte niet alleen de persoon zelf, maar ook zijn naasten diep beïnvloedt.
Jet’s voortdurende angst en zorgen weerspiegelen de moeilijke realiteit van het omgaan met de z!ekte van een geliefde.
Het gezin blijft echter vastberaden om samen door te gaan, met de liefde en steun van elkaar als hun belangrijkste krachtbron.
Hun verhaal is een herinnering aan de waarde van liefde, hoop en veerkracht in moeilijke tijden.
Terwijl de gezondheid van Rob de Nijs stabiel blijft, is het
duidelijk dat zijn vrouw Jet en hun zoontje Julius een essentiële
rol spelen in zijn strijd tegen de z!ekte van Parkinson.
Jet’s voortdurende zorgen en angst laten zien hoezeer ze betrokken is bij het welzijn van haar man, en hoe sterk de band tussen hen is.
Voor Rob biedt de steun van zijn familie en het dagelijkse genot van kleine pleziertjes, zoals het kijken naar documentaires, een bron van kracht en hoop te midden van de uitdagingen waarmee hij wordt geconfronteerd.
Zijn vastberadenheid om te blijven vechten, zelfs in het licht van de voortschrijdende z!ekte, getuigt van zijn innerlijke kracht en doorzettingsvermogen.
De openhartige getuigenis van Jet over haar angsten en zorgen benadrukt ook het belang van het delen van emoties en het zoeken naar steun in moeilijke tijden.
Het geeft anderen die in een vergelijkbare situatie verkeren
misschien ook de moed om hun gevoelens te uiten en hulp te zoeken
wanneer dat nodig is.
Terwijl Rob de Nijs en zijn gezin elke dag worden geconfronteerd met de uitdagingen van de z!ekte, straalt hun verhaal ook een boodschap van liefde, veerkracht en hoop uit.
Het herinnert ons eraan dat zelfs in de donkerste momenten van het leven, de kracht van liefde en verbondenheid ons kan helpen om door te gaan en te blijven geloven in een betere toekomst.
Het is een inspirerend verhaal dat laat zien hoe, zelfs te midden van tegenspoed, de menselijke geest veerkrachtig is en in staat is om te blijven vechten voor wat echt belangrijk is: liefde, familie en hoop.
Angela de Jong reageert fel op vrijspraak Marco Borsato: “Ik zet zijn muziek niet meer op”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in heel Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Waar sommigen opgelucht ademhaalden, klonken er ook veel kritische geluiden. Een van de meest uitgesproken reacties kwam van Angela de Jong, die in RTL Tonight uitgebreid stilstond bij de uitspraak én bij haar persoonlijke gevoel bij de zaak.
De Jong, die de laatste tijd opvallend vaak aanschuift bij het programma, gebruikte de studio opnieuw als plek om haar scherpe analyses en stevige standpunten te delen. Dat is opvallend, omdat ze RTL Tonight in eerdere jaren juist geregeld kritisch beoordeelde in haar columns. Toch lijkt ze in deze fase de talkshow bewust te gebruiken om haar visie op gevoelige maatschappelijke thema’s te duiden.
“Geen bewijs, maar dat maakt het niet minder pijnlijk”
Angela de Jong opende haar betoog met een duidelijke nuancering: zij respecteert de uitspraak en het functioneren van de Nederlandse rechtsstaat.
“Natuurlijk, we hebben een rechtsstaat en die functioneert,” zei ze. “Dat moeten we altijd vooropstellen.”
Maar onmiddellijk daarna maakte ze duidelijk dat het juridische oordeel volgens haar niet betekent dat de zaak emotioneel of moreel ineens eenvoudig wordt.
Ze wijst op een bredere zorg die zij al langer heeft: slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag lopen vaak vast in het juridische systeem.
“Uiteindelijk is het netto uitlekgewicht dat je als vermeend slacht0ffer, man of vrouw, altijd aan het kortste eind trekt. Je hebt gewoon geen poot om op te staan.”
De Jong benadrukt dat dit probleem niet uniek is voor deze zaak, maar structureel is binnen situaties waarin bewijs ontbreekt.
Volgens haar komen veel incidenten voor in omstandigheden waar geen getuigen aanwezig zijn en waar communicatie via berichten of mondeling contact plaatsvindt.
“Het komt altijd neer op jouw woord tegen dat van de ander,” stelt ze. Dat maakt de drempel voor slacht0ffers hoog, en de kans op juridische erkenning laag.
“De verklaring ging door merg en been”
De opiniedeskundige verwijst vervolgens naar de inhoud van de aangifte en de verklaring van de aangeefster, die tijdens de rechtszaak voorgelezen werd.
“Het ging door merg en been, vond ik,” zegt ze.
Volgens Angela legde de jonge vrouw helder, consistent en indringend uit welke emotionele gevolgen grensoverschrijdend gedrag kan hebben.
