Algemeen
Dit betekent het wanneer je een man met één geverfde vingernagel ziet
Toen Elliot Costello in 2013 een weeshuis in Cambodja bezocht, veranderde zijn leven op een manier die hij nooit voor mogelijk had gehouden.
Wat hij echter niet wist, was dat er een ontmoeting zou plaatsvinden die ook het leven van duizenden anderen zou veranderen… Het begon allemaal in 2013 toen Elliot Costello, een sociale ondernemer uit Australië, een klein meisje genaamd Thea ontmoette.
Thea was een 10-jarig meisje dat helaas in een weeshuis terechtkwam nadat ze uit een vr*selijke situatie was gered. Ze had twee jaar lang fysiek en s*ksueel m*sbruik ondergaan, en het g*weld tegen haar had diepe sporen nagelaten. Helaas zouden we nooit van dit moedige meisje hebben gehoord zonder Elliot.
Maar laten we bij het begin beginnen… Na haar geboorte ging het goed met het leven van Thea. Het Cambodjaanse meisje groeide op als elk ander kind, verzorgd en geliefd door haar moeder en vader. Maar helaas had het lot andere plannen voor haar. Op een dag overleed haar vader plotseling, en zijn dood was op meer dan één manier verw0estend. Naast een tr*umatische, emotionele gebeurtenis was Thea’s vader de enige kostwinner van zijn gezin. Toen hij st*erf, kwam het gezin in een financiële crisis terecht.
De situatie werd zo erg dat Thea’s moeder niet langer voor haar dochter kon zorgen, en ze nam de moeilijke beslissing om Thea naar een weeshuis te sturen. Helaas zou het leven van het meisje daar een ware hel worden.
Volgens Polished Man werd Thea dagelijks twee jaar lang fysiek en s*ksueel m*shandeld door de directeur van het weeshuis. Uiteindelijk werd Thea overgeplaatst naar een ander weeshuis in Phnom Penh, gerund door Hagar International. Tijdens een bezoek daar bond de Australische sociale ondernemer Elliot Costello met het kind door middel van spelletjes. Ondanks alles wat ze had meegemaakt, verspreidde het 10-jarige meisje vreugde en positiviteit.
Thea had altijd nagellak op haar kleine nagels, en op een dag vroeg ze of ze die van Elliot mocht lakken. Ze zaten samen en hadden een mooie tijd. “Toen ze één van mijn nagels lakte, verzekerde ik haar dat ik die altijd zo zou houden om haar te herinneren, en bij uitbreiding, haar lijden,” zei Elliot.
Weet je hoe Polished Man begon? Wel, het begon allemaal terug in 2013 toen onze mede-oprichter Elliot Costello met het idee kwam… De ontmoeting met Thea motiveerde Elliot om positieve veranderingen onder mannen te proberen bewerkstelligen, zodat minder kinderen slachtoffer worden van seksueel misbruik. Hij kwam ook op het idee om een beweging te starten waarbij mannen hun nagels lakken om hun steun te tonen.
Het lakken van één nagel heeft ook een symbolische betekenis – één nagel staat voor de één op de vijf kinderen die slachtoffer zullen worden van s-ksueel g*weld. Bij het bekijken van de statistieken wordt al snel duidelijk dat we onvermoeibaar moeten werken om dit probleem aan te pakken.
Volgens YMCA omvat bijna 70 procent van alle gerapporteerde seksuele misdrijven kinderen van 17 jaar en jonger. Alarmerend is dat één op de vier meisjes en één op de zes jongens voor hun 18e jaar s*ksueel misbruikt zal worden.
Aangezien mannen verantwoordelijk zijn voor ongeveer 90 procent van dit soort gew*ld tegen kinderen, en Elliot is van mening dat mannen de drijvende kracht moeten zijn voor verandering. Met dit doel hebben veel wereldberoemdheden over de hele wereld deelgenomen aan de trend van het lakken van een nagel.
De afgelopen dagen kreeg Jutta Leerdam te maken met een storm aan reacties. Niet alleen vanwege haar pijnlijke val op het ijs in Thialf, maar vooral door wat er daarna gebeurde. Waar de focus aanvankelijk lag op het sportieve drama, verschoof die al snel naar een randzaak: vermeend taalgebruik direct na haar crash. En juist dat zorgde voor felle discussies, verontwaardiging en uiteindelijk ook voor een reactie van Leerdam zelf.
Een dramatisch moment op het verkeerde moment
Tweede Kerstdag moest voor Jutta Leerdam een sportief hoogtepunt worden. In Thialf stond ze aan de start van haar favoriete afstand, met alles op alles gezet om zich rechtstreeks te plaatsen voor de Olympische Winterspelen in Milaan. De verwachtingen waren hoog, de druk was voelbaar, en de tribunes zaten vol.
Maar in de tweede bocht ging het mis. Leerdam verloor de controle, gleed weg en kwam hard in de kussens terecht. De klap was zichtbaar en de teleurstelling minstens zo groot. In één klap leek haar directe Olympische kwalificatie uit beeld te verdwijnen.
Na afloop verscheen ze zichtbaar aangeslagen voor de camera. Met tranen in haar ogen probeerde ze onder woorden te brengen wat er was gebeurd. Ze sprak over een gevoel alsof ze ergens op stond, alsof er iets op het ijs lag of alsof haar schaats een botte plek had. “Dit wil je gewoon niet,” zei ze. “Ik baal hier zó van.”
Het waren woorden die pasten bij een topsporter die weet wat er op het spel staat en die voelt dat een cruciaal moment haar door de vingers glipt.
