Hond wandelt 65 kilometer om bij de vrouw te zijn van wie ze houdt.

Seneca Krueger ging vorig jaar haar nieuwe pleeghond Zelda ophalen. Maar ze had nooit durven dromen wat voor een buitengewone reis de viervoeter zou maken om terug bij haar te kunnen zijn.

Seneca is psychotherapeute en tevens pleegmoeder voor geredde honden die moeilijkheden hebben met vertrouwen. Ze verzorgde meer dan dertig honden, maar Zelda was een speciaal geval.

IJsberen

De vrouw getuigde aan The Dodo: “Ze kwam met medicijnen tegen de angst. Zelda ijsbeerde. De hele dag liep ze rondjes of ze verstopte zich.”

Seneca merkte dat de hond het rustigst was wanneer ze aan de lijn was. Daarom begon ze langzaam met een trainingslijn. Na twee maanden bij Seneca en de andere twee honden van haar gezin, begon Zelda eindelijk te kwispelen.

Hoewel ze nog altijd bang was van onverwachte geluiden en bezoekers, begon ze na vier maanden te spelen en te blaffen.

Gouden mandje

Eindelijk was het ogenblik aangebroken om Zelda onder te brengen in een nieuwe thuis. De vrouw reed 65 kilometer om Zelda naar haar nieuwe eigenaars te brengen. Het afscheid was echter moeilijker dan ze had gedacht.

Seneca onthulde: “Ik moest langs de kant stoppen omdat ik gewoon niet meer door mijn tranen heen kon kijken. Voor de eerste keer in mijn 12 jaar als pleegmoeder, had ik het gevoel dat ik mijn hond had weggegeven.”

Vermist

Tien dagen later kreeg Seneca een verontrustend telefoontje: Zelda was weggelopen. Ze was ontsnapt van de lijn. Seneca sprong onmiddellijk in haar auto om haar geliefde hond te gaan zoeken.

Ook START, een groep vrijwilligers, hoorde van de vermissing en zette meteen een zoekactie op touw.

De vrouw zou nooit stoppen met zoeken. Zelfs toen het begon te vriezen, wilde ze niet opgeven. Ze getuigde: “De koudste dagen waren de dagen waarop ik het meeste zocht, omdat ik zo wanhopig was om Zelda warm en veilig te krijgen. Ik spendeerde uren in de vrieskoude, terwijl ik hondensporen volgde door ravijnen, bevroren moerassen en weiden.”

Verlossend nieuws

Ruim twee maanden later kreeg Seneca dan het bericht dat de hond was opgemerkt in Minneapolis. Dat is halverwege tussen haar nieuwe huis en dat van Seneca.

Toen besefte Seneca dat Zelda gewoon de weg naar haar probeerde te vinden.

Haar adoptiegezin gaf Zelda terug vrij aan de adoptieorganisatie. Seneca was blij om haar hond terug te hebben, al was het voorlopig slechts op papier. Seneca zei: “Ze was weer van mij en ik was meer vastberaden dan ooit om haar terug te vinden.”

Terug thuis

Twee weken later kreeg de vrouw te horen dat de hond in de buurt van haar huis was gespot. Ze zette voederbakken neer en liet vuile was op het gras achter in de hoop dat Zelda op de geur zou afkomen.

Dan contacteerde een koppel haar met de boodschap dat ze een erg schuchtere hond te eten hadden gegeven. De hond leek erg veel op Zelda. Ondertussen was er zo veel tijd overgegaan dat Seneca geen valse hoop wilde koesteren.

Seneca vertelde: “Hoewel ik echt wilde dat deze hond Zelda zou zijn, wist ik dat als er een verdwaalde, angstige hond was op straat, dat we het dier hoe dan ook moesten helpen. Zelfs al was het niet de hond die ik kende en beminde, en zo verschrikkelijk hard miste.”

Uitgehongerde hond

Uiteindelijk slaagde het koppel erin om de hond te vangen. Vroeg in de ochtend belden ze Seneca. Seneca zag in de kooi een kleine, zenuwachtige hond, die nog nauwelijks leek op Zelda die ze zo goed gekend had. Nadat de manager van START ter plaatse kwam, bevestigde een snelle scan het onmogelijke nieuws.

Zelda had na meer dan drie maanden eindelijk de weg naar huis teruggevonden!

Een wonder

Seneca getuigde: “Het was een mirakel, en wat doe je nog meer bij een wonder? Ik begon te huilen. Ik bood Zelda mijn verontschuldigingen aan, omdat ik haar niet meteen herkend had. Voor het eerst in 97 dagen raakte ik haar aan. Ik beloofde haar dat ze voorgoed naar huis kon gaan en dat ik nooit stopte met zoeken.”

Zelda paste zich ondertussen perfect aan. “Ze is mijn klittenbandhondje geworden en is nooit meer dan een meter van me verwijderd. Mijn andere honden zijn ook gelukkig dat ze weer thuis is en we leggen haar goed in de watten.”

De vrouw besloot: “Ik had nooit durven dromen, dat de hele tijd dat ik naar Zelda zocht, zij ook naar mij op zoek was. Zelda is officieel mijn hond. Maar laten we eerlijk zijn, het is niet dat ik een andere keuze had. Ze is erg vastberaden.”