-

Algemeen

Oma met haar lichaam volledig bedekt met tatoeages onthult hoe ze er 10 jaar geleden uitzag

Avatar foto

Gepubliceerd

1 jaar geleden

op

In een wereld waar persoonlijke expressie en identiteit steeds meer via visuele media wordt gecommuniceerd, is het verhaal van Kerstin Tristan, een voormalige taxichauffeur uit Leipzig, Duitsland, een inspiratie voor velen.

In slechts vijf jaar tijd heeft ze haar lichaam omgevormd tot een levendige tapestry van tatoeages, waarmee ze een krachtig statement maakt over individualiteit en zelfexpressie.

In 2015 markeerde een keerpunt in Tristan’s leven. Tot dan toe was haar bestaan ver verwijderd van de wereld van lichaamskunst.

Maar haar besluit om een ​​tatoeage te nemen, was meer dan een impuls; het was een bewuste keuze om kleur en vitaliteit in haar leven te brengen.

Wat begon als een enkel stuk lichaamskunst groeide uit tot een levensveranderende obsessie.

Binnen vijf jaar evolueerde haar huid in een canvas voor kunstenaars, met een financiële investering van rond de 30.000 euro.

Voor Tristan zijn haar tatoeages veel meer dan esthetische versieringen.

Ze vertegenwoordigen momenten van vreugde, periodes van reflectie en de overbrugging tussen haar innerlijke en uiterlijke zelf.

Tristan deelt haar transformatieproces op sociale mediaplatformen zoals Instagram en TikTok, waar ze een bron van inspiratie is voor velen.

Met meer dan 190.000 volgers en miljoenen views op haar content, is ze het levende bewijs dat het nooit te laat is om je ware zelf te omarmen en te uiten.

De collectie tatoeages op Tristan’s lichaam varieert van levendige flora en fauna tot intrigerende portretten en abstracte patronen, elk met zijn eigen verhaal en betekenis.

Deze persoonlijke galerij van kunstwerken onderstreept haar toewijding aan zelfexpressie en de overtuiging dat ons lichaam een canvas is voor onze verhalen, dromen en identiteiten.

Een van de meest inspirerende aspecten van Tristan’s verhaal is haar vermogen om voorbij de conventionele verwachtingen van leeftijd en sociale normen te kijken.

Als moeder en grootmoeder heeft ze laten zien dat passie en zelfontdekking geen leeftijdsgrenzen kennen.

Kerstin Tristan’s transformatieve reis van een onopvallende taxichauffeur naar een internationaal erkend icoon in de wereld van tatoeagekunst is een verhaal van moed, zelfontdekking en de kracht van zelfexpressie.

Het herinnert ons eraan dat het nooit te laat is om te veranderen, te groeien en het leven te leiden dat we voor onszelf wensen, versierd met de kleuren en patronen die ons verhaal het beste vertellen.

Gerelateerd:

Algemeen

Huisarts stuurt Georgia (28) negen keer weg in zes maanden en nu is het te laat: ”Ik moet mijn begrafenis gaan regelen”

Avatar foto

Gepubliceerd

2 uur geleden

op

30 juni 2025

Door

Georgia (28) kreeg pas na maanden de juiste diagnose: “Nu heb ik nog hooguit een jaar te leven”

De 28-jarige Georgia-Leigh Gardiner uit het Verenigd Koninkrijk kreeg op vrijdag 13 juni het moeilijkste nieuws dat een jonge moeder zich kan voorstellen: ze heeft een zeldzame, agressieve vorm van maagk*nker en haar prognose is nog maximaal twaalf maanden. Een diagnose die volgens haar voorkomen had kunnen worden, als haar klachten eerder serieus waren genomen.

Eerste klachten: buikkrampen en misselijkheid

De eerste signalen doken op in de zomer van vorig jaar. Georgia voelde zich steeds vaker misselijk en kreeg regelmatig last van buikkrampen. Bezorgd stapte ze naar de huisarts, die haar klachten bestempelde als ‘brandend maagzuur’. Ze kreeg een standaardmedicatie voorgeschreven: lansoprazol, een middel dat normaal helpt bij maagzuurklachten en reflux.

