Algemeen
Dit betekent het wanneer je een man met één geverfde vingernagel ziet
Toen Elliot Costello in 2013 een weeshuis in Cambodja bezocht, veranderde zijn leven op een manier die hij nooit voor mogelijk had gehouden.
Wat hij echter niet wist, was dat er een ontmoeting zou plaatsvinden die ook het leven van duizenden anderen zou veranderen… Het begon allemaal in 2013 toen Elliot Costello, een sociale ondernemer uit Australië, een klein meisje genaamd Thea ontmoette.
Thea was een 10-jarig meisje dat helaas in een weeshuis terechtkwam nadat ze uit een vr*selijke situatie was gered. Ze had twee jaar lang fysiek en s*ksueel m*sbruik ondergaan, en het g*weld tegen haar had diepe sporen nagelaten. Helaas zouden we nooit van dit moedige meisje hebben gehoord zonder Elliot.
Maar laten we bij het begin beginnen… Na haar geboorte ging het goed met het leven van Thea. Het Cambodjaanse meisje groeide op als elk ander kind, verzorgd en geliefd door haar moeder en vader. Maar helaas had het lot andere plannen voor haar. Op een dag overleed haar vader plotseling, en zijn dood was op meer dan één manier verw0estend. Naast een tr*umatische, emotionele gebeurtenis was Thea’s vader de enige kostwinner van zijn gezin. Toen hij st*erf, kwam het gezin in een financiële crisis terecht.
De situatie werd zo erg dat Thea’s moeder niet langer voor haar dochter kon zorgen, en ze nam de moeilijke beslissing om Thea naar een weeshuis te sturen. Helaas zou het leven van het meisje daar een ware hel worden.
Volgens Polished Man werd Thea dagelijks twee jaar lang fysiek en s*ksueel m*shandeld door de directeur van het weeshuis. Uiteindelijk werd Thea overgeplaatst naar een ander weeshuis in Phnom Penh, gerund door Hagar International. Tijdens een bezoek daar bond de Australische sociale ondernemer Elliot Costello met het kind door middel van spelletjes. Ondanks alles wat ze had meegemaakt, verspreidde het 10-jarige meisje vreugde en positiviteit.
Thea had altijd nagellak op haar kleine nagels, en op een dag vroeg ze of ze die van Elliot mocht lakken. Ze zaten samen en hadden een mooie tijd. “Toen ze één van mijn nagels lakte, verzekerde ik haar dat ik die altijd zo zou houden om haar te herinneren, en bij uitbreiding, haar lijden,” zei Elliot.
Weet je hoe Polished Man begon? Wel, het begon allemaal terug in 2013 toen onze mede-oprichter Elliot Costello met het idee kwam… De ontmoeting met Thea motiveerde Elliot om positieve veranderingen onder mannen te proberen bewerkstelligen, zodat minder kinderen slachtoffer worden van seksueel misbruik. Hij kwam ook op het idee om een beweging te starten waarbij mannen hun nagels lakken om hun steun te tonen.
Het lakken van één nagel heeft ook een symbolische betekenis – één nagel staat voor de één op de vijf kinderen die slachtoffer zullen worden van s-ksueel g*weld. Bij het bekijken van de statistieken wordt al snel duidelijk dat we onvermoeibaar moeten werken om dit probleem aan te pakken.
Volgens YMCA omvat bijna 70 procent van alle gerapporteerde seksuele misdrijven kinderen van 17 jaar en jonger. Alarmerend is dat één op de vier meisjes en één op de zes jongens voor hun 18e jaar s*ksueel misbruikt zal worden.
Aangezien mannen verantwoordelijk zijn voor ongeveer 90 procent van dit soort gew*ld tegen kinderen, en Elliot is van mening dat mannen de drijvende kracht moeten zijn voor verandering. Met dit doel hebben veel wereldberoemdheden over de hele wereld deelgenomen aan de trend van het lakken van een nagel.
Hevige politieke en publieke reacties op nieuwe Kamervoorzitter: keuze leidt tot felle discussie
De verkiezing van een nieuwe Kamervoorzitter, normaal gesproken een procedurele stap in het parlementaire proces, groeide dit keer uit tot een moment dat Den Haag en de rest van het land in beroering bracht. Na drie stemrondes werd Thom van Campen gekozen als nieuwe voorzitter, terwijl Martin Bosma – die in de eerste twee rondes duidelijk de meeste stemmen kreeg – uiteindelijk aan de kant werd geschoven.
Wat volgde was een golf van reacties. In de Kamer, op sociale media en in talkshows werd druk gediscussieerd over de vraag of deze uitkomst het gevolg was van een eerlijke afweging van kwaliteiten, of van politieke strategie die de geloofwaardigheid van het proces onder druk zette.
Een stemronde die meer vragen opriep dan antwoorden gaf
Het contrast tussen de eerste twee rondes en de uiteindelijke uitslag viel veel mensen meteen op. Bosma stond aanvankelijk ruim bovenaan, maar bleek in de beslissende ronde niet langer de voorkeurskandidaat.
Volgens critici leek het erop dat de procedure minder draaide om het kiezen van de meest ervaren of meest natuurlijke voorzitter, maar vooral om het voorkomen van een ongewenste uitkomst. Voorstanders van Bosma benadrukten dat hij de afgelopen jaren herhaaldelijk had laten zien dat hij Kamerdebatten ordelijk en rustig kon leiden. Zelfs politieke tegenstanders roemden zijn kalme stijl en heldere manier van voorzitten.
