Algemeen
Verpleegster bekent dat ze meer dan 5.000 baby’s heeft verwisseld bij de geboorte
Een uitspraak die mijn vader altijd deed, is dat ik nooit hoefde te twijfelen over mijn afkomst als de dochter van mijn ouders. Dit had niets te maken met fysieke gelijkenis, maar alles met het feit dat ik thuis geboren ben en dus zeker niet per 0ngeluk verwisseld kon zijn met een ander kind.
We gaan er normaal gesproken van uit dat verwisselingen bij de
geboorte zeldzaam zijn, maar recentelijk kwam er schokkend nieuws
naar buiten. Een verpleegster die werkzaam was op de kraamafdeling
van het University Teaching Hospital (UTH) in Zambia beweert
namelijk meer dan 5.000 baby’s te hebben verwisseld gedurende haar
carrière.
Elizabeth Mwewa, de betrokken verpleegster, heeft een terminale
kankerdiagnose gekregen en besloot haar zonden te belijden, zowel
aan God als aan de mensen die getroffen zijn, vooral degenen die in
UTH zijn bevallen tijdens haar dienstjaren. Ze geeft toe dat ze in
de 12 jaar dat ze op de kraamafdeling werkte bijna 5.000 baby’s
heeft verwisseld.
Wat nog schokkender is, is dat Mwewa toegeeft dat ze het leuk
vond om baby’s te verwisselen en daarom jarenlang doorging met deze
praktijk.
De waakzaamheid van mijn vader lijkt nu niet zo vreemd,
toch?
Hoewel ze nu inziet dat haar daden verkeerd waren, heeft ze
duizenden kinderen achtergelaten waarvan de ouders niet hun
biologische ouders zijn.
Mwewa merkt op: “Als je tussen 1983 en 1995 in UTH bent geboren,
is de kans groot dat je ouders misschien niet je biologische ouders
zijn. Kijk dus goed naar je broers en zussen. Als bijvoorbeeld
iedereen in je gezin een andere huidskleur heeft, ben jij
waarschijnlijk dat kind, en het spijt me echt heel erg.”
Hoewel het nog niet duidelijk is of haar beweringen waar zijn,
zou het verstandig zijn als degenen die in die periode in UTH zijn
geboren, overwegen om een DNA-test te laten uitvoeren. Mwewa
beweert zelfs dat de verwisseling van baby’s heeft geleid tot het
uit elkaar vallen van sommige huwelijken omdat het vaderschap van
kinderen in twijfel werd getrokken.
Mwewa wijst er ook op dat “ze ervoor heeft gezorgd dat veel
moeders baby’s borstvoeding gaven die niet van hen waren.” Het is
al moeilijk genoeg om te bedenken dat duizenden kinderen zijn
opgevoed door vreemden, maar het is ook hartverscheurend om te
denken dat sommige van deze baby’s mogelijk in de verkeerde handen
zijn terechtgekomen, allemaal vanwege de zieke grappen van een
verpleegster die speelde met de toekomst van gezinnen en
individuen.
“Ik weet dat ik gezondigd heb tegen God, en ik smeek Hem om
vergeving. Ik vraag ook de Zambianen om mij te vergeven voor de
slechte dingen die ik heb gedaan met onschuldige kinderen,” zegt
Mwewa. “Ik besef nu dat ik bezeten was door een demon om dit te
doen. Ik wil niet naar de hel gaan. Het spijt me heel erg dat ik
zoveel heb gezondigd. Alsjeblieft, vergeef me.”
Als Mwewa inderdaad de waarheid spreekt, dan is dit een
diepgewortelde zonde van ongekende omvang. God kan haar vergeven,
maar het is twijfelachtig of de families die ze heeft gekwetst haar
kunnen vergeven.
UPDATE: Er zijn vragen gerezen over de geloofwaardigheid van
Mwewa’s beweringen. Een factchecker van Snopes.com heeft opgemerkt
dat om tussen 1983 en 1995 5.000 baby’s te hebben verwisseld, Mwewa
gedurende ongeveer 13 jaar bijna dagelijks een baby zou moeten
hebben verwisseld. Desondanks, als haar verklaringen waar blijken
te zijn, blijft het een angstaanjagende gedachte.
Wat denkt u van Mwewa’s bekentenis? Had u ooit gedacht dat een
verpleegster baby’s zou kunnen verwisselen? Wat zou u doen als u
zou ontdekken dat u bij de geboorte bent verwisseld? Laat het ons
weten in de reacties!
