Algemeen
Deze blonde schoonheid uit de jaren ’70 scheert nog altijd hoge toppen op televisie
All In The Family was een van de grootste shows ooit, met lessen die ik nog steeds relevant vind vandaag de dag. Het lanceerde verschillende acteurs naar de sterren – en Sally Struthers was toevallig een van hen. Vandaag de dag ziet de mooie vrouw met dat kenmerkende blonde haar er heel anders uit – maar ze zit nog steeds in het vak…
Dit bericht op Instagram bekijken
Een veelbelovend talent Voor velen van ons zal Sally Struthers altijd herinnerd worden om haar vertolking van Gloria Stivic in de sitcom uit de jaren ’70, All In The Family. De iconische show ging over een arbeidersgezin dat in Queens, New York woonde en ontving tijdens de uitzending maar liefst 73 nominaties voor prijzen en won er 42.
Maar ik weet niet zeker of mensen die na de hoogtijdagen van de show geboren zijn, goed kunnen bevatten hoe baanbrekend het was. Er waren eerder wel grappige sitcoms geweest, maar die raakten zelden sociale kwesties en taboes aan. All In The Family nam veel van die kwesties en maakte ze grappig, of hartverscheurend, of beide.
Het bekijken van oude afleveringen van de show op YouTube laat je echt weer jong voelen; het laat je lachen, het haalt je gedachten weg van dingen die vandaag de dag gebeuren. Veel van de problemen van toen zijn dezelfde als die van vandaag, alleen op een komische manier gepresenteerd.
Dit bericht op Instagram bekijken
De hoofdpersonages in All In The Family zijn Archie Bunker (Carroll O’Connor), Edith Bunker (Jean Stapleton), Gloria Bunker-Stivic (Sally Struthers), Michael Stivic (Rob Reiner) en Stephanie Mills (Danielle Brisebois) – ze hadden allemaal magie tussen hen. Naar mijn mening was Sally Struthers erg ondergewaardeerd en veelzijdig als actrice. Ze zong af en toe in sommige afleveringen van All In The Family – en ik kon zien hoe ze zich ontwikkelde gedurende de serie.
“In het begin gedroeg ik me als een idioot op de set. Ik dacht dat dat de manier was om mensen mij leuk te laten vinden. Ik ben opgevoed op de set. Ik heb geleerd mezelf te zijn. En nu respecteren ze me,” vertelde ze de Longview Daily News in 1973.
Dit bericht op Instagram bekijken
Toen de serie in januari 1971 in première ging, was Sally een 22-jarige onbekende met minimale tv-ervaring. Producent Norman Lear, die volgens Sally een “vader voor ons allen” was, ontdekte de getalenteerde actrice toen ze danste op The Smothers Brothers Comedy Hour.
Ondanks haar gebrek aan ervaring deed Sally het geweldig – net als de rest van de cast. Zes maanden na de première was ze een gecertificeerde ster omdat All In The Family klom tot de nummer 1 show op televisie. Op het hoogtepunt van haar roem kon ze nauwelijks buiten lopen of uit eten gaan zonder belaagd te worden door fans. Voor een onschuldige 22-jarige was het een behoorlijk uitdagende ervaring.
Dit bericht op Instagram bekijken
Tijdens de eerste seizoenen van de show was Sally blij om te schitteren als Gloria Stivic. Maar de actrice kreeg zelden de kans om het personage te ontwikkelen of haar geweldige acteertalent ten volle te benutten. Tijdens een pauze van All in the Family vertelde ze producenten dat ze wilde overstappen naar een meer dramatische rol.
“Wanneer we met vakantie gaan, wil ik iets anders doen,” zei ze. “En er zijn zoveel manieren om een vrouw te vertegenwoordigen. Ik wil een moordenares spelen en een ongehuwde moeder, en een non, en een oude joodse moeder. Aan het einde van mijn carrière zou ik willen dat mensen zeggen dat ik net zo grappig ben als Judy Holliday en zo vereerd als Ruth Gordon.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Natuurlijk kan stereotypering het einde van iemands carrière betekenen – hoe vaak zie je iemand opkomen tot roem via een iconische show, alleen voor alles wat ze daarna doen, tekort te schieten? Helaas was het een beetje zo voor Sally. Ze won twee Emmy Awards voor haar rol als Gloria en kreeg de hoofdrol in een paar andere shows nadat ze All In The Family verliet. Maar de waarheid was dat ze niet veel aanbiedingen had – en het werk begon al snel op te drogen voor Sally.