“Ze legt precies uit wat een slacht0ffer van zulk gedrag allemaal doormaakt. Die schaamte, dat schuldgevoel, die angst… dat kwam allemaal heel dichtbij.”
De Jong benadrukt dat een vrijspraak níet automatisch betekent dat iemand fantasie heeft, overdrijft of niets heeft meegemaakt.
“Zij wilde erkenning,” zegt Angela, “en ze staat nu weer met lege handen.”
Hoewel de uitspraak juridisch gezien helder is, laat ze zien dat morele en emotionele perspectieven veel ingewikkelder kunnen zijn.
Muziek van Borsato? “Voor mij niet meer”
Toen presentator Humberto Tan haar vroeg of zij na de vrijspraak nog naar de muziek van Marco Borsato kan luisteren, kwam er geen moment van twijfel.
“Nee.”
Ze licht haar antwoord toe met een duidelijke persoonlijke grens.
“Hij is vrijgesproken voor ontucht,” zegt ze, “maar alles wat hij wél heeft toegegeven over wat zich in dat gezin heeft afgespeeld, én de appjes die gestuurd werden door een man van vijftig naar een meisje van zestien of zeventien… dat vond ik echt om te kotsen.”
Ze zegt erbij dat ze jarenlang met plezier naar zijn muziek luisterde, maar dat haar gevoel nu veranderd is.
“Hoe leuk ik zijn muziek ook vind, ik zal het zelf niet meer opzetten.”
Het is een persoonlijk besluit, maar wel een dat past bij Angela’s rol: iemand die haar mening niet alleen vormt, maar ook uitspreekt, ook als die meningen kritiek oproepen.
Een bredere discussie over grensoverschrijdend gedrag
Wat Angela de Jong zegt, gaat verder dan één zaak of één artiest. Ze spreekt een bredere zorg uit die al jaren door de entertainmentwereld en de media zweeft.
De afgelopen jaren kwamen er meerdere dossiers aan het licht waarbij meldingen van ongewenst gedrag centraal stonden. Elke keer weer laait dezelfde discussie op:
-
Hoe bewijs je iets dat vaak achter gesloten deuren gebeurt?
-
Hoe werkt het rechtssysteem in situaties zonder getuigen?
-
Wat betekent een vrijspraak voor het gevoel van slacht0ffers?
-
Hoe scheidt het publiek iemands werk van iemands privégedrag?
Angela de Jong blijft een uitgesproken stem in dat debat. Niet omdat ze zichzelf boven de feiten plaatst, maar omdat ze vanuit haar perspectief spreekt namens een groep mensen die zich herkent in wat vaak verborgen blijft.
Reacties in de studio en daarbuiten
De sfeer tijdens de uitzending was voelbaar gespannen. Humberto Tan luisterde aandachtig en stelde vragen die ruimte boden voor nuance. Co-hosts keken zichtbaar alert toe hoe Angela haar verhaal deed.
Ook op sociale media leidde haar optreden tot duizenden reacties:
-
Sommigen prezen haar voor haar empathie en moed.
-
Anderen vonden dat ze te hard oordeelt over iemand die juridisch onschuldig is verklaard.
-
Weer anderen benadrukten dat beide perspectieven naast elkaar kunnen bestaan: een juridische vrijspraak én moreel ongemak.
In talkshows, podcastfragmenten en opiniestukken keerde haar uitspraak regelmatig terug. Niet alleen omdat zij een bekende naam is, maar vooral omdat haar boodschap aansluit op discussies die al langer spelen rondom machtsdynamiek, vertrouwen en veilige werkomgevingen.
De spanning tussen recht en gevoel
Angela’s woorden herinneren eraan dat het juridische systeem werkt volgens strikte regels, terwijl menselijke emoties veel complexer zijn.
In de rechtszaal draait het om
bewijs.
In het dagelijks leven draait het om vertrouwen, intuïtie en
persoonlijke grenzen.
Daarom kunnen mensen verschillend reageren op dezelfde uitspraak:
-
Voor sommigen betekent een vrijspraak letterlijk: onschuldig.
-
Voor anderen betekent een vrijspraak vooral: niet bewezen.
En in dat grijze gebied vindt Angela haar standpunt.
Een heldere conclusie: respect voor het recht, maar geen ruimte in haar playlist
Angela sluit haar betoog af zoals ze begon: met respect voor de rechterlijke beslissing, maar ook met een scherpe persoonlijke grens.
Voor haar is dit geen kwestie van muziek alleen. Het gaat over waardigheid, bescherming van kwetsbare mensen en de gevoeligheid van situaties waarin machtsverschillen een rol spelen.
“Ik zal het zelf niet meer opzetten,” zegt
ze nog eens.
Niet kwaad, niet schreeuwend, maar vastberaden.
Het gesprek dat daarop volgt, laat zien dat Nederland voorlopig nog niet klaar is met de discussie rond deze zaak — juridisch, emotioneel en maatschappelijk.