Algemeen
Deze blonde schoonheid uit de jaren ’70 scheert nog altijd hoge toppen op televisie
All In The Family was een van de grootste shows ooit, met lessen die ik nog steeds relevant vind vandaag de dag. Het lanceerde verschillende acteurs naar de sterren – en Sally Struthers was toevallig een van hen. Vandaag de dag ziet de mooie vrouw met dat kenmerkende blonde haar er heel anders uit – maar ze zit nog steeds in het vak…
Dit bericht op Instagram bekijken
Een veelbelovend talent Voor velen van ons zal Sally Struthers altijd herinnerd worden om haar vertolking van Gloria Stivic in de sitcom uit de jaren ’70, All In The Family. De iconische show ging over een arbeidersgezin dat in Queens, New York woonde en ontving tijdens de uitzending maar liefst 73 nominaties voor prijzen en won er 42.
Maar ik weet niet zeker of mensen die na de hoogtijdagen van de show geboren zijn, goed kunnen bevatten hoe baanbrekend het was. Er waren eerder wel grappige sitcoms geweest, maar die raakten zelden sociale kwesties en taboes aan. All In The Family nam veel van die kwesties en maakte ze grappig, of hartverscheurend, of beide.
Het bekijken van oude afleveringen van de show op YouTube laat je echt weer jong voelen; het laat je lachen, het haalt je gedachten weg van dingen die vandaag de dag gebeuren. Veel van de problemen van toen zijn dezelfde als die van vandaag, alleen op een komische manier gepresenteerd.
Dit bericht op Instagram bekijken
De hoofdpersonages in All In The Family zijn Archie Bunker (Carroll O’Connor), Edith Bunker (Jean Stapleton), Gloria Bunker-Stivic (Sally Struthers), Michael Stivic (Rob Reiner) en Stephanie Mills (Danielle Brisebois) – ze hadden allemaal magie tussen hen. Naar mijn mening was Sally Struthers erg ondergewaardeerd en veelzijdig als actrice. Ze zong af en toe in sommige afleveringen van All In The Family – en ik kon zien hoe ze zich ontwikkelde gedurende de serie.
“In het begin gedroeg ik me als een idioot op de set. Ik dacht dat dat de manier was om mensen mij leuk te laten vinden. Ik ben opgevoed op de set. Ik heb geleerd mezelf te zijn. En nu respecteren ze me,” vertelde ze de Longview Daily News in 1973.
Dit bericht op Instagram bekijken
Toen de serie in januari 1971 in première ging, was Sally een 22-jarige onbekende met minimale tv-ervaring. Producent Norman Lear, die volgens Sally een “vader voor ons allen” was, ontdekte de getalenteerde actrice toen ze danste op The Smothers Brothers Comedy Hour.
Ondanks haar gebrek aan ervaring deed Sally het geweldig – net als de rest van de cast. Zes maanden na de première was ze een gecertificeerde ster omdat All In The Family klom tot de nummer 1 show op televisie. Op het hoogtepunt van haar roem kon ze nauwelijks buiten lopen of uit eten gaan zonder belaagd te worden door fans. Voor een onschuldige 22-jarige was het een behoorlijk uitdagende ervaring.
Dit bericht op Instagram bekijken
Tijdens de eerste seizoenen van de show was Sally blij om te schitteren als Gloria Stivic. Maar de actrice kreeg zelden de kans om het personage te ontwikkelen of haar geweldige acteertalent ten volle te benutten. Tijdens een pauze van All in the Family vertelde ze producenten dat ze wilde overstappen naar een meer dramatische rol.
“Wanneer we met vakantie gaan, wil ik iets anders doen,” zei ze. “En er zijn zoveel manieren om een vrouw te vertegenwoordigen. Ik wil een moordenares spelen en een ongehuwde moeder, en een non, en een oude joodse moeder. Aan het einde van mijn carrière zou ik willen dat mensen zeggen dat ik net zo grappig ben als Judy Holliday en zo vereerd als Ruth Gordon.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Natuurlijk kan stereotypering het einde van iemands carrière betekenen – hoe vaak zie je iemand opkomen tot roem via een iconische show, alleen voor alles wat ze daarna doen, tekort te schieten? Helaas was het een beetje zo voor Sally. Ze won twee Emmy Awards voor haar rol als Gloria en kreeg de hoofdrol in een paar andere shows nadat ze All In The Family verliet. Maar de waarheid was dat ze niet veel aanbiedingen had – en het werk begon al snel op te drogen voor Sally.
