Voor veel mensen is het een diepgewortelde wens om kinderen te krijgen, en ze ervaren immense vreugde bij het ouderschap.

Echter, niet elke moeder deelt dezelfde gevoelens. Een moeder, die liever anoniem wil blijven, heeft onthuld dat ze geen sterke behoefte voelt om dagelijks met haar kinderen te communiceren.

Ze zegt: “Mijn vriendinnen waarschuwen me vaak om voorzichtig te zijn met wat ik zeg, omdat mijn kinderen verdrietig zouden worden als ze het zouden horen.”

Deze moeder, Pauline genaamd, is 49 jaar oud en heeft vier kinderen in de leeftijd van 15, 18, 20 en 21 jaar.

Ze is eerlijk over haar gevoelens met betrekking tot het moederschap en zegt: “Ik zou ze liever niet gehad hebben.”

In een interview met Linda.nl benadrukt Pauline dat ze wel van haar kinderen houdt en dat ze hen met liefde heeft opgevoed.

Maar ze voegt eraan toe: “Eerlijk gezegd, zou ik het absoluut niet opnieuw doen.”

Pauline deelt dat haar beslissing om kinderen te krijgen sterk werd beïnvloed door haar omgeving.

Ze zag het ouderschap als iets onvermijdelijks voor volwassenen en voelde de druk om dezelfde stap te zetten, vooral omdat veel van haar vrienden snel ouders werden.

Ondanks het feit dat ze het moederschap in het begin leuk vond, veranderde haar perspectief toen de uitdagende ‘duplofase’ aanbrak.

Ze merkte op: “Ik was jong en hoorde nooit van anderen dat moeder zijn tegenvalt, dus heb ik het maar gedaan.”

Pauline benadrukt dat ze niet het type moeder was dat onmiddellijk reageerde op elke situatie of met haar kinderen in babytaal communiceerde.

Na een huwelijk van 25 jaar gingen zij en haar man uit elkaar, en hoewel alle kinderen bij hun vader wonen, woont haar 15-jarige dochter bij haar.

Ze geeft toe dat ze soms wekenlang geen contact heeft met haar kinderen en hoewel er geen ruzie is, voelt ze geen sterke behoefte om dagelijks met hen te praten.

Ze beschrijft hun relatie als meer vriendschappelijk en geeft toe dat zelfs kortstondige ontmoetingen haar volledig uitputten.

Pauline sluit af door te zeggen dat dit altijd haar houding is geweest.

Ze vond het prima als haar kinderen op kamp gingen of een week met iemand anders op vakantie gingen, en ze voelde geen drang om ze daarna snel weer te zien.

Ze merkt op dat de opwinding en energie van haar kinderen bij thuiskomst haar soms overweldigden, wat haar deed verlangen naar rust en stilte na slechts tien minuten.