Krijgen ag*nten in Bureau Utrecht betaald voor hun deelname? Peter en Eduard geven eindelijk duidelijkheid
Het televisieprogramma Bureau Utrecht, waarin programmamaker Ewout Genemans een jaar lang meeliep met p0litieagenten in de Domstad, is inmiddels uitgegroeid tot een van de grootste kijkcijferhits van het moment. Het programma geeft een unieke inkijk in het dagelijkse werk van agenten en laat zien wat er gebeurt achter de schermen van een p0litieteam dat voortdurend schakelt tussen meldingen, emoties, veiligheid en menselijkheid.
Met inmiddels zeven seizoenen binnen de bredere Bureau-reeks — waarvan Bureau Burgwallen, Bureau Arnhem en Bureau Rotterdam eerdere successen waren — heeft Bureau Utrecht opnieuw een groot publiek weten te boeien. Veel kijkers raken geïnteresseerd in de agenten achter het uniform en stellen vragen over hun dagelijkse werk, hun motivatie en hun ervaringen met de camera’s.
Een van de meest gestelde vragen gaat over de deelname zelf: krijgen de agenten betaald voor hun rol op televisie? Het antwoord zorgt voor veel verbazing, en dat geven Peter en Eduard — twee van de populairste agenten uit de reeks — helder in een recent interview.
Een kijkje achter de schermen dat miljoenen mensen raakt
In het zevende seizoen van de serie volgen we een divers team van agenten: Rebecca, Ellen, Lennart, Kiki, Kirsten, Naomi, Yannick, Frank, Maikel, en natuurlijk het duo Peter en Eduard. Iedere aflevering laat zien wat er op straat gebeurt, maar ook wat je normaal niet ziet: de emoties, de hectiek, het geduld, de humor en de saamhorigheid in het team.
Het succes van Bureau Utrecht komt niet alleen door de spannende meldingen die worden afgehandeld, maar vooral door de menselijkheid van de agenten. Kijkers leren hen beter kennen en ontdekken dat achter iedere agent ook gewone mensen schuilgaan die hun werk met passie doen, maar soms ook worstelen met lastige situaties.
Dat maakt de vraag over financiële compensatie des te relevanter: met zoveel kijkers, zoveel impact en zoveel betrokkenheid zou je verwachten dat de agenten extra beloond worden voor hun deelname. De werkelijkheid blijkt echter heel anders.
Krijgen de agenten betaald voor Bureau Utrecht?
In een gesprek met Veronica Superguide worden Peter en Eduard — twee publiekslievelingen — gevraagd of zij een vergoeding ontvangen voor hun deelname aan het televisieprogramma.
Hun antwoord is verrassend simpel én eerlijk:
“Nee hoor, was het maar waar!”
Er wordt dus géén extra vergoeding uitgekeerd aan de agenten die meedoen. Voor velen komt dat onverwacht, omdat de mediawereld bekendstaat om flinke vergoedingen voor mensen die op televisie verschijnen. Denk aan realityprogramma’s, talentenshows of documentaires: deelnemers ontvangen daar vaak wel een financiële compensatie.
In Bureau Utrecht is dat anders. De agenten doen mee als onderdeel van hun werk, en de opnames vinden plaats tijdens hun reguliere diensten. De extra uren, intensiteit of publieke aandacht leveren dus geen extra financiële beloning op.
Waarom doen de agenten dan wél mee?
De logische vervolgvraag is: waarom zou je op nationale televisie verschijnen als je er niet extra voor betaald krijgt?
Daar hebben Peter en Eduard beiden een duidelijk, maar verschillend antwoord op.
Eduard: bijdragen aan begrip voor het p0litiewerk
Eduard vertelt dat zijn motivatie vooral ligt in het creëren van begrip voor het vak. Hij wil graag laten zien wat agenten dagelijks meemaken en hoeveel druk er soms op hen ligt.
Hij zegt:
“Ik wil mensen laten zien wat wij als p0litie allemaal over ons heen krijgen. Dat verhaal wilde ik graag voortzetten.”
Voor hem draait deelname dus om transparantie en maatschappelijke impact. Door de camera’s een jaar lang mee te nemen, hoopt hij dat kijkers meer inzicht krijgen in hoe breed en uitdagend het p0litiewerk werkelijk is — van kleine buurtconflicten tot emotioneel zware meldingen.
Peter: twijfels, een duwtje in de rug en onverwacht succes
Peter had juist een heel andere start. Hij bekent dat hij lange tijd twijfelde of hij zich moest opgeven. De deadline kwam steeds dichterbij en zelfs een kwartier voor het verstrijken van die tijd had hij zijn inschrijving nog niet verstuurd.
