Algemeen
Ondanks het feit dat ze niet ziek is, heeft Elien (24) plannen om binnenkort uit het leven te stappen
Elien Vervaet, een 24-jarige vrouw uit Lokeren, België, heeft aangekondigd dat ze binnenkort uit het leven stapt. Ze heeft groen licht gekregen om naar het hiernamaals te gaan. Maar wat drijft haar tot deze beslissing?
In een interview met Het Nieuwsblad vertelt Elien dat ze al een
datum heeft gepland. Eén datum is bedoeld om een einde aan haar
leven te maken, en de andere datum is wanneer ze begr*ven zal
worden.
Helaas gaat het niet goed met Elien. Ze l!jdt al zes jaar aan
een zware depr*ssie die begon na een mislukt toelatingsexamen voor
de opleiding drama. “Het examen was te hoog gegrepen voor mij. Ik
was erg ongelukkig”, aldus Elien.
Haar vader, Dirk, vertelt: “Niemand kon eigenlijk zeggen wat er
met haar aan de hand was. Ze heeft er alles aan gedaan.”
Dirk, die binnenkort zijn jonge dochter zal verliezen, heeft tot
op zekere hoogte vrede met de situatie. “Na zes jaar moeten we
erkennen dat er geen alternatief meer is.”
Elien kon onlangs nog genieten van een concert van Bazart in
Amsterdam met haar ouders. “Even de focus op muziek. Dat was heel
fijn.”
Ze kan dus nog wel momenten van plezier ervaren, zij het niet op
een diepgaande manier. Fotografie, waar ze zich veel mee
bezighoudt, voelt meer als een verplichting dan als een passie.
Ze uit haar teleurstelling over het feit dat het haar niet lukt
om echt te genieten en dat ze niet weet waarom dat zo is.
Elien krijgt veel kritiek op haar beslissing om uit het leven te
stappen. Mensen zeggen tegen haar dat ze nog jong is en dat het
allemaal wel over zal gaan, dat ze nog nee kan zeggen.
“Daar ben ik inmiddels wel klaar mee. Ik voel me wel schuldig
tegenover de mensen die ik achterlaat. Maar alles is een opgave en
ik heb alles geprobeerd.”
Ze somt op wat ze allemaal heeft geprobeerd, zoals
elektr0sh0cks, esketamine en paardentherapie. Ze heeft maar liefst
vijftien psych!aters en psych0logen gezien.
Ze is altijd moe en slaapt veel, van 20.00 uur ’s avonds tot
10.00 uur ’s ochtends. Ze is dankbaar dat ze dagtherapie volgt,
omdat ze anders de hele dag zou piekeren.
Nu Elien groen licht heeft gekregen om een einde aan haar leven
te maken, ervaart ze enige rust. Haar huis*rts wilde geen
goedkeuring geven omdat hij vindt dat ze te jong is.
Gelukkig hebben twee psych!aters en een arts wel goedkeuring
gegeven. Sindsdien neemt Elien afscheid van veel mensen. Hoewel dit
een vreemde gedachte is, schrikt het haar niet af. Ze verlangt naar
rust, een rust die geen enkele pil haar kan geven.
Ondanks haar situatie heeft Elien haar opleiding journalistiek
voltooid en als nalatenschap een podcast gemaakt waarin ze praat
over haar keuze voor euth*nasie.
Wanneer haar datum aanbreekt, hoopt Elien dat het daarna echt
voorbij is. Ze gelooft niet in het hiernamaals en hoopt dat er
niets meer komt.
Haar besluit om dit leven te beëindigen, komt voort uit het feit
dat ze niet langer kan volhouden. Ze benadrukt dat niemand
verdrietig hoeft te zijn om haar keuze.
Heftige beschuldiging van Antine Algra aan adres van Monique Hansler: “Het ging veel verder dan mensen denken”
De realityserie De Hanslers: Van de Piste naar de Playa houdt de gemoederen al weken flink bezig. Wat voor de ene kijker vermakelijke televisie is, roept bij anderen vooral ongemak op. Met name de dominante aanwezigheid van Monique Hansler in het leven van haar zoon Mike zorgt voor felle discussies op sociale media. Nu doet Antine Algra, de ex-partner van Mike Hansler, een opmerkelijke en ingrijpende beschuldiging. Volgens haar bleef het gedrag van Monique niet beperkt tot woorden alleen.
Antine, die Mike leerde kennen tijdens Winter Vol Liefde, vertelt in een interview dat wat kijkers nu op televisie zien, voor haar pijnlijk herkenbaar is. “Het is confronterend om die fragmenten voorbij te zien komen,” zegt ze. “Voor mij is het geen verrassing. Wat nu wordt uitgezonden, heb ik zelf ook meegemaakt.”
“Ik kijk de serie niet, maar ontkom er niet aan”
Hoewel Antine benadrukt dat ze de realityserie niet actief volgt, komt ze er nauwelijks omheen. Fragmenten circuleren volop online en zorgen steeds opnieuw voor reacties. “Ik kijk de afleveringen niet bewust,” legt ze uit. “Maar de fragmentjes zie je overal. Op social media, in nieuwsartikelen, via anderen. Dan herken je patronen.”
