Geert Wilders, de leider van de PVV in Nederland, heeft een opvallend openhartig interview gegeven aan Story, waarin hij sprak over zijn privéleven, de steun van zijn vrouw Krisztina, hun tijd in de gevangenis, het beperkte contact met zijn broer, verbroken vriendschappen en zijn toekomstperspectief.

Het was geen vanzelfsprekendheid om Geert Wilders te ontmoeten in zijn kantoor in de Tweede Kamer in Den Haag.

Na strenge beveiligingscontroles moesten persoonlijke bezittingen, zoals jassen, tassen, laptops en mobiele telefoons, worden achtergelaten in een kluis voordat Story met speciale pasjes werd geleid door verschillende beveiligingsdeuren naar zijn kantoor.

Eenmaal in zijn kantoor kon Geert Wilders zonder belemmering en uitgebreid praten met Story.

Hij vertelde over zijn leven in zwaarbeveiligde omstandigheden en hoe hij en zijn vrouw Krisztina daarmee omgaan.

Hij benadrukte de steun die hij van haar ontvangt.

Op de vraag hoe ze samen ontspannen, antwoordde Geert: “We koken samen op zaterdag, nadat ik mijn telefoon aan het eind van de middag heb uitgezet.

Ik ben geen goede kok, dat is mijn vrouw, maar ik help haar.

Ik snijd de uien, reik de pannen aan, roer af en toe in de pan.

Daarna dek ik de tafel en genieten we van een maaltijd. We drinken een glas wijn en ontspannen volledig.

Het is heerlijk! We proberen dat echt elke zaterdag te doen, maar het lukt niet altijd.”

Hij vertelde ook dat ze graag in het bos wandelen of langs het strand lopen om te ontspannen.

Hij benadrukte dat hij onherkenbaar probeert te zijn tijdens die wandelingen, met een pet of muts, een zonnebril en casual kleding, terwijl beveiligers altijd in de buurt zijn.

Op de vraag of hij ooit weer normaal van een wandeling kan genieten, antwoordde hij: “Dat weet ik niet…

De mensen die het op mij gemunt hebben, hebben geduld. Dus hoe de rest van mijn leven eruitziet, valt niet te voorspellen.”

Geert Wilders en zijn vrouw wonen in een safehouse op een niet nader genoemde locatie.

Hij onthulde dat ze in het verleden op verschillende vreemde plaatsen hebben gewoond vanwege de veiligheidssituatie.

Over zijn toekomstbeeld zei hij: “Ik hoop niet dat ik over twintig jaar nog aan het werk ben.

Dan ben ik tachtig… Ik zou het niet weten. Dat is het gevolg van mijn situatie, ik kan niet vooruitkijken.

Mijn leven kan elke dag afgelopen zijn – ik ben om die reden geen planner.

Ik ben blij als ik over vijf jaar nog leef en gezond en gelukkig ben. Datzelfde geldt voor mijn naasten.”