Algemeen
Maak kennis met de 5-jarige die het “mooiste meisje ter wereld” wordt genoemd
Iedereen heeft de neiging om zijn of haar eigen kinderen als de mooiste, slimste en beste te beschouwen. Deze subjectieve mening is begrijpelijk, want als ouders houden we onvoorwaardelijk van onze kinderen, waardoor we vaak een roze bril opzetten als het om hen gaat. Maar af en toe verschijnt er een kind dat de wereld versteld doet staan, en de vijfjarige Jare Ijalana uit Nigeria is zo’n uitzonderlijk mooi kind.
Fotograaf Mofe Bamuyiwai deelde enkele foto’s van de jonge Jare
Ijalana op sociale media, en de reacties waren overweldigend
positief. De beelden verspreidden zich snel over de hele wereld, en
het leek alsof iedereen het erover eens was: Jare is buitengewoon
mooi.
De drie foto’s die hieronder te zien zijn, hebben al meer dan
70.000 likes verzameld op Instagram, en het is duidelijk
waarom.
Bamuyiwa schreef bij een van de foto’s: “Ik wilde de overgang
tussen kindertijd en volwassenheid vastleggen, zodat deze foto’s
tijdloos zouden zijn! Ik had haar aan het lachen kunnen maken en
haar brede glimlach kunnen fotograferen, maar ik koos ervoor om
haar op een natuurlijke manier te portretteren, door haar ogen
gezien.”
“Jare is geen professioneel model,” vertelde de fotografe aan
Yahoo Lifestyle. “Het enige wat ik wil, is dat iedereen kan zien
welk potentieel Jare heeft. Ik wil dat ze de foto’s bekijkt als ze
volwassen is en haar transformatie ziet.”
Het blijkt dat het fotogenieke talent in de familie zit. Jare’s
oudere zussen van 7 en 10 jaar, Jobi en Joba, werden ook door Mofe
gefotografeerd, en stuk voor stuk zijn ze even prachtig.
“Daarnaast is Jare intelligent en mooi. Ze poseert zeer
natuurlijk en wist beter wat ze moest doen dan ik. Ze is het
levende bewijs dat elk klein meisje droomt om op te groeien tot een
prachtige vrouw,” schreef Bamuyiwai bij haar Instagram-foto’s.
Alle kinderen hebben hun eigen unieke schoonheid, en het is
belangrijk om hen dat te vertellen. Met dat gezegd te hebben, lijkt
het erop dat Jare een schitterende toekomst tegemoet gaat in de
modellenwereld.
Het verhaal van de vijfjarige Jare Ijalana raakt mensen diep, en het is duidelijk te zien waarom. Haar ongekende schoonheid en natuurlijke uitstraling maken haar tot een opvallende verschijning. Hoewel schoonheid subjectief is en ieder kind op zijn of haar eigen manier mooi is, is het onmiskenbaar dat Jare een buitengewoon fotogeniek meisje is.
Fotograaf Mofe Bamuyiwai heeft met haar foto’s een unieke
overgang vastgelegd, die de onschuld van de kindertijd combineert
met de belofte van volwassenheid. Deze tijdloze beelden hebben
bewondering en verwondering opgeroepen bij mensen over de hele
wereld.
Het feit dat Jare geen professioneel model is, maakt haar
verhaal des te inspirerender. Haar puurheid en natuurlijke charme
stralen van de foto’s af, en het lijkt alsof ze voor de camera
geboren is.
Jare’s oudere zussen, Jobi en Joba, zijn ook door Bamuyiwai
gefotografeerd en delen dezelfde prachtige uitstraling als hun
jongere zus. De familie straalt niet alleen uiterlijke schoonheid
uit, maar ook intelligentie en zelfverzekerdheid.
Het verhaal van Jare Ijalana herinnert ons eraan dat schoonheid in vele vormen en maten komt. Elk kind verdient het om gekoesterd en gewaardeerd te worden voor wie ze zijn, ongeacht hun uiterlijk. Het is belangrijk om kinderen te stimuleren om zichzelf te zijn en hun eigen unieke kwaliteiten te ontwikkelen.
Jare’s toekomst lijkt stralend, en wie weet welke mogelijkheden
er voor haar in het verschiet liggen. Wat haar pad ook moge zijn,
één ding is zeker: ze heeft al vele harten veroverd met haar
schoonheid en charme.
Wat vind jij van Jare’s verhaal en haar foto’s? Laat het ons
weten in de reacties hieronder. Als je net zo onder de indruk bent
als wij, deel dan dit inspirerende verhaal met je vrienden en
familie.
Zou jij je kind laten modelleren? Laat het ons weten in de
reacties hieronder.
Als je Jare ook zo mooi vindt, deel dan dit artikel op
Facebook!
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.