Algemeen
Tirza (60) wordt niet geaccepteerd door de kinderen van haar vriend: ”Alles lijkt te falen”
In de rubriek ‘Lekker Samengesteld’ van LINDA delen vrouwen hun ervaringen over het leven in een samengesteld gezin. Deze keer is het verhaal van Tirza, een 60-jarige vrouw, aan de beurt.
Maar laten we eerst eens bekijken wat precies een samengesteld
gezin inhoudt. Dit doet zich voor wanneer twee partners hun
gezinnen samenvoegen. Helaas verloopt dit niet altijd soepel.
Tirza heeft nu al vier jaar een relatie met haar vriend. Ze
vertelt: “Zijn kinderen accepteren me nog steeds niet.
Hij heeft een zoon en ook een dochter, net als ik. Zijn zoon is
25 en heeft zelfs al een kind.
Ik had gehoopt dat er iets zou veranderen, maar helaas is dat
niet gebeurd, en ik kan er niets aan veranderen.”
Vriend
Tirza vervolgt: “Slechts drie maanden na mijn scheiding van mijn
ex-man begon ik al met mijn nieuwe vriend.
Zijn kinderen waren boos, omdat hun vader op dat moment nog een
relatie had met hun moeder.”
“Maar die relatie liep heel slecht, anders was hij niet bij mij
geweest. Het was voor mij onbegrijpelijk dat zijn kinderen dat niet
inzagen.”
“Je hoopt dan dat ze blij zijn voor hun ouders als die hun geluk
vinden bij iemand anders. Maar daar kwam en komt niets van.”
“We woonden in dezelfde buurt, dus ik kende de familie al en zij
kenden mij. Mijn vriend en ik kwamen elkaar vaak tegen, en ja, de
vonk sprong over. Dat konden we niet tegenhouden.”
Niet welkom
“Inmiddels zijn we vier jaar samen. In het begin stormden de
kinderen hun kamers in als ik op bezoek kwam.
Ik zag dat als een teken dat ik niet welkom was, en we hebben
daar een paar maanden rekening mee gehouden. Ik kwam alleen langs
als de kinderen er niet waren.”
“Na zeven of acht maanden konden we niet langer vermijden dat ik
zijn kinderen zou ontmoeten. Ze weigerden met me te praten en deden
alsof ik er niet was.”
“Mijn vriend heeft wel met hen gesproken. Hij heeft uitgelegd
dat we erg gelukkig samen zijn en stelde voor om samen een kopje
koffie te drinken.”
Verjaardagen
“Zijn dochter stond daar wel voor open, maar zijn zoon niet. Hij
weigert me te zien. Mijn vriend en ik wonen samen, maar tijdens
verjaardagen word ik geacht buiten te wachten.”
“Ik sta dan in de tuin te wachten tot de zoon weer naar huis
gaat. Soms duurt dat drie tot vier uur. Met Kerstmis ben ik ook
niet welkom. Mijn vriend kiest dan voor zijn kinderen.”
“Ik zou graag zien dat dit verandert, maar ik weet niet hoe ik
dat kan bereiken. Mijn vriend vindt het ook niet leuk, maar zegt
dat hij er niets aan kan doen.”
Hevige politieke en publieke reacties op nieuwe Kamervoorzitter: keuze leidt tot felle discussie
De verkiezing van een nieuwe Kamervoorzitter, normaal gesproken een procedurele stap in het parlementaire proces, groeide dit keer uit tot een moment dat Den Haag en de rest van het land in beroering bracht. Na drie stemrondes werd Thom van Campen gekozen als nieuwe voorzitter, terwijl Martin Bosma – die in de eerste twee rondes duidelijk de meeste stemmen kreeg – uiteindelijk aan de kant werd geschoven.
Wat volgde was een golf van reacties. In de Kamer, op sociale media en in talkshows werd druk gediscussieerd over de vraag of deze uitkomst het gevolg was van een eerlijke afweging van kwaliteiten, of van politieke strategie die de geloofwaardigheid van het proces onder druk zette.
Een stemronde die meer vragen opriep dan antwoorden gaf
Het contrast tussen de eerste twee rondes en de uiteindelijke uitslag viel veel mensen meteen op. Bosma stond aanvankelijk ruim bovenaan, maar bleek in de beslissende ronde niet langer de voorkeurskandidaat.
Volgens critici leek het erop dat de procedure minder draaide om het kiezen van de meest ervaren of meest natuurlijke voorzitter, maar vooral om het voorkomen van een ongewenste uitkomst. Voorstanders van Bosma benadrukten dat hij de afgelopen jaren herhaaldelijk had laten zien dat hij Kamerdebatten ordelijk en rustig kon leiden. Zelfs politieke tegenstanders roemden zijn kalme stijl en heldere manier van voorzitten.
Toch kreeg hij niet het vertrouwen van een meerderheid. Dat maakte deze voorzittersverkiezing tot een bron van debat: gaat het in zo’n functie om vakmanschap, of om politieke comfortzones?
