Algemeen
Maak kennis met de 5-jarige die het “mooiste meisje ter wereld” wordt genoemd
Iedereen heeft de neiging om zijn of haar eigen kinderen als de mooiste, slimste en beste te beschouwen. Deze subjectieve mening is begrijpelijk, want als ouders houden we onvoorwaardelijk van onze kinderen, waardoor we vaak een roze bril opzetten als het om hen gaat. Maar af en toe verschijnt er een kind dat de wereld versteld doet staan, en de vijfjarige Jare Ijalana uit Nigeria is zo’n uitzonderlijk mooi kind.
Fotograaf Mofe Bamuyiwai deelde enkele foto’s van de jonge Jare
Ijalana op sociale media, en de reacties waren overweldigend
positief. De beelden verspreidden zich snel over de hele wereld, en
het leek alsof iedereen het erover eens was: Jare is buitengewoon
mooi.
De drie foto’s die hieronder te zien zijn, hebben al meer dan
70.000 likes verzameld op Instagram, en het is duidelijk
waarom.
Bamuyiwa schreef bij een van de foto’s: “Ik wilde de overgang
tussen kindertijd en volwassenheid vastleggen, zodat deze foto’s
tijdloos zouden zijn! Ik had haar aan het lachen kunnen maken en
haar brede glimlach kunnen fotograferen, maar ik koos ervoor om
haar op een natuurlijke manier te portretteren, door haar ogen
gezien.”
“Jare is geen professioneel model,” vertelde de fotografe aan
Yahoo Lifestyle. “Het enige wat ik wil, is dat iedereen kan zien
welk potentieel Jare heeft. Ik wil dat ze de foto’s bekijkt als ze
volwassen is en haar transformatie ziet.”
Het blijkt dat het fotogenieke talent in de familie zit. Jare’s
oudere zussen van 7 en 10 jaar, Jobi en Joba, werden ook door Mofe
gefotografeerd, en stuk voor stuk zijn ze even prachtig.
“Daarnaast is Jare intelligent en mooi. Ze poseert zeer
natuurlijk en wist beter wat ze moest doen dan ik. Ze is het
levende bewijs dat elk klein meisje droomt om op te groeien tot een
prachtige vrouw,” schreef Bamuyiwai bij haar Instagram-foto’s.
Alle kinderen hebben hun eigen unieke schoonheid, en het is
belangrijk om hen dat te vertellen. Met dat gezegd te hebben, lijkt
het erop dat Jare een schitterende toekomst tegemoet gaat in de
modellenwereld.
Het verhaal van de vijfjarige Jare Ijalana raakt mensen diep, en het is duidelijk te zien waarom. Haar ongekende schoonheid en natuurlijke uitstraling maken haar tot een opvallende verschijning. Hoewel schoonheid subjectief is en ieder kind op zijn of haar eigen manier mooi is, is het onmiskenbaar dat Jare een buitengewoon fotogeniek meisje is.
Fotograaf Mofe Bamuyiwai heeft met haar foto’s een unieke
overgang vastgelegd, die de onschuld van de kindertijd combineert
met de belofte van volwassenheid. Deze tijdloze beelden hebben
bewondering en verwondering opgeroepen bij mensen over de hele
wereld.
Het feit dat Jare geen professioneel model is, maakt haar
verhaal des te inspirerender. Haar puurheid en natuurlijke charme
stralen van de foto’s af, en het lijkt alsof ze voor de camera
geboren is.
Jare’s oudere zussen, Jobi en Joba, zijn ook door Bamuyiwai
gefotografeerd en delen dezelfde prachtige uitstraling als hun
jongere zus. De familie straalt niet alleen uiterlijke schoonheid
uit, maar ook intelligentie en zelfverzekerdheid.
Het verhaal van Jare Ijalana herinnert ons eraan dat schoonheid in vele vormen en maten komt. Elk kind verdient het om gekoesterd en gewaardeerd te worden voor wie ze zijn, ongeacht hun uiterlijk. Het is belangrijk om kinderen te stimuleren om zichzelf te zijn en hun eigen unieke kwaliteiten te ontwikkelen.
Jare’s toekomst lijkt stralend, en wie weet welke mogelijkheden
er voor haar in het verschiet liggen. Wat haar pad ook moge zijn,
één ding is zeker: ze heeft al vele harten veroverd met haar
schoonheid en charme.
Wat vind jij van Jare’s verhaal en haar foto’s? Laat het ons
weten in de reacties hieronder. Als je net zo onder de indruk bent
als wij, deel dan dit inspirerende verhaal met je vrienden en
familie.
Zou jij je kind laten modelleren? Laat het ons weten in de
reacties hieronder.
Als je Jare ook zo mooi vindt, deel dan dit artikel op
Facebook!
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.