Algemeen
5-jarig kind met terminale ziekte vervult laatste wens, gaat heen in kerstman’s armen
Een goede Kerstman heeft immers de
kracht om een glimlach op de gezichten van alle kleintjes te
toveren, ongeacht hun stemming. Het besef dat ze een vleugje magie
brengen in een wereld die dat zo nodig heeft, moet als troost voor
de ziel dienen. Toch hebben maar weinig Kerstmannen ooit te maken
gehad met zo’n moeilijke en tragische situatie als Eric
Schmitt-Matzen, een werktuigbouwkundig ingenieur en mede-eigenaar
van Packaging Seals & Engineering, die elk jaar de rol van de
Kerstman op zich neemt bij verschillende evenementen en optredens.
Volgens berichten in 2016 kreeg
Eric op een dag een dringend telefoontje van een ziekenhuis in
Tennessee, net nadat hij thuiskwam van zijn werk. Eric vertelde aan
de pers dat een verpleegster aan de andere kant van de lijn was,
die hem had gebeld omdat er een vijfjarig jongetje in het
ziekenhuis lag dat ongeneeslijk ziek was en zijn laatste wens was
om de Kerstman te ontmoeten. Eric haastte zich naar het
ziekenhuis, waar hij de moeder van de jongen ontmoette. Zij
overhandigde hem een cadeau dat haar zoon specifiek had gevraagd
voor Kerstmis: een Paw Patrol-beeldje. Eric nam het geschenk aan en
vroeg de familie om even buiten te wachten terwijl hij de kleine
jongen bezocht. Hij wilde niet huilen in het bijzijn van het kind
als zijn familie emotioneel werd. Volgens het verhaal van Eric ging
hij vervolgens naar de intensive care, zat aan het voeteneind van
het bed van de jongen en vroeg: “Wat hoor ik, dat je Kerstmis dit
jaar zult missen?” Na het openen van zijn cadeau
antwoordde de jongen: “Ze zeggen dat ik ga sterven. Hoe weet ik
wanneer ik aankom waar ik naartoe ga?” Naar verluidt vroeg Eric de
jongen om een bijzondere gunst te verlenen. “Als je naar die Hemelpoort gaat,
zeg dan gewoon dat je de nummer één elf van de Kerstman bent, en ik
weet zeker dat ze je binnenlaten,” zei hij. De kleine jongen ging
rechtop zitten in zijn bed en gaf Eric een innige knuffel. Eric
vertelde later aan de pers dat de vijfjarige vervolgens in zijn
armen stierf. “Hij lag in mijn armen toen ik hem
voelde vertrekken”, legde Eric uit. “Ik heb vier jaar gediend in
het leger bij de 75th Rangers, en ik heb mijn deel van ellende
gezien. Maar ik rende huilend langs de verpleegpost.”
Volgens bronnen leidde de
hartverscheurende ervaring van Eric tot twijfels over zijn
voortzetting als Kerstman. Maar nadat hij zichzelf ertoe had
aangezet een evenement bij te wonen de volgende dag, werd hij
herinnerd aan de redenen waarom hij de mantel van de Kerstman had
aangenomen: de liefde, het gelach en de vreugde van de kinderen die
hij ontmoet. Slechts enkele dagen nadat het verhaal van Eric in
december 2016 viraal was gegaan, kwamen er twijfels over de
gebeurtenissen. De Knoxville News Sentinel, de eerste die het
verhaal had gemeld, publiceerde een redactionele noot bovenaan het
artikel waarin stond dat ze niet in staat waren geweest om het
verhaal van Eric “onafhankelijk te verifiëren.” Eric reageerde door te verklaren dat hij
gekwetst was door de twijfels over de geloofwaardigheid van zijn
verhaal. “Ik heb het gevoel dat ik ben gebruikt en vervolgens aan
de wolven ben overgeleverd,” zei hij in een sms-bericht, volgens
TIME. “Ik heb vanaf het allereerste
begin benadrukt dat ik mijn woord zou houden en geen informatie zou
onthullen die de identiteit van de betrokkenen zou kunnen
onthullen.” Hij voegde eraan toe: “Nu word ik beschuldigd van
liegen. Ik probeerde gewoon een goede daad te doen en werd
overgehaald om het verhaal te vertellen van wat er met mij was
gebeurd… en nu word ik door de media belachelijk gemaakt omdat ik
bij mijn standpunt blijf.” Dit verhaal heeft ongetwijfeld
velen diep geraakt. Als je geraakt bent door het gebaar van Eric,
laat dan een reactie achter. Als je dit artikel
interessant vond, bekijk dan het onderstaande artikel voor
meer:
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.