Algemeen
Peter Gillis op heterdaad betrapt met een mysterieuze vrouw in zijn Ferrari – Betrapt op video!
Peter Gillis staat erom bekend dat hij graag pronkt met zijn welvaart. Of het nu gaat om een avondje uit eten of het showen van zijn indrukwekkende autoverzameling, Peter deinst er niet voor terug om zijn rijkdom tentoon te spreiden.
Hij parkeert zijn dure bolides graag op opvallende plaatsen,
zodat iedereen kan zien wat hij bezit. Of dit altijd is toegestaan,
is een tweede vraag, maar in Nederland worden boetes niet op basis
van je vermogen uitgedeeld.
Eén van de meest opvallende auto’s in Peter Gillis’ collectie is
zijn camper ter waarde van ruim een half miljoen euro, en zijn
Rolls Royce.
Op beide voertuigen heeft hij zijn eigen hoofd levensgroot laten
afdrukken, waardoor ze nog meer in het oog springen. Maar in zijn
vrije tijd geniet Peter ook graag van zijn Ferrari.
Met wie zit Peter Gillis aan dat tafeltje?
Vorig jaar kocht Peter een Ferrari 812 GTS met een krachtige
V12-motor, een bolide die ongeveer een half miljoen euro kost, als
we Google mogen geloven.
Tegenwoordig vind je overal jonge mensen met Instagram-accounts
vol video’s en foto’s van dure auto’s die ze op straat tegenkomen.
Overal waar Peter verschijnt met zijn Ferrari, zijn er dan ook
talloze jonge bewonderaars die snel een filmpje van zijn auto
willen maken.
Het filmpje in kwestie is van juni vorig jaar. Het toont Peter
terwijl hij uitstapt en zijn auto wordt uitgebreid gefilmd. Op de
achtergrond is echter te zien dat Peter in het gezelschap is van
een vrouw.
Volgens sommige kijkers lijkt deze dame absoluut niet op Wendy,
zijn huidige vriendin. Er zijn zelfs mensen die denken dat het
Nicolleke is, zijn voormalige partner. Is dat werkelijk
mogelijk?
Het filmpje dat opdook van Peter Gillis en zijn gezelschap aan
het tafeltje bij zijn Ferrari zorgde voor de nodige speculaties en
discussies onder de kijkers. Velen waren nieuwsgierig naar de
identiteit van de vrouw die naast Peter zat.
Sommige mensen dachten inderdaad dat het Nicolleke was, zijn
voormalige partner. De discussie laaide op en menigeen vroeg zich
af of Peter misschien een nieuwe liefde had gevonden of dat er meer
aan de hand was.
Peter Gillis is een bekend gezicht in de Nederlandse media,
vooral vanwege zijn optredens in realityshows zoals “Massa is
Kassa.” Zijn liefdesleven is ook vaak onderwerp van gesprek
geweest, met eerdere relaties en breuken die de headlines
haalden.
Het is belangrijk op te merken dat het internet vaak een
broedplaats is voor geruchten en speculaties.
Mensen trekken snel conclusies op basis van beperkte informatie en beelden. Het is dan ook mogelijk dat de vrouw in de video gewoon een vriendin, familielid of zakelijke relatie van Peter is. Een enkele video vertelt meestal niet het hele verhaal.
Het blijft vooralsnog onduidelijk wie de mysterieuze vrouw is
die naast Peter Gillis zat op dat bewuste moment. Wellicht zullen
toekomstige ontwikkelingen meer duidelijkheid verschaffen over de
aard van hun relatie, als die er al is. Voor nu blijft het een
intrigerend raadsel dat de nieuwsgierigheid van velen voedt.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.