Volgens Peter was het uiteindelijk een collega die de knoop doorhakte:
“We moesten ons voor een bepaalde datum opgeven en een kwartiertje voor de deadline had ik dat nog niet gedaan.”
Het blijkt een beslissing te zijn geweest die zijn leven op onverwachte manieren veranderde. Peter groeide in razend tempo uit tot een van de meest geliefde agenten van de serie. Op sociale media ontvangen hij en Eduard talloze positieve berichten, waardoor ze een vaste schare fans hebben opgebouwd.
Peter is dankbaar voor die steun, maar blijft tegelijkertijd nuchter:
“Je weet van tevoren dat het kan gebeuren, dus het hoort er een beetje bij. Maar wat het echt met je doet als persoon, dat weet je pas achteraf.”
Hij benadrukt dat hij niet bekend wil staan als een televisiepersoonlijkheid:
“Ik wil bekendstaan om het werk dat ik laat zien. Ik ben gewoon Peter, niet de nieuwe Daan.”
Met de verwijzing naar ‘de nieuwe Daan’ doelt hij op Daan — een collega-agent uit eerdere Bureau-reeksen — die eveneens enorm populair werd door zijn televisieoptredens.
Publieke waardering als grootste beloning
Hoewel de agenten geen extra vergoeding ontvangen, blijkt dat waardering van kijkers een belangrijke rol speelt in hun motivatie. Veel kijkers sturen berichten via Instagram, laten complimenten achter onder filmpjes, of spreken hen aan op straat.
Kijkers waarderen vooral:
-
de geduldige toon die de agenten aannemen,
-
hun humor tijdens stressvolle situaties,
-
de menselijke manier waarop ze met burgers omgaan,
-
en hun uitleg over waarom bepaalde keuzes worden gemaakt.
Door het programma ontstaat er meer begrip voor het p0litiewerk. Burgers zien niet alleen de incidenten zelf, maar ook de gesprekken, overwegingen, emoties en dilemma’s die voorafgaan aan beslissingen.
Voor Peter en Eduard voelt dat als een vorm van erkenning die verder gaat dan een financiële vergoeding. Het laat zien dat hun werk ertoe doet en dat het publiek hen ziet als mensen die zich met hart en ziel inzetten voor de veiligheid van anderen.
Waarom Bureau Utrecht zo goed werkt voor televisie
Dat Bureau Utrecht zo’n enorme hit is, heeft meerdere redenen. De serie combineert:
-
actie met rustige observaties,
-
spanning met humor,
-
emotie met professionaliteit,
-
en kwetsbare momenten met krachtige interventies.
Ewout Genemans weet het p0litiewerk toegankelijk te maken zonder sensatiezucht, waardoor de serie bijzonder geschikt is voor een breed publiek. Van jongeren die nieuwsgierig zijn naar de praktijk van het blauwe uniform tot volwassenen die willen begrijpen wat er speelt in hun eigen wijk: de serie toont het allemaal.
Daarnaast zijn de agenten herkenbare figuren geworden. Niet als sterren, maar als gewone mensen die toevallig een bijzondere baan hebben.
De impact van bekendheid op het dagelijks leven van een agent
Hoewel Peter en Eduard hun bekendheid omarmen, blijft de realiteit dat ze ook gewoon op straat moeten werken. Dat betekent dat ze soms worden herkend tijdens een dienst, aangesproken door bewoners of gecomplimenteerd door voorbijgangers.
Peter zegt hierover dat bekendheid “een beetje bij het programma hoort”, maar dat hij graag wil dat mensen hem vooral zien als p0litieman, niet als televisiegezicht.
Zijn nuchtere houding en oprechte manier van communiceren maken hem geliefd. Dat is misschien wel de grootste reden waarom kijkers zo graag naar hem en zijn collega’s kijken.
Conclusie: geen extra geld, wel een groot publiek dat meeleeft
Agenten die deelnemen aan Bureau Utrecht krijgen geen vergoeding voor hun rol op televisie. Toch kiezen zij ervoor om mee te doen om een reden die misschien nog waardevoller is: om het echte p0litiewerk zichtbaar te maken, begrip te creëren en te laten zien hoe veelzijdig en menselijk hun vak is.
Peter en Eduard veroverden de harten van kijkers door hun eerlijkheid, humor en professionaliteit. Dat zij dit zonder extra betaling doen, versterkt wellicht nog meer hoe authentiek hun inzet is.
En precies dat maakt Bureau Utrecht tot een van de meest geliefde en besproken tv-programma’s van dit moment.