Algemeen
Melissa (26) wacht al 10 jaar op een beurt van haar vriend: ”Altijd dezelfde excuses”
Het verhaal van Melissa, die al 10 jaar samen is met haar vriend Marcel, is een ongelooflijk verhaal dat vragen oproept.
Hoewel hun relatie over het algemeen goed verloopt, is er één
ding waar Melissa ontevreden over is: haar vriend weigert s*ksuele
intimiteit met haar te delen.
“Ik ontmoette Marcel op de middelbare school. Hij was niet
bepaald de knapste jongen van de klas en ook vrij introvert. Maar
ik werd aangetrokken tot hem vanwege zijn buitengewone
vriendelijkheid.”
“Dit is ook iets wat ik van huis uit heb meegekregen: uiterlijk
is niet het belangrijkste, karakter is veel belangrijker. En bij
Marcel zat dat wel goed.”
Samenwonen
Nadat Melissa en Marcel hun VMBO-diploma hadden behaald, besloten
ze allebei te gaan werken. “Ik wilde niet langer naar school en hij
ook niet.”
“We wilden graag samenwonen, trouwen en kinderen krijgen. Dat
waren onze toekomstplannen. Marcel is gelovig en wilde pas s*ks
hebben als we getrouwd waren.”
“In het begin vond ik dat vreemd. Toen ik hem ontmoette was ik
zestien jaar oud en voelde ik me klaar om onze liefde naar een
volgend niveau te tillen.”
Huwelijk
“Marcel was er echter nog niet klaar voor. Hij volgt zijn religie
heel strikt en is bang voor de consequenties in het hiernamaals als
hij zondigt. Dit idee is hem door zijn ouders ingeprent.”
“Maar goed, ik accepteerde dat hij wilde wachten tot het
huwelijk. Ik vind dat je, als je voor iemand kiest, niet zomaar
moet opgeven.”
“Vier jaar geleden zijn we getrouwd. Om eerlijk te zijn keek ik
alleen maar uit naar onze huwelijksnacht. Het hele feest kon me
gestolen worden. Eindelijk zou ik de intimiteit met mijn man kunnen
delen.”
Er gebeurt niets
Melissa komt echter bedrogen uit, want op de huwelijksnacht is
Marcel moe. Hij drinkt geen druppel alc0hol, maar vond het
huwelijksfeest “erg intens”.
Teleurgesteld valt Melissa uiteindelijk in slaap naast haar
kersverse echtgenoot.
Nu, vier jaar later, wacht Melissa nog steeds op haar eerste
intieme ervaring met haar man. “Ik vind het nu wel erg lang duren.
Ik wacht al 10 jaar op hem.”
“Ik heb van alles geprobeerd. Lingerie setjes en dergelijke.
Maar er gebeurt gewoon niets. Hij heeft altijd hetzelfde excuus:
‘Binnenkort, schat’, zegt hij dan.”
“Mijn vriendinnen hebben me aangeraden om vreemd te gaan.
Hoewel, vreemdgaan kun je het niet eens noemen, aangezien ik met
Marcel nog nooit iets intiems heb gedeeld.”
“Als ik er met Marcel over praat, verwijt hij me dat ik hem
probeer te dwingen. Wat ook vervelend is, is dat hij dat tegen zijn
ouders zegt.
Als we op zondag (na de kerkdienst) bij hen op bezoek gaan,
kijken ze me verwijtend aan. Alsof ik de oorzaak van dit probleem
ben.”
“Ik ben echt radeloos. Ik wil Marcel niet verlaten, maar dit kan
niet langer zo doorgaan. Ik merk dat ik steeds ongelukkiger word in
ons huwelijk.”
“Als Marcel me niet wil verliezen, zal hij snel actie moeten
ondernemen. Als hij dat niet doet, bestaat de kans dat ik elders ga
zoeken naar de intimiteit die ik nodig heb. Ik begrijp niet dat hij
dat niet beseft.”
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.