Algemeen
Verpleegster bekent dat ze meer dan 5.000 baby’s heeft verwisseld bij de geboorte
Een uitspraak die mijn vader altijd deed, is dat ik nooit hoefde te twijfelen over mijn afkomst als de dochter van mijn ouders. Dit had niets te maken met fysieke gelijkenis, maar alles met het feit dat ik thuis geboren ben en dus zeker niet per 0ngeluk verwisseld kon zijn met een ander kind.
We gaan er normaal gesproken van uit dat verwisselingen bij de
geboorte zeldzaam zijn, maar recentelijk kwam er schokkend nieuws
naar buiten. Een verpleegster die werkzaam was op de kraamafdeling
van het University Teaching Hospital (UTH) in Zambia beweert
namelijk meer dan 5.000 baby’s te hebben verwisseld gedurende haar
carrière.
Elizabeth Mwewa, de betrokken verpleegster, heeft een terminale
kankerdiagnose gekregen en besloot haar zonden te belijden, zowel
aan God als aan de mensen die getroffen zijn, vooral degenen die in
UTH zijn bevallen tijdens haar dienstjaren. Ze geeft toe dat ze in
de 12 jaar dat ze op de kraamafdeling werkte bijna 5.000 baby’s
heeft verwisseld.
Wat nog schokkender is, is dat Mwewa toegeeft dat ze het leuk
vond om baby’s te verwisselen en daarom jarenlang doorging met deze
praktijk.
De waakzaamheid van mijn vader lijkt nu niet zo vreemd,
toch?
Hoewel ze nu inziet dat haar daden verkeerd waren, heeft ze
duizenden kinderen achtergelaten waarvan de ouders niet hun
biologische ouders zijn.
Mwewa merkt op: “Als je tussen 1983 en 1995 in UTH bent geboren,
is de kans groot dat je ouders misschien niet je biologische ouders
zijn. Kijk dus goed naar je broers en zussen. Als bijvoorbeeld
iedereen in je gezin een andere huidskleur heeft, ben jij
waarschijnlijk dat kind, en het spijt me echt heel erg.”
Hoewel het nog niet duidelijk is of haar beweringen waar zijn,
zou het verstandig zijn als degenen die in die periode in UTH zijn
geboren, overwegen om een DNA-test te laten uitvoeren. Mwewa
beweert zelfs dat de verwisseling van baby’s heeft geleid tot het
uit elkaar vallen van sommige huwelijken omdat het vaderschap van
kinderen in twijfel werd getrokken.
Mwewa wijst er ook op dat “ze ervoor heeft gezorgd dat veel
moeders baby’s borstvoeding gaven die niet van hen waren.” Het is
al moeilijk genoeg om te bedenken dat duizenden kinderen zijn
opgevoed door vreemden, maar het is ook hartverscheurend om te
denken dat sommige van deze baby’s mogelijk in de verkeerde handen
zijn terechtgekomen, allemaal vanwege de zieke grappen van een
verpleegster die speelde met de toekomst van gezinnen en
individuen.
“Ik weet dat ik gezondigd heb tegen God, en ik smeek Hem om
vergeving. Ik vraag ook de Zambianen om mij te vergeven voor de
slechte dingen die ik heb gedaan met onschuldige kinderen,” zegt
Mwewa. “Ik besef nu dat ik bezeten was door een demon om dit te
doen. Ik wil niet naar de hel gaan. Het spijt me heel erg dat ik
zoveel heb gezondigd. Alsjeblieft, vergeef me.”
Als Mwewa inderdaad de waarheid spreekt, dan is dit een
diepgewortelde zonde van ongekende omvang. God kan haar vergeven,
maar het is twijfelachtig of de families die ze heeft gekwetst haar
kunnen vergeven.
UPDATE: Er zijn vragen gerezen over de geloofwaardigheid van
Mwewa’s beweringen. Een factchecker van Snopes.com heeft opgemerkt
dat om tussen 1983 en 1995 5.000 baby’s te hebben verwisseld, Mwewa
gedurende ongeveer 13 jaar bijna dagelijks een baby zou moeten
hebben verwisseld. Desondanks, als haar verklaringen waar blijken
te zijn, blijft het een angstaanjagende gedachte.
