Algemeen
Tirza (60) wordt niet geaccepteerd door de kinderen van haar vriend: ”Alles lijkt te falen”
In de rubriek ‘Lekker Samengesteld’ van LINDA delen vrouwen hun ervaringen over het leven in een samengesteld gezin. Deze keer is het verhaal van Tirza, een 60-jarige vrouw, aan de beurt.
Maar laten we eerst eens bekijken wat precies een samengesteld
gezin inhoudt. Dit doet zich voor wanneer twee partners hun
gezinnen samenvoegen. Helaas verloopt dit niet altijd soepel.
Tirza heeft nu al vier jaar een relatie met haar vriend. Ze
vertelt: “Zijn kinderen accepteren me nog steeds niet.
Hij heeft een zoon en ook een dochter, net als ik. Zijn zoon is
25 en heeft zelfs al een kind.
Ik had gehoopt dat er iets zou veranderen, maar helaas is dat
niet gebeurd, en ik kan er niets aan veranderen.”
Vriend
Tirza vervolgt: “Slechts drie maanden na mijn scheiding van mijn
ex-man begon ik al met mijn nieuwe vriend.
Zijn kinderen waren boos, omdat hun vader op dat moment nog een
relatie had met hun moeder.”
“Maar die relatie liep heel slecht, anders was hij niet bij mij
geweest. Het was voor mij onbegrijpelijk dat zijn kinderen dat niet
inzagen.”
“Je hoopt dan dat ze blij zijn voor hun ouders als die hun geluk
vinden bij iemand anders. Maar daar kwam en komt niets van.”
“We woonden in dezelfde buurt, dus ik kende de familie al en zij
kenden mij. Mijn vriend en ik kwamen elkaar vaak tegen, en ja, de
vonk sprong over. Dat konden we niet tegenhouden.”
Niet welkom
“Inmiddels zijn we vier jaar samen. In het begin stormden de
kinderen hun kamers in als ik op bezoek kwam.
Ik zag dat als een teken dat ik niet welkom was, en we hebben
daar een paar maanden rekening mee gehouden. Ik kwam alleen langs
als de kinderen er niet waren.”
“Na zeven of acht maanden konden we niet langer vermijden dat ik
zijn kinderen zou ontmoeten. Ze weigerden met me te praten en deden
alsof ik er niet was.”
“Mijn vriend heeft wel met hen gesproken. Hij heeft uitgelegd
dat we erg gelukkig samen zijn en stelde voor om samen een kopje
koffie te drinken.”
Verjaardagen
“Zijn dochter stond daar wel voor open, maar zijn zoon niet. Hij
weigert me te zien. Mijn vriend en ik wonen samen, maar tijdens
verjaardagen word ik geacht buiten te wachten.”
“Ik sta dan in de tuin te wachten tot de zoon weer naar huis
gaat. Soms duurt dat drie tot vier uur. Met Kerstmis ben ik ook
niet welkom. Mijn vriend kiest dan voor zijn kinderen.”
“Ik zou graag zien dat dit verandert, maar ik weet niet hoe ik
dat kan bereiken. Mijn vriend vindt het ook niet leuk, maar zegt
dat hij er niets aan kan doen.”