In de jaren ’90 was ze een semi-regelmatige paneliste in het panel spelprogramma Match Game – anderen herkennen Sally misschien als Babette Dell in Gilmore Girls. Wat betreft nu, ze is sinds het begin van de jaren 2000 een vaste waarde in het Ogunquit Playhouse. Het regionale theater bevindt zich in Ogunquit, Maine, en produceert elk seizoen vier of meer shows.
Dit bericht op Instagram bekijken
In 2022 speelde ze ook samen met AJ Holmes als Frau Blucher in Mel Brooks’ Young Frankenstein, in La Mirada Theatre for the Performing Arts. De ster van All In The Family heeft zich ook veel ingezet voor het pleiten voor arme kinderen in ontwikkelingslanden. Sally is al vele jaren woordvoerder voor Christian Children’s Fund, en is ook verschenen in hun bekende tv-commercials.
Velen weten dit misschien niet, maar Sally is moeder van één – hoewel ze eigenlijk nooit een kind wilde. Nadat ze de beroemde psychiater William C. Rader had ontmoet, veranderde ze van gedachten. Het paar trouwde in 1977, en twee jaar later verwelkomden ze een dochter, Samantha.
Dit bericht op Instagram bekijken
“Voordat ik Bill ontmoette, wilde ik nooit een baby. Ik was altijd de eerste die zei dat het me niet vervuld zou maken, dat ik geen kopie van mezelf nodig had. Dan word je verliefd op iemand,” vertelde Sally aan People in 1981.
Dit bericht op Instagram bekijken
“En je wilt de moeder zijn van een kind dat deel uitmaakt van die man, het resultaat van jullie liefde voor elkaar.” Helaas duurde haar huwelijk niet erg lang. In 1983 gingen Sally en William C. Rader uit elkaar en leefden ze apart verder. Hun dochter volgde niet in de voetsporen van haar moeder – in plaats daarvan werd ze klinisch psycholoog, en heeft ze vandaag de dag haar eigen praktijk.
Dit bericht op Instagram bekijken
Samantha Struthers Rader is ook erg actief op sociale media, waar ze advies geeft en foto’s deelt van haar reizen. Maar het is duidelijk dat ze enkele van de talenten van haar moeder heeft geërfd… soms laat Samantha haar ongelooflijke zangtalent zien, en haar stem klinkt net zo goed als die van Sally.
Dit bericht op Instagram bekijken
Vandaag de dag is Sally Struthers 75 jaar oud en woont ze in Los Angeles. Ze is nog steeds actief in de entertainmentindustrie en werkt al 25 jaar in theaters. Maar ze staat ook open voor andere dingen.
“Ik ben hier. Ik ben een inwoner van Los Angeles. Ik ben beschikbaar. Ik weet niet waarom ik nooit wordt gevraagd om auditie te doen. Ik krijg hier nooit een baan aangeboden. Maar, geef me Texas, geef me Maine, geef me Virginia, geef me New York, geef me Connecticut en er is altijd een baan voor me. Ze smeken me om het volgende jaar terug te komen in iets anders,” zegt ze.
Dit bericht op Instagram bekijken
In de loop der jaren heeft Sally ups en downs gehad. Ze verloor haar moeder aan Alzheimer in 1996 – ze stierf in de armen van Sally twee dagen voor Kerstmis. Sally heeft ook gemene opmerkingen ontvangen over haar uiterlijk en gewicht door de jaren heen, voornamelijk van willekeurige mensen op sociale media.
Dit bericht op Instagram bekijken
Maar de actrice heeft alle obstakels met charme, integriteit en gevoel voor humor doorstaan. “Vanaf het moment dat ik kon lopen en een paar woorden kon zeggen, was mijn hele doel in het leven om mensen aan het lachen te maken,” vertelde ze Spectrum News in 2022.