Online ontstond direct een storm van verontwaardiging
Binnen enkele minuten nadat de uitslag bekend werd gemaakt, barstte op sociale media een golf van woede en ongeloof los. Oud-Kamerlid Harm Beertema merkte op dat de derde ronde eerder leek op een blokkade dan op een zorgvuldige beoordeling. Zijn analyse werd duizenden keren gedeeld en onderschreven.
Veel berichten klonken in dezelfde lijn: hoe kan iemand die twee rondes bovenaan staat in de slotfase toch worden weggestemd, zonder duidelijke inhoudelijke reden?
Onder de reacties zat een voelbare frustratie over het idee dat gevestigde partijen elkaar vasthouden om een bepaalde politieke richting te voorkomen. Volgens veel commentatoren aangaf dit moment een bredere zorg: dat het parlement niet altijd aansluit bij de wens van een groot deel van de kiezers.
Ook Elbertus van Lagen uitte zorgen over het groeiende wantrouwen in de politiek. Zijn uitspraak dat het vertrouwen nóg verder zou kunnen dalen, raakte een gevoelige snaar bij veel burgers.
Journalisten zien een patroon in deze gang van zaken
De discussie bleef niet beperkt tot sociale media. Verschillende journalisten reageerden kritisch op de stemprocedure. Bart Nijman omschreef de situatie als een ‘politiek onderonsje’, een verwijzing naar het idee dat partijen soms vooral bezig zijn elkaar intern te beschermen in plaats van de beste kandidaat naar voren te schuiven.
Zijn woorden kregen veel bijval. Voor een grote groep kijkers voelde de verkiezing inderdaad als een proces waarin de uitkomst al min of meer was bepaald voordat de rondes begonnen. Niet door open debat of door inhoudelijke afweging, maar door afspraken achter de schermen.
Daardoor ervoer een deel van het publiek de uitkomst als een gemiste kans voor transparantie en professionaliteit.
Een gevoel van buitensluiting bij veel kiezers
Voor veel mensen ging de discussie niet alleen over de functie van de nieuwe Kamervoorzitter. Het voelde ook als een symbolische gebeurtenis waarin zichtbaar werd hoe grote groepen kiezers zich niet vertegenwoordigd voelen.
Na de verkiezingen, waarin de rechtse partijen een grote overwinning behaalden, leek dit moment dat gevoel verder te versterken. De boodschap die sommige burgers eruit haalden: zelfs wanneer een kandidaat op basis van stemmen en ervaring een logische keuze lijkt, kunnen politieke afspraken alsnog bepalen dat hij niet wordt gekozen.
In gesprekken rond het Binnenhof viel te horen dat de keuze mogelijk voortkomt uit een reflex die al jarenlang te zien is: het proberen te behouden van vertrouwde verhoudingen binnen het politieke midden. Het resultaat is dat veel burgers de indruk krijgen dat hun stem minder invloed heeft dan ze hopen.
Een gemiste kans om vertrouwen te herstellen
De derde stemronde werd door veel politieke analisten gezien als een belangrijk moment om te laten zien dat kwaliteit boven partijgrenzen kan worden gesteld. Dat gebeurde niet, en juist daardoor werd een kans gemist om vertrouwen bij het publiek te versterken.
Doordat de keuze uiteindelijk vooral werd gezien als een strategisch besluit, is de kloof tussen politiek en burger opnieuw zichtbaar geworden. Mensen die de stemmingen live volgden, zagen hoe een kandidaat met veel ervaring en brede erkenning toch aan de kant werd gezet.
Voor burgers die al langer twijfelen aan de manier waarop de politiek functioneert, gaf dit moment nieuwe aanleiding om zich af te vragen of het parlement werkelijk handelt op basis van transparantie en inhoud.
Het debat over vertrouwen in de politiek laait verder op
De intense reacties van burgers, journalisten en oud-politici laten zien dat de behoefte aan een opener en eerlijker politiek proces groot is. De voorzittersverkiezing werd daardoor meer dan een procedurele stap: het werd een moment waarin het grotere vraagstuk van vertrouwen opnieuw centraal kwam te staan.
Veel mensen hopen dat dit geen gesprek is dat snel wegzakt. Het is juist een kans om te bespreken hoe democratische processen beter kunnen worden bewaakt en hoe de afstand tussen burgers en politiek kan worden verkleind.
Het zou waardevol zijn als er ruimte komt voor een breed gesprek over representatie, transparantie en de rol van politieke strategie bij belangrijke beslissingen.
Praat mee over deze politieke ontwikkeling
Hoe kijk jij naar deze gang
van zaken?
Vond je de keuze logisch, of zie je het – net als veel anderen –
als een gemiste kans voor geloofwaardig leiderschap?
Deel jouw mening op onze Facebookpagina en praat mee over een onderwerp dat veel Nederlanders bezighoudt.