In de jaren ’90 was ze een semi-regelmatige paneliste in het panel spelprogramma Match Game – anderen herkennen Sally misschien als Babette Dell in Gilmore Girls. Wat betreft nu, ze is sinds het begin van de jaren 2000 een vaste waarde in het Ogunquit Playhouse. Het regionale theater bevindt zich in Ogunquit, Maine, en produceert elk seizoen vier of meer shows.
Dit bericht op Instagram bekijken
In 2022 speelde ze ook samen met AJ Holmes als Frau Blucher in Mel Brooks’ Young Frankenstein, in La Mirada Theatre for the Performing Arts. De ster van All In The Family heeft zich ook veel ingezet voor het pleiten voor arme kinderen in ontwikkelingslanden. Sally is al vele jaren woordvoerder voor Christian Children’s Fund, en is ook verschenen in hun bekende tv-commercials.
Velen weten dit misschien niet, maar Sally is moeder van één – hoewel ze eigenlijk nooit een kind wilde. Nadat ze de beroemde psychiater William C. Rader had ontmoet, veranderde ze van gedachten. Het paar trouwde in 1977, en twee jaar later verwelkomden ze een dochter, Samantha.
Dit bericht op Instagram bekijken
“Voordat ik Bill ontmoette, wilde ik nooit een baby. Ik was altijd de eerste die zei dat het me niet vervuld zou maken, dat ik geen kopie van mezelf nodig had. Dan word je verliefd op iemand,” vertelde Sally aan People in 1981.
Dit bericht op Instagram bekijken
“En je wilt de moeder zijn van een kind dat deel uitmaakt van die man, het resultaat van jullie liefde voor elkaar.” Helaas duurde haar huwelijk niet erg lang. In 1983 gingen Sally en William C. Rader uit elkaar en leefden ze apart verder. Hun dochter volgde niet in de voetsporen van haar moeder – in plaats daarvan werd ze klinisch psycholoog, en heeft ze vandaag de dag haar eigen praktijk.
Dit bericht op Instagram bekijken
Samantha Struthers Rader is ook erg actief op sociale media, waar ze advies geeft en foto’s deelt van haar reizen. Maar het is duidelijk dat ze enkele van de talenten van haar moeder heeft geërfd… soms laat Samantha haar ongelooflijke zangtalent zien, en haar stem klinkt net zo goed als die van Sally.
Dit bericht op Instagram bekijken
Vandaag de dag is Sally Struthers 75 jaar oud en woont ze in Los Angeles. Ze is nog steeds actief in de entertainmentindustrie en werkt al 25 jaar in theaters. Maar ze staat ook open voor andere dingen.
“Ik ben hier. Ik ben een inwoner van Los Angeles. Ik ben beschikbaar. Ik weet niet waarom ik nooit wordt gevraagd om auditie te doen. Ik krijg hier nooit een baan aangeboden. Maar, geef me Texas, geef me Maine, geef me Virginia, geef me New York, geef me Connecticut en er is altijd een baan voor me. Ze smeken me om het volgende jaar terug te komen in iets anders,” zegt ze.
Dit bericht op Instagram bekijken
In de loop der jaren heeft Sally ups en downs gehad. Ze verloor haar moeder aan Alzheimer in 1996 – ze stierf in de armen van Sally twee dagen voor Kerstmis. Sally heeft ook gemene opmerkingen ontvangen over haar uiterlijk en gewicht door de jaren heen, voornamelijk van willekeurige mensen op sociale media.
Dit bericht op Instagram bekijken
Maar de actrice heeft alle obstakels met charme, integriteit en gevoel voor humor doorstaan. “Vanaf het moment dat ik kon lopen en een paar woorden kon zeggen, was mijn hele doel in het leven om mensen aan het lachen te maken,” vertelde ze Spectrum News in 2022.
Dit bericht op Instagram bekijken
“En als ik andere mensen hoor lachen, en ik weet dat een of andere gekke gezichtsuitdrukking die ik heb gemaakt of een of andere lezing van een zin ervoor zorgt dat ze dubbel liggen, dan ben ik in de zevende hemel. Dat is mijn ding. Lachen.” Ik begrijp niet echt waarom al dat gevloek en die gemene opmerkingen nodig zijn. Sally heeft ons jarenlang gelach gegeven; ze draagt bij aan de maatschappij door haar tijd te schenken aan kinderen in nood en lijkt echt een oprecht zorgzaam mens te zijn.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.