Algemeen
Vrouw maakt foto terwijl ze door het regenwoud rent – later ontdekt ze angstaanjagend detail in de struiken
Door de jaren heen zijn er talloze ‘spookachtige’ beelden op het internet gepubliceerd. Van vermeende Big Foot-zichtingen tot mogelijke UFO’s in de lucht en geestverschijningen in de ramen van vervallen gebouwen, het internet staat vol met dergelijke foto’s voor wie zoekt.
We moeten erkennen dat de meeste van deze afbeeldingen vaak minder mysterieus zijn dan beweerd wordt.
Vaak blijkt het zogenaamde paranormale of spookachtige element niets meer dan een onscherpe foto of het resultaat van een handige Photoshop-gebruiker met te veel vrije tijd.
Toch zijn er foto’s die op een of andere manier alle logica lijken te weerstaan. Vraag maar aan hardloopster Kay Borleis, die een nogal angstaanjagend detail op een foto ontdekte, genomen tijdens haar 160 kilometer lange hardlooptocht door het Hawaiiaanse regenwoud. Waarom iemand een dergelijke fysieke uitdaging aangaat, blijft een mysterie, maar dat is nu niet van belang.
Kay nam in 2019 deel aan de Trail 100-Mile Endurance Run van het Hawaiian Ultra Running Team, een wedstrijd waarbij lopers vijf rondes van 32 kilometer door dicht regenwoud afleggen.
Kay werd begeleid door haar vriendin Cassie, die foto’s maakte tijdens de race.
Een verontrustende ontdekking Op een van de foto’s is Kay te zien terwijl ze een modderig pad in de jungle aflegt. Bij nadere inspectie van de foto ontdekte ze een verontrustend detail.
Op Reddit deelde Kay: “Deze foto is gemaakt door mijn tempomaker.”
“Bekijk de figuur links van mijn hoofd in het kader. We hebben nooit iemand ons zien passeren en langs het pad stonden geen standbeelden.”
“Dit is NIET bewerkt met Photoshop of trucage. Het is echt.”
Close-upbeelden tonen een donkere figuur in versleten kledij, die lijkt te kijken naar de rennende Kay. Kay beweerde echter dat er op dat moment niemand anders aanwezig was.
Ze vervolgde: “Volgens de legende zwerven de geesten van Hawaiiaanse krijgers, bekend als de Night Marchers, over het eiland.”
“Dit zijn wraakzuchtige schimmen, demonen, herrezen wezens die het eiland teisteren. Ze zijn de boze, levendige geesten van oude Hawaiiaanse strijders en helden.”
“Bij nader onderzoek vonden we dat oude Hawaiiaanse leringen stellen dat iedereen die de Night Marcher aankijkt op een gruwelijke en gewelddadige manier zal sterven. Sommigen zeggen dat als een sterveling op de grond gaat liggen, buigend voor de Night Marcher en het juiste respect, angst en eerbied toont, hij zal worden vergeven en gespaard.”
“Gelukkig hebben we de zogenaamde Night Marcher niet gezien.”
Heb je ooit een onverwacht detail op een foto vastgelegd? Deel het met ons in de reacties.
Zoe’s zoektocht naar antwoorden: van vage klachten naar helderheid en hoop
In de zomer van 2024 begon voor Zoe Gardner-Lawson een onverwachte reis. Waar ze eerst dacht dat een simpele blaasontsteking de oorzaak was van haar ongemakken, bleek al snel dat er meer aan de hand was. Haar verhaal is een krachtig voorbeeld van hoe belangrijk het is om naar je lichaam te luisteren, door te vragen en je niet neer te leggen bij vage klachten.
De eerste signalen
Het begon onschuldig. Zoe merkte tijdens de warme zomermaanden dat er een lichte spanning in haar onderrug zat. Ze schonk er niet direct veel aandacht aan – ze had een druk gezin, drie kinderen en een volle agenda. Toen de klachten bleven terugkomen, besloot ze toch haar huisarts te bellen. Die stelde haar gerust en schreef een kuur van vijf dagen antibiotica voor, omdat het waarschijnlijk om een blaasontsteking ging.
Na afloop van de kuur voelde Zoe echter nauwelijks verbetering. Haar energie bleef laag en haar lichaam gaf kleine maar duidelijke signalen dat er iets niet klopte. Ze begon bewuster te letten op hoe ze zich door de dag heen voelde en hoe lang het duurde voordat ze herstelde van gewone taken.
Toenemende zorgen
Waar ze ooit een energieke en actieve moeder was, merkte Zoe dat ze nu vaker moest rusten. Haar kinderen vroegen waarom mama zoveel tussendoor ging liggen, en dat zette haar aan het denken. Ze besloot al haar klachten en ervaringen op te schrijven in een notitieboekje.
De pijn verplaatste zich langzaam naar haar buik, wat haar extra ongerust maakte. Ondanks de vermoeidheid bleef ze liefdevol aanwezig voor haar gezin: koken, knutselen en samen spelen bleven belangrijk. Maar ze voelde dat ze meer duidelijkheid nodig had.