Dit bericht op Instagram bekijken
“En als ik andere mensen hoor lachen, en ik weet dat een of andere gekke gezichtsuitdrukking die ik heb gemaakt of een of andere lezing van een zin ervoor zorgt dat ze dubbel liggen, dan ben ik in de zevende hemel. Dat is mijn ding. Lachen.” Ik begrijp niet echt waarom al dat gevloek en die gemene opmerkingen nodig zijn. Sally heeft ons jarenlang gelach gegeven; ze draagt bij aan de maatschappij door haar tijd te schenken aan kinderen in nood en lijkt echt een oprecht zorgzaam mens te zijn.
Gratis busvervoer voor asielzoekers tussen Ter Apel en Emmen zorgt voor brede discussie: ‘Is dit de juiste oplossing?’
Het besluit om het busvervoer tussen het asielzoekerscentrum in Ter Apel en station Emmen voortaan kosteloos te maken voor bewoners van het azc, zorgt voor veel reacties in het hele land. Het gaat om een maatregel die vooral bedoeld is om de veiligheid in het openbaar vervoer te verbeteren, maar de keuze roept tegelijkertijd vragen op over gelijkheid, handhaving en de rol van vervoersbedrijven. Voorstanders spreken van een pragmatische aanpak, terwijl anderen vinden dat hiermee een verkeerd signaal wordt afgegeven.
Een lange geschiedenis van incidenten en overlast
Al jaren klinken er zorgen over de situatie op de buslijn tussen Ter Apel en Emmen. Chauffeurs gaven eerder aan dat zij regelmatig te maken kregen met ongewenst gedrag, onduidelijkheid rondom ticketbetalingen en spanningen die opliepen tijdens ritten. Het ging daarbij soms om groepen reizigers die niet wilden betalen of moeite hadden met de regels van het openbaar vervoer.
Hoewel veel ritten zonder problemen verliepen, waren de uitzonderingen heftig genoeg om de veiligheid van chauffeurs en medereizigers onderwerp van gesprek te maken. Buschauffeurs hebben meerdere keren aangegeven dat zij onder grote druk stonden en dat sommige situaties erg onprettig aanvoelden. Voor een sector waarin veiligheid en klantvriendelijkheid centraal staan, was dat een reden om te zoeken naar oplossingen.
Eerdere maatregelen boden onvoldoende resultaat
Het probleem aanpakken was complex. Het COA zette hosts in die bewoners van het azc begeleidden naar de bushalte en hielpen bij het opstappen. Deze hosts moesten vooral zorgen voor rust, begeleiding en uitleg over de regels. In Emmen werden extra toezichthouders ingezet, die reizigers te woord stonden en konden ingrijpen als dat nodig was. Ook Qbuzz schakelde boa’s in op reguliere buslijnen. De buschauffeurs en boa’s hadden portofoons om sneller te kunnen communiceren wanneer zich iets voordeed.
Hoewel deze maatregelen soms hielpen om de situatie tijdelijk te stabiliseren, bleek de structurele overlast niet volledig te verdwijnen. De vraag bleef dus bestaan: wat kan er gedaan worden om ritten veiliger, rustiger en voorspelbaarder te maken?
Nieuwe aanpak: gratis pendeldienst moet rust terugbrengen
Daarom is nu besloten dat het vervoer tussen het azc in Ter Apel en station Emmen gratis wordt. Het doel hiervan is niet om bepaalde groepen te bevoordelen, maar om een belangrijk spanningspunt weg te nemen: de discussie over betalen. In eerdere incidenten bleek vooral de discussie over het wel of niet kopen van een ticket aanleiding voor onrust. Door dat element weg te nemen, hoopt Qbuzz dat de ritten voortaan zonder spanningen verlopen.
Qbuzz-directeur Laurence Hovenkamp noemt deze beleidswijziging een belangrijke schakel in een bredere aanpak. Volgens haar is de combinatie van maatregelen essentieel: toezicht, begeleiding én kosteloos vervoer voor deze specifieke route moeten samen zorgen voor een veiligere omgeving.
“Het vrij beschikbaar stellen van de pendeldienst is een cruciale stap om het totale pakket aan maatregelen te laten slagen,” aldus Hovenkamp.
Het gaat hierbij dus niet enkel om gratis reizen, maar om een compleet beleid dat onrust moet voorkomen en de ervaring van chauffeurs en reizigers moet verbeteren.
