-

Algemeen

Terminaal zieke hond leeft net lang genoeg om baasje naar altaar te begeleiden

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Je trouwdag behoort tot een van de meest gedenkwaardige dagen van je leven, en velen willen deze speciale dag delen met hun dierbaren, waaronder ook hun geliefde huisdieren.

Er zijn talloze verhalen van stellen die hun trouwe viervoeters betrekken bij hun huwelijksceremonie, soms zelfs als ‘getuige’. Maar één verhaal zal je diep raken: een hond die aan kanker leed, hield net lang genoeg vol om zijn baasjes door het gangpad te zien lopen.

Kelly O’Connell, een dierenarts, ontmoette Charlie toen ze slechts 19 was. Deze zwarte Labrador-mix werd midden in de winter achtergelaten en gevonden in een winkelwagentje. Hoewel Kelly oorspronkelijk niet van plan was een hond te adopteren, wist ze dat het liefde op het eerste gezicht was.

“Ik weet niet wat het was. Ik had zoiets van: ‘Ja, dit is mijn hond. Ik neem hem mee naar huis’”, vertelde ze aan Denver Channel. Kelly en Charlie werden snel beste vrienden, en hij bracht een positieve verandering in haar leven teweeg. Deze energieke, speelse hond inspireerde Kelly zelfs om te gaan hardlopen. Toen ze haar toekomstige echtgenoot James Garvin ontmoette, een eveneens dierenarts, was een van haar grootste zorgen of hij en zijn kinderen goed met Charlie konden opschieten. Gelukkig klikte het meteen. “Charlie vindt niet iedereen leuk. Maar hij hield meteen van ze,” aldus Kelly.

“Hij begon net zoveel van hem te houden als ik,” vertelde ze aan CNN. “[Charlie] was een symbool van het samenkomen van de familie.” Na 15 jaar samen begon Charlie echter te vertragen. Na een toeval werd bij hem een hersentumor vastgesteld. Tegelijkertijd bereidden Kelly en James zich voor op hun trouwdag. “Het brak mijn hart; hij had de week voor de bruiloft vijf aanvallen,” zei Kelly tegen People. “We overwogen hem in te laten slapen, maar hij leek beter te worden, dus wachtten we.”

Charlie hield het net lang genoeg vol om zijn baasjes te zien trouwen. Op hun grote dag, ondanks zijn zwakte door kanker en op de rand van de dood, vond Charlie de kracht om naast Kelly en James door het gangpad te gaan voor hun geloften. Helaas was hij te zwak om terug te lopen, maar Kelly’s zus tilde hem op en droeg hem terug door het gangpad.

“Mijn zus, typisch mijn zus, pakte hem op – met al zijn gewicht – en droeg hem terug door het gangpad,” vertelde Kelly aan Denver Channel. Het was een emotioneel moment voor iedereen, en zelfs op haar trouwdag kon Kelly alleen maar denken aan hoe trots ze was op haar geliefde hond.

“We negeerden letterlijk iedereen. We vielen gewoon op onze knieën en bleven maar zeggen: ‘Je hebt het gedaan, vriend. Je hebt het gehaald. Je bent hier. Je bent hier.’ Iedereen huilde.” Dit bleek een van hun laatste gedeelde herinneringen te zijn: Charlie stierf slechts negen dagen na de ceremonie. Ondanks het verdriet van het verlies was Kelly dankbaar dat Charlie het had gered tot de bruiloft en dat de mooie momenten waren vastgelegd door hun trouwfotograaf Jen Dziuvenis.

“Die herinneringen. Dat moment – ik was gewoon blij om hem te hebben, dat hij er was en voor de jaren die ik met hem had gehad,” zei ze. “En op de foto’s lacht hij. Je kunt het niet ontkennen. Hij glimlacht.” “Ik zal Charlie missen; hij was mijn beste vriend,” vertelde ze aan People. “Maar hij zal nooit vergeten worden. En we zullen altijd de trouwfoto’s hebben om hem te herinneren.”

Algemeen

Beelden: Woeste Frans Timmermans verliest zelfbeheersing op partijcongres en begint ineens te schreeuwen

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Frans Timmermans emotioneel op partijcongres: “Laat elkaar nooit los”

Tijdens het partijcongres van GroenLinks-PvdA heeft partijleider Frans Timmermans zondag op indringende wijze een beroep gedaan op zijn achterban om de eenheid binnen de partij te bewaren, ook bij gevoelige onderwerpen zoals het conflict in het Midden-Oosten. Zijn toespraak was emotioneel, krachtig en riep gemengde reacties op – zowel in de zaal als op sociale media.