De volgende stap: opnieuw naar de dokter
In september plande Zoe een nieuwe afspraak. Deze keer nam haar huisarts uitgebreid de tijd en verwees haar door naar een medisch centrum voor verder onderzoek. Bij de spoedeisende hulp werd ze serieus genomen. Artsen onderzochten haar zorgvuldig en voerden een CT-scan uit. Hoewel er niets verontrustends werd gevonden, bleef Zoe’s intuïtie zeggen dat er meer aan de hand was.
Haar doorzettingsvermogen zorgde ervoor dat extra onderzoeken werden ingepland. Dat gaf haar een gevoel van controle – ze wist dat ze op de goede weg was.
Verhoogde bloedwaarden en een doorbraak
Een bloedonderzoek volgde en liet verhoogde ontstekingswaarden zien. Artsen legden uit dat haar CRP-waarden hoger waren dan normaal, een teken dat er ergens in het lichaam een ontstekingsproces gaande was. Ze kreeg rustig uitleg over mogelijke oorzaken en vervolgonderzoeken.
Door actief vragen te stellen en alles goed te willen begrijpen, bouwde Zoe een fijne samenwerking op met haar medische team. Ze voelde zich serieus genomen en begreep eindelijk beter wat er in haar lichaam gebeurde.
De ontdekking die alles veranderde
Op haar verzoek werd een uitgebreide scan gemaakt. Deze liet een kleine verdikking zien in haar buikstreek. Hoewel het spannend was om dit te horen, gaf het ook opluchting: er was eindelijk een duidelijke verklaring voor haar klachten.
De artsen stelden een nauwkeurig plan op, met regelmatige controles en mogelijke behandelingsopties. Zoe voelde zich opgelucht dat er nu een concreet pad lag. Haar kalme en open houding hielp om stap voor stap vooruit te kijken.
Het behandelplan: zorg op maat
Er werd gekozen voor een op maat gemaakt behandeltraject. Zoe begon aan een chemotherapie die was afgestemd op haar persoonlijke situatie en energieniveau. Het medische team hield nauw contact met haar thuissituatie, zodat de behandeling zo draaglijk mogelijk bleef.
Samen met haar gezin maakte ze schema’s voor rust, lichte beweging en ontspanning. Ze wandelde waar mogelijk, at gezond en probeerde haar energie bewust te verdelen. Deze structuur gaf haar houvast en kracht om de behandeling vol te houden.
Hoop en perspectief
De eerste resultaten van de behandeling waren positief. Artsen bespraken de mogelijkheid van een aanvullende ingreep om haar herstel verder te ondersteunen. Zoe kreeg de ruimte om vragen te stellen en een weloverwogen keuze te maken.
Met hulp van een zorgcoördinator stelde ze een praktisch herstelplan op, inclusief advies over voeding en beweging. Ze werkte bewust aan spierversterking en leerde ontspanningstechnieken om mentaal veerkrachtig te blijven.
Pleidooi voor vroege screening
Zoe besloot haar ervaring te gebruiken om anderen te helpen. Ze pleit ervoor om de leeftijdsgrens voor preventieve darmonderzoeken te verlagen. Volgens haar zouden veel mensen baat hebben bij een vroegtijdige check, zodat mogelijke problemen sneller ontdekt kunnen worden.
Artsen reageerden positief op haar betrokkenheid. Haar oproep wordt inmiddels door veel mensen gedeeld op sociale media en heeft geleid tot meer bewustwording rondom darmgezondheid.
Een boodschap voor anderen
Zoe wil dat haar verhaal anderen aanmoedigt om alert te zijn op veranderingen in hun lichaam. Kleine signalen – zoals aanhoudende vermoeidheid of buikpijn – verdienen aandacht. Haar tip: houd een dagboek bij van je klachten, zodat je huisarts een duidelijk overzicht krijgt.
Ze ontdekte dat voldoende rust, gezonde voeding en steun van haar omgeving essentieel waren voor haar herstel. Vrienden en buren hielpen met praktische zaken, waardoor zij zich kon focussen op genezing.
Omringd door steun
Naast de medische zorg kreeg Zoe enorme steun van haar sociale netwerk. Familie, vrienden en zelfs onbekenden stuurden lieve berichten. Een online inzamelingsactie werd gestart om haar aanvullende behandelingen te financieren en kreeg veel respons.
Deze steun gaf Zoe een extra motivatie om door te gaan en haar verhaal te blijven delen. Door open te communiceren over haar proces, inspireert ze anderen om beter voor zichzelf te zorgen.
Conclusie
Zoe’s verhaal is er één van volharding, hoop en de kracht van luisteren naar je lichaam. Haar weg van vage klachten naar een duidelijk behandelplan laat zien hoe belangrijk het is om door te vragen en actief mee te denken over je gezondheid.
Ze is vastbesloten om anderen te inspireren en pleit voor bewustzijn, preventie en open communicatie met zorgverleners. Haar boodschap is duidelijk: stel je gezondheid nooit uit.