Veel discussie op sociale media
Het besluit zorgt online voor stevige reacties. Veel mensen vragen zich af waarom één specifieke groep gratis mag reizen, terwijl andere reizigers wel moeten betalen voor dezelfde afstand. Zij ervaren het als oneerlijk dat er kennelijk middelen beschikbaar zijn om dit vervoer kosteloos te maken, terwijl dit voor regulier openbaar vervoer niet gebeurt.
Aan de andere kant zijn er ook mensen die de keuze pragmatisch en begrijpelijk vinden. Zij wijzen op het feit dat veiligheidspunten in het openbaar vervoer bovenaan staan, en dat het wegnemen van conflictmomenten een bewezen manier is om de rust te bewaren. Volgens deze groep is het beter om te investeren in stabiliteit dan dat chauffeurs en reizigers zich onveilig voelen.
Waarom gratis vervoer als oplossing wordt gezien
Dat de betaaldiscussie zo’n grote rol speelt, heeft vooral te maken met het karakter van de route. Het traject tussen het azc en het station wordt dagelijks gebruikt door een grote, relatief vaste groep reizigers. Voor sommige bewoners van het azc is onduidelijk hoe het Nederlandse betaal- en vervoerssysteem werkt, waardoor misverstanden kunnen ontstaan.
Door het traject tijdelijk gratis te maken, hoopt men de ritten voorspelbaarder te maken en chauffeurs te ontlasten. Als er geen discussies meer zijn bij het instappen, komt er meer rust in de bus én aan de halte. Bovendien maakt het toezicht door hosts en boa’s het makkelijker om te signaleren waar extra uitleg of begeleiding nodig is.
Is dit de omgekeerde wereld?
Veel reacties online zijn gebaseerd op het idee dat er nu een “beloning” wordt gegeven voor gedrag dat eerder tot problemen leidde. Mensen vrezen dat er een precedent wordt geschapen: dat wie onrust veroorzaakt uiteindelijk extra geholpen wordt. Daarom noemen sommigen het besluit symbolisch ‘de omgekeerde wereld’.
Tegelijkertijd benadrukken beleidsmakers dat dit geen beloning is, maar een veiligheidsmaatregel. Het is vergelijkbaar met andere situaties waarin conflicten worden voorkomen door een procedure te vereenvoudigen — zoals wanneer voetbalclubs extra pendelbussen inzetten voor supportersgroepen om opstootjes te voorkomen.
Gelijke behandeling en toegankelijkheid van het openbaar vervoer
Een belangrijk punt in de discussie is het gevoel van gelijkheid. Het openbaar vervoer is een publieke dienst die voor iedereen toegankelijk moet zijn, en veel reizigers vinden dat regels voor iedereen hetzelfde moeten zijn. Wanneer één groep op een bepaalde route gratis reist, roept dat automatisch vragen op over solidariteit, eerlijkheid en uniformiteit van beleid.
Daarom benadrukken de betrokken partijen dat dit een uitzonderlijke situatie is, specifiek gekozen voor een zeer specifiek traject met specifieke veiligheidsuitdagingen. Het is dus geen beleidswijziging die breder wordt ingevoerd.
Hoe gaat het verder?
Voor nu blijft de gratis pendeldienst onderdeel van een proefperiode. In die periode wordt gemeten of het aantal incidenten daadwerkelijk afneemt en of chauffeurs zich veiliger voelen. Ook wordt gekeken of de begeleiding van het COA, de inzet van toezichthouders en het contact tussen vervoerder en overheid voldoende zijn om de situatie duurzaam te verbeteren.
Wanneer blijkt dat de maatregel effectief is, kan deze langer worden aangehouden. Als de resultaten tegenvallen, zullen opnieuw aanpassingen nodig zijn.
Wat vind jij van dit besluit?
Het onderwerp raakt veel mensen, omdat het gaat over veiligheid, verantwoordelijkheid en eerlijkheid. Vind jij het verstandig om dit traject gratis te maken om zo de rust terug te brengen? Of zijn er volgens jou andere oplossingen mogelijk die zowel veilig als eerlijk voelen?
Laat het vooral weten in de reacties — de discussie is nog lang niet voorbij, en jouw mening telt mee in hoe dit soort beleidskeuzes in de toekomst worden vormgegeven.