Sportieve teleurstelling raakt op de achtergrond
Opvallend genoeg ging het publieke debat al snel nauwelijks meer over de sportieve gevolgen van de val. Terwijl het voor Leerdam zelf draait om training, kwalificatie en de hoop op een aanwijsplek voor de Spelen, verlegde een deel van het publiek de aandacht naar iets heel anders.
Onder videofragmenten van de NOS ontstonden discussies over wat Leerdam direct na haar val zou hebben geroepen. Meerdere kijkers meenden een woord te herkennen dat als kwetsend wordt ervaren. Dat leidde tot beschuldigingen en stevige reacties, waarbij sommigen vonden dat haar taalgebruik “niet kon”, zeker gezien haar voorbeeldfunctie.
Binnen korte tijd ging het niet meer over ijs, schaatsen of Olympische dromen, maar over interpretaties van lipbewegingen en flarden audio in een emotioneel moment.
Sociale media als vergrootglas
De situatie illustreert opnieuw hoe sportmomenten in het huidige medialandschap worden uitvergroot. Een valpartij duurt enkele seconden, maar de nasleep kan dagenlang voortduren. Op sociale media wordt elk beeld vertraagd, elk frame geanalyseerd en elke emotionele reactie onder een vergrootglas gelegd.
In het geval van Leerdam gebeurde dat op een moment van pure frustratie. Topsporters weten dat ze in beeld zijn, maar niemand kan garanderen dat elk woord in zo’n moment zorgvuldig wordt afgewogen. Juist die spanning tussen emotie en publieke beoordeling zorgt regelmatig voor discussie.
Toch vonden veel mensen het nodig dat Leerdam zich zou verantwoorden. En opmerkelijk genoeg deed ze dat ook.
Jutta Leerdam reageert zelf
Onder de bewuste video liet Leerdam zelf een reactie achter. Kort, duidelijk en zonder omhaal. Ze schreef dat ze niet het woord had gebruikt waarover werd gespeculeerd, maar iets anders had gezegd: “kak zooi”.
Met die uitleg wilde ze duidelijkheid scheppen en het misverstand uit de wereld helpen. Of die uitleg voor iedereen voldoende was, is een andere vraag. Maar feit is dat Leerdam zich genoodzaakt voelde om zich publiekelijk te verantwoorden voor iets wat zich afspeelde in een fractie van een seconde, vlak na een harde val.
Voor sommigen was dat al te veel aandacht voor een detail. Anderen vonden het juist goed dat ze reageerde en helderheid gaf. De meningen bleven verdeeld.
De menselijke kant van topsport
Wat in de discussie soms onderbelicht bleef, is de menselijke kant van het verhaal. Topsport draait om milliseconden, om perfectie, om jarenlange voorbereiding. Een fout, een glijder of een onzichtbaar detail op het ijs kan alles veranderen.
Leerdam wist op dat moment dat haar directe Olympische route op losse schroeven stond. De frustratie, het verdriet en de boosheid die daarbij komen kijken, zijn menselijk. Dat die emoties zich soms uiten in woorden die niet vooraf zijn gefilterd, is niet uitzonderlijk.
Toch lijkt de tolerantie daarvoor kleiner te worden, zeker bij sporters met een groot bereik en een bekend privéleven.
Extra aandacht door privécontext
Dat Leerdam extra onder een vergrootglas ligt, heeft ook te maken met haar bekendheid buiten de sport. Haar relatie met Jake Paul zorgt ervoor dat internationale ogen op haar gericht zijn. Tijdens de wedstrijd was Paul aanwezig op de tribune, zichtbaar betrokken en meeleven.
Die combinatie van topsport, media-aandacht en een bekend privéleven maakt dat elk moment – sportief of emotioneel – sneller viraal gaat. Voor Leerdam betekent dat dat fouten, teleurstellingen en emoties zelden alleen van haarzelf blijven.
Sportieve toekomst blijft leidend
Ondanks alle ophef blijft voor Leerdam één ding centraal staan: haar sportieve toekomst. De valpartij betekent niet automatisch het einde van haar Olympische droom. Ze kan nog hopen op een aanwijsplek, afhankelijk van prestaties, vorm en beslissingen van de bond.
Dat perspectief vraagt focus, rust en herstel – fysiek én mentaal. De dagen na de wedstrijd zullen in het teken staan van evaluatie, training en vooruitkijken, niet van sociale media.
Een bredere discussie
Het incident roept ook een bredere vraag op: hoeveel ruimte geven we topsporters om mens te zijn? Verwachten we altijd voorbeeldgedrag, zelfs in momenten van pijn en teleurstelling? En hoe eerlijk is het om iemand te beoordelen op een vermeend woord, terwijl de sportieve prestatie en context ondergesneeuwd raken?
Steeds vaker lijken sporters zich niet alleen te moeten verantwoorden voor wat ze doen, maar ook voor hoe hun emoties eruitzien, klinken of geïnterpreteerd worden.
Tot slot
Voor Jutta Leerdam was Tweede Kerstdag vooral een sportief drama. Een val, tranen en een onzeker vervolg richting Milaan. Dat dat moment werd overschaduwd door discussie over taalgebruik, zegt misschien meer over het huidige medialandschap dan over haarzelf.
Met haar korte reactie heeft ze geprobeerd de rust te herstellen. Of dat lukt, zal de komende dagen blijken. Eén ding is duidelijk: de focus mag dan even verschoven zijn, voor Leerdam zelf draait het nog altijd om het ijs, de stopwatch en de volgende kans.