Dit is Dima Kalekin uit Oekraïne. Hij herinnert zich zijn biologische ouders niet. Bij zijn geboorte werd bij Dima hydrocefalus vastgesteld, ook wel waterhoofd genoemd. Toen zijn ouders hem voor het eerst zagen, namen ze een harteloze beslissing.

Ze verlieten het ziekenhuis zonder hem en keken nooit meer terug. Dima moest zijn leven beginnen in een weeshuis voor gehandicapte kinderen in Krematorsk, Oost-Oekraïne, schrijft de Oekraïense krant Fakty i Kommentarii.

Vier jaar later kon Dima nog steeds geen simpele dingen doen, zoals met bestek eten of lopen. Het personeel van het weeshuis betwijfelde of hij zich normaal zou ontwikkelen in de toekomst. Maar ze waren verrast dat hij het zo lang had overleefd en zelfs een paar woorden kende.

Maar dat zou niet de laatste keer zijn dat Dima de wereld verraste. Toen de oorlog uitbrak in Oost-Oekraïne begin 2014, kwam Dima ineens oog in oog te staan met een nieuw gevaar. Het weeshuis stond middenin het oorlogsgebied. Dus net zoals alle andere kinderen in het weeshuis, moest Dima evacueren en ergens anders onderdak zoeken. Een week lang moesten de kinderen en het personeel van de ene plek naar de andere verhuizen, zonder water, eten of medicijnen.

Uiteindelijk was er een groep separatisten die doorhad dat sommige kinderen op het randje van de dood balanceerden, en zij brachten de kinderen naar de Oekraïense autoriteiten.

De kinderen eindigden in een ziekenhuis in Charkiv, de op een na grootste stad van het land. Toen de artsen Dima voor het eerst zagen, moesten ze even slikken. Het proberen te ontvluchten van de oorlog had zijn tol geëist.

De artsen dachten dat Dima geen kans zou hebben om te overleven in het door oorlog verscheurde land. En ze waren zo wanhopig dat ze contact opnamen met een priester om te bidden voor een familie die de jongen wilde adopteren, schrijft Hefty.

De gebeden van de priester werden snel verhoord. Eerst kwamen Dima en zijn vrienden in een nieuw weeshuis. En een paar weken later kwamen Ernest en Ruth Chaves uit Vermont in de Verenigde Staten. Ze hadden over de oorlog gehoord en wilden een kind adopteren uit de door oorlog verwoeste regio.

En zodra ze Dima zagen, wisten Ernest en Ruth dat ze hem wilden adopteren. Ze besloten Dima te adopteren en de kleine jongen zijn leven veranderde weer – maar dit keer positief. Ernest en Ruth hadden al zeven kinderen geadopteerd en waren gewend aan de rol van ouder. Daarnaast hadden ze veel ervaring met al het nodige papierwerk, waardoor Dima zich relatief snel bij hen kon voegen in Vermont.

Twee maanden nadat zijn adoptieouders hem hadden bezocht in het weeshuis in Oekraïne, reisde Dima samen met hen naar zijn nieuwe huis in de Verenigde Staten om al zijn nieuwe broertjes en zusjes te ontmoeten.

Dima kreeg ook een nieuwe naam, Zebediah Chaves. Het leven met zijn nieuwe familie was veruit het beste wat de kleine jongen ooit was overkomen. Hij boekte vooruitgang zodra hij in Vermont was aangekomen. Slechts een paar dagen nadat hij in zijn nieuwe thuis was, ontdekten zijn ouders dat hij met een lepel kon eten!

Een jaar later, was de jongen die op het randje van de dood balanceerde toen hij Oekraïne verliet een heel nieuw persoon. Zebediah kan nu praten en hij begrijpt Engels en Oekraïens. En hij kan lopen. Over vooruitgang gesproken!

Amerikaanse artsen hebben Zebediah zijn brein onderzocht en zijn ervan overtuigd dat het niet te veel heeft geleden onder de ziekte. Ze zeggen dat er een goede kans is dat hij normaal ontwikkelt.

Hoewel hij verschillende operaties heeft moeten ondergaan, is hij een geweldige vechter. Zijn ouders zeggen dat je in het ziekenhuis versteld staat van zijn snelle herstel, na zijn operatie in september 2020.

In februari 2022 publiceerden zijn ouders deze foto van het jongetje met de vlag van zijn Oekraïne, om zijn geboorteland te steunen. Wat een inspirerende kleine vechter! Zebediah heeft nog een lang weg te gaan en moet meerdere operaties ondergaan, maar hij heeft de wereld al laten zien hoe sterk hij is en hoe graag hij wil leven! Ik denk dat Zebediah zijn toekomst er goed uitziet en wens hem en zijn familie het allerbeste! Deel als jij dat ook doet!