Volgens Antine speelde veel van wat nu wordt uitgezonden zich destijds af buiten het zicht van camera’s. “Bij Mike en mij gebeurde dit in onze vrije tijd, niet tijdens opnames. Daardoor is er nooit een compleet beeld van geweest,” vertelt ze. “Maar het gedrag dat mensen nu zien, dat is niet nieuw.”
Escalatie achter gesloten deuren
Wat Antine vervolgens beschrijft, gaat verder dan wat tot nu toe in de media is verschenen. Ze stelt dat de spanningen op een bepaald moment volledig escaleerden. Aanleiding zou een bezoek van Mike aan Friesland zijn geweest, waar Antine haar leven had opgebouwd.
“Toen Mike naar Friesland wilde komen om mijn leefomgeving te zien, sloeg de sfeer volledig om,” vertelt ze. “Monique was woedend.” Volgens Antine liep dat uit op een incident dat diepe indruk op haar maakte. “Ze gooide een vaas naar mijn hoofd,” zegt ze. “En schreeuwde dat Mike moest kiezen tussen haar en mij.”
Antine spreekt zichtbaar geëmotioneerd over dat moment. “Dat zijn dingen die je niet zomaar vergeet. Het ging zó ver. Het was geen meningsverschil meer, maar pure escalatie.”
Loyaliteit onder druk
Volgens Antine staat Mike al jaren onder grote emotionele druk. “Zij houdt hem krampachtig vast,” zegt ze over Monique. “Het is alsof er geen ruimte is voor een volwassen relatie naast haar.” In haar ogen wordt haar ex-partner gedwongen voortdurend te laveren tussen zijn eigen leven en de verwachtingen van zijn moeder.
“Het ging niet alleen om mij,” benadrukt ze. “Het ging om controle. Om invloed. Om niet loslaten.” Antine zegt dat ze meerdere keren heeft geprobeerd het gesprek aan te gaan, maar dat dit zelden tot rust leidde. “Alles draaide om loyaliteit. Wie staat op één?”
“Dit vraagt om hulp”
Antine is voorzichtig met haar woorden, maar spreekt wel haar zorgen uit. Ze gelooft dat er onderliggend meer speelt. “Ik denk dat Monique hulp nodig heeft,” zegt ze. “Al weet ik niet of ze daar voor openstaat.”
Volgens Antine leeft Monique sterk in haar eigen overtuigingen. “Ze heeft haar eigen wereld gecreëerd, met haar eigen waarheden. Ik weet niet of een specialist daar nog doorheen komt.” Daarbij verwijst Antine naar verhalen die Monique zelf eerder zou hebben gedeeld over haar jeugd.
“Ze heeft verteld dat haar eigen moeder worstelde met borderline en dat haar vader vaak afwezig was,” legt Antine uit. “Dat betekent dat ze waarschijnlijk geen veilige hechting heeft gekend. En dat zie je terug: ze houdt haar gezin krampachtig vast.”
Publieke discussie, privégevolgen
De uitspraken van Antine zorgen voor veel reacties. Waar sommige kijkers haar verhaal zien als bevestiging van wat zij al langer vermoeden, wijzen anderen op het belang van voorzichtigheid. Het gaat om ernstige beschuldigingen, gebaseerd op persoonlijke ervaringen, zonder dat betrokkenen publiekelijk hebben gereageerd.
Antine begrijpt die terughoudendheid. “Ik weet dat dit gevoelig ligt,” zegt ze. “Maar ik deel dit niet om iemand zwart te maken. Ik deel dit omdat mensen nu oordelen op basis van televisiebeelden, terwijl er veel meer speelt achter de schermen.”
Ze benadrukt dat ze haar verhaal lange tijd voor zich heeft gehouden. “Ik heb hier niet eerder over gesproken, omdat ik rust wilde. Maar nu dit opnieuw naar boven komt, voel ik dat ik eerlijk moet zijn.”
Impact die blijft
De periode met Mike en zijn familie heeft volgens Antine diepe sporen nagelaten. “Het heeft me lang gekost om weer vertrouwen te krijgen,” vertelt ze. “Je gaat aan jezelf twijfelen. Je vraagt je af of jij degene bent die het verkeerd ziet.”
Toch kijkt ze nu met meer afstand terug. “Ik sta sterker dan toen,” zegt ze. “En ik hoop vooral dat Mike ooit de ruimte krijgt om zijn eigen leven te leiden, zonder angst of druk.”
Geen oordeel, wel erkenning
Antine sluit af met een duidelijke boodschap: ze vraagt geen veroordeling, maar begrip. “Dit is geen zwart-witverhaal,” zegt ze. “Het is complex, pijnlijk en menselijk.” Ze hoopt dat kijkers zich dat realiseren wanneer ze naar de serie kijken.
“Wat op televisie verschijnt, is maar een deel van het verhaal,” besluit ze. “En soms is het deel dat je níét ziet, het zwaarst om te dragen.”