Spanningen binnen de partij over Israël-motie

De directe aanleiding voor Timmermans’ felle oproep was de motie van Tweede Kamerlid Kati Piri om een tijdelijke stop op wapenleveranties aan Israël in te stellen. De motie werd ondertekend door 35 leden van GroenLinks-PvdA en veroorzaakte zowel binnen als buiten de partij discussie. De motie kreeg geen meerderheid, maar bracht wel bestaande spanningsvelden binnen de partij scherp in beeld.

Onder andere prominente partijleden als Lodewijk Asscher, Job Cohen en Ad Melkert uitten hun zorgen. Zij vinden dat Israël het recht moet behouden zich te verdedigen tegen aanvallen, en vrezen dat een wapenstop contraproductief kan zijn. Die zorgen worden breed gedeeld onder leden en kiezers die vrezen dat het standpunt van GroenLinks-PvdA te ver doorschiet.

“Nederland mag geen wapens leveren aan een land dat oorlogsmisdaden pleegt”

Timmermans verdedigde op het congres met vuur het principe achter de motie. Volgens hem moet Nederland, als voorvechter van het internationaal recht, consequent zijn in zijn handelen. “Als we vaststellen dat er oorlogsmisdaden worden gepleegd, dan mogen we geen wapens leveren. Ook geen defensieve.”

Hij voegde daar echter meteen aan toe dat hij begrijpt dat dit pijn en verdeeldheid veroorzaakt. “De redenering voor beide standpunten is sluitend,” aldus Timmermans. “Daarom moeten we het gesprek blijven voeren. We moeten elkaar blijven zien, ook als we het oneens zijn.”

Een emotionele oproep tot eenheid

Het moment dat het congres het meest raakte, was toen Timmermans zijn toon verhoogde en zichtbaar geëmotioneerd zijn oproep deed:

“Wij zijn de sociale meerderheid in Nederland. Houd elkaar vast en laat elkaar nooit los!”

Die woorden, uitgesproken met krachtige stem, werden door het publiek met gemengd gevoel ontvangen. Sommigen zagen het als een oprechte poging om bruggen te bouwen binnen een partij die worstelt met uiteenlopende visies. Anderen vonden het te emotioneel, of zelfs onhandig.

Reacties op sociale media: verdeeld en fel

De toespraak van Timmermans bleef ook buiten het congres niet onopgemerkt. Op sociale media werd zijn optreden breed besproken. Kritische geluiden waren er volop. Sommigen noemden zijn optreden “dramatisch” of “politiek onhandig”, en uitten hun zorgen over het electorale effect. Anderen vonden juist dat hij leiderschap toonde door zich kwetsbaar op te stellen en de discussie niet uit de weg te gaan.

Op X (voorheen Twitter) schreven verschillende gebruikers:

  • “Dit soort retoriek kost hem zetels. Veel mensen haken af bij zo’n toon.”

  • “Timmermans is dapper dat hij zijn rug recht houdt in zo’n gevoelig dossier.”

  • “Emotie is prima, maar dit was eerder verwarrend dan verbindend.”

Politieke uitdaging: tussen beginsel en realiteit

De uitdaging voor GroenLinks-PvdA lijkt nu vooral om balans te vinden tussen idealisme en realiteitszin. Enerzijds is er de morele overtuiging die pleit voor een krachtige mensenrechtenagenda. Anderzijds zijn er zorgen over veiligheid, electorale gevolgen en internationale verhoudingen. Dat spanningsveld komt in het debat over Israël en wapenleveranties duidelijk naar voren.

Timmermans probeert die kloof te dichten door ruimte te geven aan verschillende geluiden binnen de partij. Maar de vraag is of die strategie voldoende is om de breedte van de achterban aan boord te houden – zeker met de verkiezingen voor de deur en het toenemende politieke succes van partijen als de PVV, die juist eenvoudiger en directer communiceren over internationale conflicten.

Conclusie: oproep tot verbinding, maar verdeeldheid blijft

Frans Timmermans zette op het partijcongres van GroenLinks-PvdA in op verbinding en solidariteit, met een vurige toespraak waarin hij de leden opriep elkaar niet los te laten in roerige tijden. Zijn emotionele woorden lieten niemand onberoerd, maar brachten ook verdeeldheid aan het licht – over partijstandpunten, toonzetting én leiderschap.

Of deze oproep voldoende is om de gelederen gesloten te houden, zal de komende tijd moeten blijken. Duidelijk is dat het politieke landschap verandert – en dat ook Timmermans zich moet verhouden tot de groeiende behoefte aan duidelijkheid, richting en geloofwaardigheid.

Lees verder