Wat denkt u van Mwewa’s bekentenis? Had u ooit gedacht dat een
verpleegster baby’s zou kunnen verwisselen? Wat zou u doen als u
zou ontdekken dat u bij de geboorte bent verwisseld? Laat het ons
weten in de reacties!
Kijkers totaal verbijsterd door Bureau Utrecht: “Mijn hart slaat er gewoon van over”
De nieuwste afleveringen van Bureau Utrecht zorgen voor een stortvloed aan reacties op social media. Het programma, waarin Ewout Genemans meeloopt met p0litieagenten in de stad Utrecht, laat de rauwe werkelijkheid van het dagelijkse p0litiewerk zien. En die werkelijkheid komt hard binnen bij een groot deel van de kijkers. Waar eerdere seizoenen van de ‘Bureau’-reeks al indruk maakten, lijkt Utrecht tot nu toe de grootste storm aan emoties los te maken.
Het zijn vooral de fragmenten waarin ag*nten geconfronteerd worden met jongeren die zich misdragen, verbaal agressief reageren of totaal niet luisteren, die het gesprek van de avond bepalen. Kijkers zitten niet ontspannen op de bank — ze zitten met hun handen in het haar.
Heftige reacties: “Ontluisterend wat we zien”
Op X, voorheen Twitter, is de hashtag #BureauUtrecht volop trending. De berichten liegen er niet om. Veel mensen schrikken van het gedrag dat zij zien, vooral wanneer het gaat om jongeren die geen enkel respect lijken te tonen voor de p0litie.
Een kijker
schrijft:
“Het is werkelijk
ontluisterend om te zien hoe jongeren zich tegenwoordig misdragen
in confrontatie met de p0litie.”
Een ander reageert met
weemoed:
“Best naar om de fijne
stad waar ik ben opgegroeid, waar ik een geweldige jeugd heb gehad,
nu zo te zien afglijden.”
Nog iemand merkt
op:
“Respect voor de p0litie
is weg — totaal weg. Verschrikkelijk.”
Het zijn reacties die in tientallen varianten voorbij komen. Kijkers spreken van verbijstering, frustratie en soms zelfs van verdriet wanneer ze zien hoe hard de ag*nten moeten werken om situaties onder controle te krijgen. Vooral de confrontaties waarin jongeren op hoge toon praten, weglopen of grenzen opzoeken, maken veel indruk.
“Je bl0ed begint te koken” — kijkers voelen de spanning mee
Wie de timelines van social media doorscrollt, ziet niet alleen bezorgdheid, maar ook woede. Bij veel mensen raakt het p0litiewerk een gevoelige snaar. Het is alsof kijkers in hun eigen buurt meekijken, alsof de beelden niet uit een tv-programma komen, maar uit hun eigen dagelijkse omgeving.
Eén kijker
schrijft:
“Mijn bloed begint te
koken bij het zien van Bureau Utrecht.”
Een ander gaat nog een stap
verder:
“Zit Bureau Utrecht te
kijken, en dit is toch wel het afvoerputje van Nederland
hè.”
En weer iemand anders
concludeert:
“Als je Bureau Utrecht
kijkt, dan zie je dat ons land echt achteruit is
gegaan.”
Het zijn stevige uitspraken, maar ze laten precies zien wat het programma teweegbrengt: emoties, discussies en een gevoel van urgentie. Bureau Utrecht laat situaties zien die voor veel mensen ver weg lijken, maar tegelijkertijd akelig dichtbij aanvoelen.
Waarom Bureau Utrecht zó veel losmaakt
De kracht van de ‘Bureau’-reeks is altijd geweest dat kijkers een onverwacht eerlijk kijkje krijgen in het werk van de p0litie. Niet de opgeschoonde versie die we in andere programma’s zien, maar de momenten waarop ag*nten met adrenaline in hun lichaam een beslissing moeten nemen — vaak in seconden.