Toch kreeg hij niet het vertrouwen van een meerderheid. Dat maakte deze voorzittersverkiezing tot een bron van debat: gaat het in zo’n functie om vakmanschap, of om politieke comfortzones?
Online ontstond direct een storm van verontwaardiging
Binnen enkele minuten nadat de uitslag bekend werd gemaakt, barstte op sociale media een golf van woede en ongeloof los. Oud-Kamerlid Harm Beertema merkte op dat de derde ronde eerder leek op een blokkade dan op een zorgvuldige beoordeling. Zijn analyse werd duizenden keren gedeeld en onderschreven.
Veel berichten klonken in dezelfde lijn: hoe kan iemand die twee rondes bovenaan staat in de slotfase toch worden weggestemd, zonder duidelijke inhoudelijke reden?
Onder de reacties zat een voelbare frustratie over het idee dat gevestigde partijen elkaar vasthouden om een bepaalde politieke richting te voorkomen. Volgens veel commentatoren aangaf dit moment een bredere zorg: dat het parlement niet altijd aansluit bij de wens van een groot deel van de kiezers.
Ook Elbertus van Lagen uitte zorgen over het groeiende wantrouwen in de politiek. Zijn uitspraak dat het vertrouwen nóg verder zou kunnen dalen, raakte een gevoelige snaar bij veel burgers.
Journalisten zien een patroon in deze gang van zaken
De discussie bleef niet beperkt tot sociale media. Verschillende journalisten reageerden kritisch op de stemprocedure. Bart Nijman omschreef de situatie als een ‘politiek onderonsje’, een verwijzing naar het idee dat partijen soms vooral bezig zijn elkaar intern te beschermen in plaats van de beste kandidaat naar voren te schuiven.
Zijn woorden kregen veel bijval. Voor een grote groep kijkers voelde de verkiezing inderdaad als een proces waarin de uitkomst al min of meer was bepaald voordat de rondes begonnen. Niet door open debat of door inhoudelijke afweging, maar door afspraken achter de schermen.
Daardoor ervoer een deel van het publiek de uitkomst als een gemiste kans voor transparantie en professionaliteit.
Een gevoel van buitensluiting bij veel kiezers
Voor veel mensen ging de discussie niet alleen over de functie van de nieuwe Kamervoorzitter. Het voelde ook als een symbolische gebeurtenis waarin zichtbaar werd hoe grote groepen kiezers zich niet vertegenwoordigd voelen.
Na de verkiezingen, waarin de rechtse partijen een grote overwinning behaalden, leek dit moment dat gevoel verder te versterken. De boodschap die sommige burgers eruit haalden: zelfs wanneer een kandidaat op basis van stemmen en ervaring een logische keuze lijkt, kunnen politieke afspraken alsnog bepalen dat hij niet wordt gekozen.
In gesprekken rond het Binnenhof viel te horen dat de keuze mogelijk voortkomt uit een reflex die al jarenlang te zien is: het proberen te behouden van vertrouwde verhoudingen binnen het politieke midden. Het resultaat is dat veel burgers de indruk krijgen dat hun stem minder invloed heeft dan ze hopen.
Een gemiste kans om vertrouwen te herstellen
De derde stemronde werd door veel politieke analisten gezien als een belangrijk moment om te laten zien dat kwaliteit boven partijgrenzen kan worden gesteld. Dat gebeurde niet, en juist daardoor werd een kans gemist om vertrouwen bij het publiek te versterken.
Doordat de keuze uiteindelijk vooral werd gezien als een strategisch besluit, is de kloof tussen politiek en burger opnieuw zichtbaar geworden. Mensen die de stemmingen live volgden, zagen hoe een kandidaat met veel ervaring en brede erkenning toch aan de kant werd gezet.
Voor burgers die al langer twijfelen aan de manier waarop de politiek functioneert, gaf dit moment nieuwe aanleiding om zich af te vragen of het parlement werkelijk handelt op basis van transparantie en inhoud.
Het debat over vertrouwen in de politiek laait verder op
De intense reacties van burgers, journalisten en oud-politici laten zien dat de behoefte aan een opener en eerlijker politiek proces groot is. De voorzittersverkiezing werd daardoor meer dan een procedurele stap: het werd een moment waarin het grotere vraagstuk van vertrouwen opnieuw centraal kwam te staan.
Veel mensen hopen dat dit geen gesprek is dat snel wegzakt. Het is juist een kans om te bespreken hoe democratische processen beter kunnen worden bewaakt en hoe de afstand tussen burgers en politiek kan worden verkleind.
Het zou waardevol zijn als er ruimte komt voor een breed gesprek over representatie, transparantie en de rol van politieke strategie bij belangrijke beslissingen.
Praat mee over deze politieke ontwikkeling
Hoe kijk jij naar deze gang
van zaken?
Vond je de keuze logisch, of zie je het – net als veel anderen –
als een gemiste kans voor geloofwaardig leiderschap?
Deel jouw mening op onze Facebookpagina en praat mee over een onderwerp dat veel Nederlanders bezighoudt.