Diertjes
Hond wandelt 65 kilometer om bij de vrouw te zijn van wie ze houdt.

Seneca Krueger ging vorig jaar haar nieuwe pleeghond Zelda ophalen. Maar ze had nooit durven dromen wat voor een buitengewone reis de viervoeter zou maken om terug bij haar te kunnen zijn.
Seneca is psychotherapeute en tevens pleegmoeder voor geredde honden die moeilijkheden hebben met vertrouwen. Ze verzorgde meer dan dertig honden, maar Zelda was een speciaal geval.
IJsberen
De vrouw getuigde aan The Dodo: “Ze kwam met medicijnen tegen de angst. Zelda ijsbeerde. De hele dag liep ze rondjes of ze verstopte zich.”
Seneca merkte dat de hond het rustigst was wanneer ze aan de lijn was. Daarom begon ze langzaam met een trainingslijn. Na twee maanden bij Seneca en de andere twee honden van haar gezin, begon Zelda eindelijk te kwispelen.
Hoewel ze nog altijd bang was van onverwachte geluiden en bezoekers, begon ze na vier maanden te spelen en te blaffen.
Gouden mandje
Eindelijk was het ogenblik aangebroken om Zelda onder te brengen in een nieuwe thuis. De vrouw reed 65 kilometer om Zelda naar haar nieuwe eigenaars te brengen. Het afscheid was echter moeilijker dan ze had gedacht.
Seneca onthulde: “Ik moest langs de kant stoppen omdat ik gewoon niet meer door mijn tranen heen kon kijken. Voor de eerste keer in mijn 12 jaar als pleegmoeder, had ik het gevoel dat ik mijn hond had weggegeven.”
Vermist
Tien dagen later kreeg Seneca een verontrustend telefoontje: Zelda was weggelopen. Ze was ontsnapt van de lijn. Seneca sprong onmiddellijk in haar auto om haar geliefde hond te gaan zoeken.
Ook START, een groep vrijwilligers, hoorde van de vermissing en zette meteen een zoekactie op touw.
De vrouw zou nooit stoppen met zoeken. Zelfs toen het begon te vriezen, wilde ze niet opgeven. Ze getuigde: “De koudste dagen waren de dagen waarop ik het meeste zocht, omdat ik zo wanhopig was om Zelda warm en veilig te krijgen. Ik spendeerde uren in de vrieskoude, terwijl ik hondensporen volgde door ravijnen, bevroren moerassen en weiden.”
Verlossend nieuws
Ruim twee maanden later kreeg Seneca dan het bericht dat de hond was opgemerkt in Minneapolis. Dat is halverwege tussen haar nieuwe huis en dat van Seneca.
Toen besefte Seneca dat Zelda gewoon de weg naar haar probeerde te vinden.
Haar adoptiegezin gaf Zelda terug vrij aan de adoptieorganisatie. Seneca was blij om haar hond terug te hebben, al was het voorlopig slechts op papier. Seneca zei: “Ze was weer van mij en ik was meer vastberaden dan ooit om haar terug te vinden.”
Terug thuis
Twee weken later kreeg de vrouw te horen dat de hond in de buurt van haar huis was gespot. Ze zette voederbakken neer en liet vuile was op het gras achter in de hoop dat Zelda op de geur zou afkomen.
Dan contacteerde een koppel haar met de boodschap dat ze een erg schuchtere hond te eten hadden gegeven. De hond leek erg veel op Zelda. Ondertussen was er zo veel tijd overgegaan dat Seneca geen valse hoop wilde koesteren.
Seneca vertelde: “Hoewel ik echt wilde dat deze hond Zelda zou zijn, wist ik dat als er een verdwaalde, angstige hond was op straat, dat we het dier hoe dan ook moesten helpen. Zelfs al was het niet de hond die ik kende en beminde, en zo verschrikkelijk hard miste.”
Uitgehongerde hond
Uiteindelijk slaagde het koppel erin om de hond te vangen. Vroeg in de ochtend belden ze Seneca. Seneca zag in de kooi een kleine, zenuwachtige hond, die nog nauwelijks leek op Zelda die ze zo goed gekend had. Nadat de manager van START ter plaatse kwam, bevestigde een snelle scan het onmogelijke nieuws.
Zelda had na meer dan drie maanden eindelijk de weg naar huis teruggevonden!
Een wonder
Seneca getuigde: “Het was een mirakel, en wat doe je nog meer bij een wonder? Ik begon te huilen. Ik bood Zelda mijn verontschuldigingen aan, omdat ik haar niet meteen herkend had. Voor het eerst in 97 dagen raakte ik haar aan. Ik beloofde haar dat ze voorgoed naar huis kon gaan en dat ik nooit stopte met zoeken.”
Zelda paste zich ondertussen perfect aan. “Ze is mijn klittenbandhondje geworden en is nooit meer dan een meter van me verwijderd. Mijn andere honden zijn ook gelukkig dat ze weer thuis is en we leggen haar goed in de watten.”
De vrouw besloot: “Ik had nooit durven dromen, dat de hele tijd dat ik naar Zelda zocht, zij ook naar mij op zoek was. Zelda is officieel mijn hond. Maar laten we eerlijk zijn, het is niet dat ik een andere keuze had. Ze is erg vastberaden.”

Diertjes
Dashcam beelden laten zien hoe koe midden op de snelweg uit rijdende veewagen valt

Een schokkende dashcam-video toont hoe een koe plotseling midden op de snelweg valt nadat het arme dier uit een veewagen is gev*llen.
De koe glijdt over het asfalt en gelukkig wordt het niet geraakt
door andere weggebruikers. De p0litie reageerde snel en slaagde
erin om het onfortuinlijke dier te vangen.
De beelden zijn onwerkelijk en confronterend. Hoewel de meeste
mensen zich bewust zijn van het feit dat koeien uiteindelijk voor
vleesproductie worden gebruikt, denken ze meestal niet na over het
transportproces. Deze koeien worden in grote veewagens bij de boer
opgehaald en naar sl*chthuizen vervoerd.
Het is begrijpelijk dat veel mensen zich niet realiseren dat
koeien over de weg worden vervoerd in veewagens.
Daarom is het des te schokkender wanneer er plotseling een
gigantische koe opduikt op de snelweg.
Het dier is duidelijk van een veewagen gev*llen en glijdt over
het asfalt. Gelukkig kon een vrachtwagen die achter de veewagen
reed, het dier op tijd ontwijken. Ook andere weggebruikers waren
alert en konden op tijd remmen.
Het is niet helemaal duidelijk hoe dit 0ngeluk heeft kunnen
gebeuren, maar er wordt vermoed dat de koe door de onderkant van de
veewagen is gev*llen.
Het lijkt erop dat de veewagen het begaf, waardoor de koe op het
wegdek terechtkwam. Toen de veewagen uiteindelijk tot stilstand
kwam, bleek er nog een koe op de snelweg te staan. Hoe dit dier
daar terechtkwam, is ook niet helemaal helder.
De bestuurder van de auto met de dashcam, genaamd Kevin, was
geschr0kken door het incident.
Hij zag hoe de vrachtwagen voor hem uitweek, en besefte dat hij
ook alert moest zijn.
In de video is duidelijk te zien hoe hectisch en geva*rlijk het
kan zijn op de snelweg tijdens zo’n onverwachte situatie.
Met een snelheid van 100 kilometer per uur is er weinig ruimte
om plotselinge stuurbewegingen te maken.
De beelden zijn hieronder te bekijken, evenals foto’s van de koe. Het voorval dient als een herinnering aan de complexiteit en gev*ren van het vervoeren van vee over de weg.