In Utrecht lijkt die realiteit intenser dan ooit:
-
Jongeren die ag*nten uitsch*lden
-
Mensen die zonder reden wegrennen
-
Bedreigende situaties in woonwijken
-
Noodmeldingen midden in de nacht
-
Emotionele confrontaties tijdens huisbezoeken
Kijkers zitten bovenop het werk dat normaal gesproken buiten het zicht gebeurt. Daardoor groeit het gevoel dat dit geen tv is — dit is Nederland.
Ewout Genemans, die alle afleveringen presenteert én meeloopt met de p0litie, staat middenin die situaties. Zijn rustige toon en duidelijke uitleg bieden houvast aan kijkers, maar zelfs hij kan de intensiteit van sommige momenten niet verzachten. Het programma laat de spanning zien, maar ook de menselijkheid van zowel de ag*nten als de personen die zij tegenkomen.
De pijn van ag*nten: “Wat zij moeten incasseren…”
Veel mensen hebben extra bewondering gekregen voor p0litieag*nten sinds ze Bureau Utrecht kijken. Wat ag*nten moeten incasseren — verbaal, fysiek en emotioneel — wordt door de camera’s pijnlijk duidelijk.
Kijkers
reageren:
“Ze blijven zó rustig. Ik
zou het niet kunnen.”
“Ongelooflijk wat deze
ag*nten elke dag meemaken.”
Het is dan ook niet vreemd dat het programma niet alleen een gesprek ontketent over jeugdgedrag, maar ook over waardering en ondersteuning voor ag*nten. Het p0litiewerk blijkt in de praktijk veel zwaarder dan velen dachten.
Een diepere discussie: wat zegt dit over Nederland?
De reacties gaan verder dan verbazing of woede. Op X ontstaat langzaam een bredere discussie: wat zegt Bureau Utrecht eigenlijk over de samenleving in 2025?
Voor sommigen bevestigt het programma een al langer heersend gevoel dat normen en waarden vervagen. Anderen zien het als symptoom van grotere problemen:
-
toenemende druk op gezinnen
-
sociale media die respectloos gedrag normaliseren
-
stijgende mentale problemen onder jongeren
-
een complexer wordende maatschappij voor hulpdiensten
Bureau Utrecht wordt zo een spiegel die kijkers dwingt om na te denken over waar Nederland naartoe beweegt — en hoe we daarmee moeten omgaan.
Wat is Bureau Utrecht eigenlijk?
Voor wie het programma nog
niet kent:
Bureau Utrecht is de
zevende editie van de succesvolle Bureau-reeks die begon in 2019
met Bureau Burgwallen in
Amsterdam. Sindsdien volgden onder meer edities in Rotterdam,
Eindhoven, Arnhem en Hilversum.
Het concept blijft
hetzelfde:
Ewout Genemans loopt ongeveer zes maanden mee met p0litieteams en
toont de dagelijkse realiteit van hun werk. Van meldingen en
aanhoudingen tot huisbezoeken en emotionele gesprekken — alles komt
voorbij.
Het doel van het programma is helder: de kijker een realistisch beeld geven van p0litiewerk in een grote Nederlandse stad. En met Utrecht lijkt dat effect sterker dan ooit.
Waarom kijkt heel Nederland hiernaar?
Het succes van Bureau Utrecht is te verklaren door een combinatie van factoren:
1. Herkenbaarheid
Veel kijkers wonen in eenzelfde soort wijk of stad en herkennen situaties direct.
2. Menselijkheid
De ag*nten worden niet neergezet als actiehelden, maar als gewone mensen die hun best doen.
3. Sfeer en spanning
De opnames zijn rauw en eerlijk. Een melding kan elk moment omslaan.
4. Discussies die ertoe doen
Het programma raakt aan actuele thema’s: veiligheid, jeugd, respect, druk op hulpdiensten, leefbaarheid.
Het gesprek gaat nog lang niet liggen
Bureau Utrecht blijkt niet zomaar een realityserie, maar een programma dat de kijkers raakt waar het pijn doet. Niet omdat het sensationeel is, maar omdat het een spiegel voorhoudt: dit is de samenleving waarin we leven.
Of je nu kijkt met verbazing, boosheid of bewondering voor de ag*nten — één ding is zeker: Bureau Utrecht laat niemand koud. En met elke nieuwe aflevering groeit het gesprek alleen maar verder.