Algemeen
69-jarige Nederlander denkt te trouwen met online liefje Kristina (17), maar raakt al zijn geld kwijt
Een 69-jarige man uit de Kempen droomde ervan liefde te vinden en ontmoette ‘Kristina’, een meisje dat hij online had leren kennen. Het 17-jarige meisje stemde in met een huwelijk, maar onder één voorwaarde: hij moest haar rekeningen betalen. Uiteindelijk verloor de man 1,7 miljoen euro, en een 47-jarige vrouw uit Utrecht speelde een cruciale rol in deze 0plichting en kreeg een gev*ngenisstraf van drie jaar.
Kristina’s Aanwezigheid
De man had lange tijd gezocht naar een levenspartner en werd lid
van de datingsite Badoo na een ontmoeting met een promotieteam in
het centrum van Kampen. Hij raakte snel in contact met
‘Kristina30’, die later bleek slechts 17 jaar te zijn. De man uit
Kampen gaf er echter niet om en ontmoette zelfs haar familie. Deze
familie stelde echter buitensporige eisen.
Ze vertelden de man dat hij met haar mocht trouwen, maar eerst
moest hij haar ‘vrijkopen’ van haar p00ier. Hij moest huizen huren,
een Mercedes kopen en Rolex-horloges aanschaffen voor de bruiloft.
Tijdens hun reizen door heel Europa vergezelde de familie hen
overal.
Betalingen
Het ging mis in Parijs. De 69-jarige man werd omsingeld door zeven
familieleden in een Louis Vuitton-winkel. Ze dreigden hem achter te
laten of hem iets aan te doen. Pas op dat moment realiseerde hij
zich dat hij werd opgelicht. Hij had al talloze keren grote
bedragen gepind en luxe kleding gekocht. Bij elke afspraak moest er
een familielid aanwezig zijn. Hij moest zelfs een huis en een
appartement in Kampen verkopen, en de opbrengst werd gebruikt om
goudstaven te kopen. Hij kreeg herhaaldelijk te horen: “Als je niet
betaalt, is je liefde niet echt.” Uiteindelijk verloor de man 1,7
miljoen euro, en het ergste moest nog komen.
Rechtzaak
Op 28 november stond de rechtszaak op het programma, waarbij zeven
mannen en vrouwen tussen de 21 en 47 jaar terechtstonden voor hun
rol in de 0plichting van de man. De meesten behoorden tot dezelfde
familie. Kristina bestaat wel, maar ze was de vriendin van de
jongste verd*chte uit Utrecht.
De man uit Kampen barstte in tranen uit in de rechtszaal. Hij
zocht alleen maar liefde en beweerde dat hij niets wist van de
wereld van online daten. “Ze gaf me meteen een knuffel op onze
eerste date. Op onze tweede date zei ze dat ze met me wilde
trouwen.” Hij kon zijn geluk niet op en zag eindelijk licht in zijn
leven. Helaas bleek hij slechts een lege portemonnee te zijn. “Ze
hebben me alles afgenomen waar mijn ouders hard voor hebben
gewerkt.” Hij leeft nu teruggetrokken en is bang dat ze hem opnieuw
zullen benaderen.
Ontkenning
De verd*chten, waarvan er twee onlangs werden ver00rdeeld tot acht
maanden gev*ngenisstraf voor het 0plichten van een dove en
slechtziende man, ontkenden alle beschuldigingen. Ze beweerden dat
de man uit Kampen loog en dat zij het ‘echte slacht0ffer’ waren. De
rechtbank bepaalde op 28 november dat de 47-jarige vrouw de
gev*ngenis in moest.
Helaas ging het verhaal van de eenzame man uit de Kempen nog
verder. Na de rechtszaak waarin de 47-jarige vrouw uit Utrecht werd
veroordeeld tot drie jaar gev*ngenisstraf, begon de man te
worstelen met de emotionele gevolgen van de 0plichting. Hij voelde
zich diep bedrogen en verlaten, en zijn vertrouwen in mensen was
ernstig beschadigd.
De eenzame man, die zijn zoektocht naar liefde begon met de
beste bedoelingen, was nu bang om nogmaals het slacht0ffer te
worden van oplichting. Hij had geen idee wie hij wel kon vertrouwen
en sloot zich steeds meer af van de buitenwereld. Hij voelde zich
beschaamd over wat hem was overkomen en schaamde zich om zijn
verhaal met anderen te delen.
De 69-jarige man raakte geïsoleerd en depressief. Hij had
jarenlang naar liefde verlangd en was nu dieper eenzaam dan ooit
tevoren. Hij rouwde niet alleen om het verlies van zijn financiële
stabiliteit, maar ook om het verlies van de hoop op een betere
toekomst.
Hij begon zijn dagen in eenzaamheid door te brengen, zonder de
vreugde of opwinding die hij ooit had gevoeld bij de gedachte aan
liefde en genegenheid. Zijn familie maakte zich ernstig zorgen over
zijn welzijn, maar hij wilde geen hulp accepteren. Hij voelde zich
te vernederd om anderen over zijn situatie te vertellen.
Na verloop van tijd begonnen de financiële gevolgen van de
0plichting hem te achtervolgen. Hij moest zijn levensstijl
drastisch aanpassen en had grote moeite om de eindjes aan elkaar te
knopen. Hij had spijt van zijn keuzes en voelde zich boos op
zichzelf dat hij zo gemakkelijk in de val was gelokt.
Zijn verhaal dient als een waarschuwing voor anderen die online
op zoek zijn naar liefde. Het is van cruciaal belang om voorzichtig
te zijn en niet te snel in verleidelijke aanbiedingen of beloften
te geloven. Het is gemakkelijk om het slacht0ffer te worden van
0plichting, zelfs als je op zoek bent naar oprechte
genegenheid.
De eenzame man uit de Kempen hoopt dat zijn verhaal anderen kan
helpen om voorzichtig te zijn en de rode vlaggen van oplichting te
herkennen. Hij heeft geleerd dat echte liefde niet kan worden
gekocht en dat oprechtheid en vertrouwen de basis vormen van elke
gezonde relatie.
Terwijl hij zijn leven probeert te herbouwen en langzaam weer
vertrouwen in anderen probeert te krijgen, hoopt hij dat zijn
verhaal anderen kan inspireren om waakzaam te blijven en zichzelf
te beschermen tegen 0plichting en bedrog, zodat niemand dezelfde
pijnlijke ervaring hoeft te doorstaan als hij.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.