Algemeen
‘Maddie McCann, na 16 jaar vermissing, eindelijk teruggevonden’
Na zestien jaar is er opnieuw een zoekt0cht gestart naar aanleiding van de verdwijning van Madeleine McCann. In Portugal werden vandaag speciale eenheden van de br&ndweer ingezet om te zoeken naar aanwijzingen die kunnen leiden naar het lichaam van de Britse peuter.
Een boot met zoekspecialisten van de br*ndweer voer over het
water van een afgelegen stuwmeer in Portugal, terwijl ag*nten met
speurh0nden langs de oevers liepen. Op andere plekken werden kuilen
gegraven door ag*nten.
Portugese en Britse journalisten verzamelden zich achter het
afzetlint en volgden de zoekt0cht op de voet. Op de website van de
BBC was zelfs een liveblog te volgen over de z0ekactie bij het
stuwmeer van Arade.
De verdwijning van de Britse peuter Maddie McCann is een van de
meest spraakmakende verm!ssingszaken in Europa die al jarenlang de
gemoederen bezighoudt.
In 2007 verdween Madeleine op driejarige leeftijd uit het
vakantieappartement in de Algarve, waar ze met haar ouders op
vakantie was. Haar verdwijning leidde destijds tot een
grootschalige internationale zoekt0cht en er werden wereldwijd
foto’s van het meisje verspreid, in de hoop haar terug te
vinden.
Nu zou Madeleine, als ze nog in leven zou zijn, een jonge vrouw
van 20 jaar zijn. Hoewel haar overlevingskansen klein zijn, blijft
de vraag wat er precies met haar is gebeurd nog steeds
onbeantwoord.
In de afgelopen zestien jaar zijn er talloze mensen verhoord en
zijn er huiszoekingen geweest in Praia da Luz, de plaats waar de
familie op vakantie was. Zelfs de ouders van Madeleine zijn een
tijdlang verd*chten geweest.
De zaak werd in 2008 aanvankelijk gesloten door de Portugese
p0litie, maar later heropend. Desondanks heeft het onderzoek tot op
heden geen concrete resultaten opgeleverd. De laatste zoekactie
vond plaats in 2014, en zelfs een Netflix-documentaire uit 2019
bracht geen nieuwe aanwijzingen aan het licht.
De recente zoekt0cht bij het Portugese stuwmeer, zo’n 50
kilometer verwijderd van de plaats waar Madeleine verdween, werd op
verzoek van de Duitse autoriteiten uitgevoerd.
Er is echter weinig informatie vrijgegeven over de precieze
reden en aard van de zoekt0cht. Een woordvoerder van het Duitse
0penbaar Min*sterie gaf slechts aan dat er enkele tips waren
ontvangen die nader onderzocht werden.
Een voormalig Britse p0litiemedewerker die betrokken was bij het
onderzoek, omschreef de nieuwe zoekactie als serieus en niet louter
een “naald in een hooiberg”-poging.
De betrokkenheid van de Duitse autoriteiten is ontstaan nadat de
Duitse verd*chte Christian Brückner in beeld kwam. In juni 2020
verklaarde de Duitse p0litie dat zij ervan uitgaan dat Madeleine
niet meer in leven is en dat Brückner waarschijnlijk
verantwoordelijk is voor haar verdwijning.
Brückner is een ver00rdeelde kinderm!sbruiker en dr*gsdealer en
zit momenteel een celstr*f uit in Duitsland voor de verkr*chting
van een 72-jarige Amerikaanse vrouw in hetzelfde gebied in de
Algarve waar Madeleine verdween. Hij verbleef regelmatig tussen
1995 en 2007 in de Algarve, onder andere op een boerderij op enkele
kilometers afstand van Praia da Luz.
Vlak voor de verdwijning van Madeleine verliet hij deze
huurboerderij. Uit onderzoek is gebleken dat hij zich op de avond
van 3 mei 2007, toen Madeleine verdween, in de buurt van de
badplaats bevond en destijds in een camperbusje woonde.
Brückner bezocht tijdens de vermissing van Madeleine regelmatig
het gebied bij het stuwmeer van Arade, waarvan foto’s op zijn huis
werden gevonden. Dit zou de reden kunnen zijn voor de huidige
zoekt0cht op en rond het water.
Brückner ontkent betrokkenheid bij de verdwijning en er is nog
geen formele aankl*cht tegen hem ingediend. Zijn huidige celstr*f
loopt tot de herfst van 2025.
De p0litie heeft vooralsnog geen informatie vrijgegeven over de
resultaten van de zoekt0cht op dinsdag. De verwachting is dat de
zoekactie bij het Portugese stuwmeer nog minstens twee dagen zal
voortduren. Wellicht zal er na 5800 dagen eindelijk meer
duidelijkheid komen over het lot van Madeleine McCann.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.