Maar Georgia’s symptomen verdwenen niet. Integendeel: ze verergerden. Al snel kon ze bijna geen voedsel meer verdragen. Binnen een paar maanden viel ze twintig kilo af, zonder dat duidelijk was wat er precies aan de hand was.

“Negen keer werd ik weggestuurd”

In gesprek met Daily Mail vertelt Georgia openhartig over haar zoektocht naar hulp. Ze ging maar liefst negen keer naar de huisarts, maar kreeg steeds opnieuw het gevoel niet serieus genomen te worden. Pas maanden later werd ze eindelijk doorgestuurd naar een speciaal traject voor mensen met onverklaarbare symptomen.

Tijdens een endoscopie – waarbij artsen via de keel het spijsverteringskanaal bekijken – werd besloten dat ze op 13 juni naar het z!ekenhuis moest komen voor de uitslag. Die dag zou haar leven voorgoed veranderen.

Zeldzame en agressieve vorm van maagk*nker

In het St. James’s University Hospital kreeg Georgia de diagnose linitis plastica, een uiterst zeldzame en agressieve vorm van maagk*nker die zich snel verspreidt. “In die kamer zakte de grond onder mijn voeten weg,” zegt ze. De artsen ontdekten dat de z!ekte zich al had uitgezaaid naar haar lymfeklieren en andere organen.

Ze kreeg te horen dat de z!ekte ongeneeslijk is en zich in het laatste stadium bevindt. De gemiddelde levensverwachting is een jaar. Maar het enige waar Georgia op dat moment aan kon denken, was haar zoontje Arlo van twee jaar oud. “Hoe kan dit gebeuren terwijl ik een kind heb dat me nog zo nodig heeft?”

Jong, gezond en toch ernstig z!ek

Wat haar situatie nog schrijnender maakt, is dat Georgia verder een gezond leven leidde. “Afgezien van het gewichtsverlies voelde ik me fit. Ik had nooit verwacht dat dit mij zou overkomen. Ik dacht dat ik onaantastbaar was op mijn leeftijd.”

Via een GoFundMe-pagina deelt ze haar verhaal en toekomstplannen. Binnenkort start ze met chemotherapie in de hoop dat de behandeling de groei van de tumor kan afremmen. “Ik wil mijn zoontje zo lang mogelijk bij me hebben. Elke extra dag telt.”

“We halen onze bruiloft naar voren”

Een van Georgia’s dromen was trouwen met haar verloofde. Oorspronkelijk stond hun bruiloft pas over een paar jaar gepland, maar gezien de situatie hebben ze die plannen versneld. “We weten niet of ik er dan nog ben,” vertelt ze openhartig. “Dus willen we nu trouwen, terwijl ik me nog sterk genoeg voel.”

“Het had anders kunnen lopen”

Georgia blijft strijdbaar, maar voelt ook frustratie over hoe haar klachten aanvankelijk zijn behandeld. “Steeds werd mij verteld dat het gewoon maagzuur was. Dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Maar dit type k*nker ontwikkelt zich razendsnel – binnen enkele maanden van stadium één naar stadium vier.”

Ze hoopt met haar verhaal bewustwording te creëren. “Als iemand met aanhoudende klachten niet gehoord wordt, moet er sneller gehandeld worden. Misschien was er dan nog een kans geweest op genezing.”

Hoop, liefde en strijdlust

Hoewel Georgia nu leeft met een beperkte toekomstverwachting, weigert ze op te geven. “Ik ben jong, ik ben sterk, en ik ga vechten. Voor mezelf, maar vooral voor mijn zoontje.”

Op sociale media en via haar crowdfundingactie ontvangt Georgia veel steun. Haar verhaal raakt een snaar, juist omdat het laat zien hoe broos het leven kan zijn – zelfs op jonge leeftijd.

Lees verder